Επειδή συχνά ακούμε φοιτητές και εκπροσώπους φοιτητών να διαλαλούν από τηλεοράσεως ότι οι καταλήψεις αποφασίζονται από πλειοψηφίες γενικών συνελεύσεων, διερωτώμαι και ερωτώ και σας αν η πλειοψηφία ενός σώματος, που περιστασιακά συγκροτείται, είναι αρκετή για να στηρίξει μια μορφή αγώνα ή να νομιμοποιήσει μια πράξη. Παρεμπιπτόντως θα μου επιτρέψουν οι φοιτητές να τους πω να μην εκθέτουν τόσο συχνά στην τηλεόραση την «αγωνιστική τους αγνότητα» και τον, αναπόφευκτο φαίνεται, δογματισμό. H τηλεόραση είναι ικανή να εξευτελίσει και να διαβάλει ακόμη και τις πιο αγνές προθέσεις.
Ας ξαναγυρίσουμε στο ερώτημα. Οι καταλήψεις είναι παράνομη πράξη που, στην καλύτερη περίπτωση, η πλειοψηφία επιβάλλει με τη βία εις βάρος κάποιας μειοψηφίας και, βέβαια, εις βάρος του «δημόσιου χαρακτήρα» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. H παράνομη αυτή πράξη, συχνά, έχει ακόμη χειρότερα παρεπόμενα: καταστροφές, λεηλασίες, εμπρησμούς, άσκηση «αστυνομικής» βίας για την «περιφρούρηση» της κατάληψης και, κυρίως, την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι οι καταλήψεις έχουν τα χαρακτηριστικά φασιστικής συμπεριφοράς στην πιο άγρια εκδοχή της, όταν κάποια πλειοψηφία επιβάλλει με τη βία τη θέλησή της. Αυτού του είδους η υπεράσπιση των καταλήψεων μοιάζει πολύ με το επιχείρημα του Αρχιεπισκόπου, του κ. Χριστόδουλου, ο οποίος πιστεύει ότι είναι θέμα πλειοψηφίας η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες (σε δημόσιο έγγραφο δηλαδή), έστω και αν παραβιάζονται τα δικαιώματα της μειοψηφίας.
Θα δεχθώ και θα υπερθεματίσω ότι ένα φαινόμενο μαζικό, οποιοδήποτε και αν είναι, είναι άξιο προσοχής και μελέτης, δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Δεν παύει όμως να είναι παράνομη πράξη βίας που παραβιάζει αναφαίρετα δικαιώματα οποιασδήποτε μειοψηφίας, έστω του ενός! Και είναι πραγματικά θλιβερό ότι νέοι άνθρωποι, υποτίθεται «προοδευτικοί», έχουν αυτή την αντίληψη για τη σχέχη πλειοψηφίας και μειοψηφίας.
Θα πουν μερικοί ότι η κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι… «επαναστατική» και άρα κάθε απόφαση και πράξη πηγάζει από τη… λογική της «επανάστασης»! Είναι παράνομη και πράξη βίας μόνο ως προς το σύστημα των νόμων που… η «επανάσταση» θέλει να καταργήσει! Με την ίδια «επαναστατική λογική» διατυπώνεται η απαίτηση να παραιτηθεί η κυβέρνηση -οποιαδήποτε κυβέρνηση- που εκφράζει την πλειοψηφία του λαού και όχι μιας φοιτητικής συνέλευσης, από τη νομοθετική πρωτοβουλία και ο «διάλογος» για την Ανώτατη Εκπαίδευση να αρχίσει από «μηδενική βάση». Τι πρακτικά εννοούν, φοβούμαι ότι ούτε οι ίδιοι το γνωρίζουν.
Αυτή η σύγχυση εννοιών και μεγεθών είναι αρκετή για να «παίξουμε την επανάσταση», όπως παίζουμε τους «κλέφτες και αστυνόμους». Είναι όμως εντελώς ανεπαρκής για να επιχειρήσουμε την «επαναστατική αλλαγή» από την οποία, κατά κοινή ομολογία, έχει ανάγκη η Ανώτατη Εκπαίδευση. Είναι θλιβερό ότι μεγάλα κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ, με την ελπίδα ότι θα κερδίσουν μερικά «κουκιά», είτε σιωπούν είτε σιωπηρά ενισχύουν φαινόμενα διάλυσης στα πανεπιστήμια. Το ίδιο έκανε και η Ν.Δ. στη μεγάλη αναστάτωση για τη «μεταρρύθμιση Αρσένη». Και τότε και τώρα, αντιπολίτευση χωρίς προτάσεις, χωρίς λόγο και χωρίς ρόλο.
Και ως πολίτης και ως δημοσιογράφος αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ δίπλα στον Θάνο Βερέμη και στους οκτώ καθηγητές της υποεπιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας. Οι προτάσεις τους χαρακτηρίζονται από βαθιά γνώση του αντικειμένου και από μετριοπάθεια. Για την ώρα αποτελούν τη μόνη συγκροτημένη και ολοκληρωμένη πρόταση, τουλάχιστον ως αφετηρία διαλόγου…