Ακούμε τις δηλώσεις και τις εξηγήσεις αρμοδίων και οιονεί αρμοδίων, εκπροσώπων της πολιτείας και επιχειρηματιών, για όσα τραγικά συνέβησαν στην Κέρκυρα. Ακούμε δηλαδή λίγα λόγια παρηγοριάς προς τους Αγγλους, κι αμέσως έπειτα οι λέξεις επικεντρώνονται στο ενδεχόμενο να ζημιωθεί ο ελληνικός τουρισμός απ’ όσα λένε τα ξένα μέσα ενημέρωσης. Το ίδιο ύφος εκφέρει τα λόγια της παρηγοριάς και τις λέξεις της «λογιστικής» τουριστικής αγωνίας. Για να φτάσει έτσι κανείς να πιστέψει ότι ο θάνατος δύο παιδιών δεν βαραίνει πολύ παραπάνω στη χαλκέντερη συνείδησή μας από την πιθανότητα να μειωθεί κατά 0,4% ο τουρισμός.
Αυτή λοιπόν η αγωνία μάς τρώει την ψυχή; Αν θα νοικιάσουμε λιγότερα ρουμς του χρόνου κι αν θα πουλήσουμε λιγότερες μερίδες μουσακά (από κείνες τις «μερίδες ξου» που κατήγγειλε μια φορά κι έναν καιρό η υπουργεύουσα τότε κ. Β. Παπανδρέου) και λιγότερες «χωριάτικες» κατασκευασμένες στην πλειονότητά τους με υλικά εισαγωγής; Δεν θα έπρεπε το πρώτιστο μέλημα της πολιτείας (φανατικά στραμμένης στο μονόδρομο της «τουριστικής ανάπτυξης») και των επιχειρηματιών (φανατικά στραμμένων στην απόσπαση του μεγαλύτερου κέρδους με το μικρότερο κόστος) να είναι το ποια μέτρα θα ληφθούν επιτέλους ώστε να εξαλειφθεί αυτό το «ξου» είτε ξένους αφορά είτε Ελληνες, είτε με την τροφή έχει να κάνει είτε με τον κλιματισμό, τις πισίνες, που αφήνονται να λειτουργούν σαν πιθανοί υγροί τάφοι αμέριμνων πιτσιρικιών, την καθαριότητα των ακτών και την προστασία τους από τους «γκαζιάρηδες», που από τα άλογα του γιωταχί περνούν το καλοκαίρι στους θαλάσσιους ίππους των ταχύπλοων και συνεχίζουν να θερίζουν;
Της κατηγορίας «ξου» παραμένει ο τουρισμός μας, κι ας βιάστηκε να τον στιλβώσει διά του Χόλιγουντ ο επί μερικά φεγγάρια υπουργός του, ο κ. Αβραμόπουλος, που είτε για τον τουρισμό μιλάει είτε για την υγεία, είτε για το ΚΕΠ (το θυμάται άραγε;) είτε για τη Ν.Δ., ίδιο ύφος έχει και ίδιο λεξιλόγιο. Αλλά ας μην αγωνιούν υπουργοί και επιχειρηματίες. Το «τουριστικό τέρας» δεν έχει μνήμη. Η καταναλωτική του βουλιμία δεν ανακόπτεται για πολύ από θλιβερά περιστατικά όπως αυτό της Κέρκυρας ή το παρόμοιο της Ρόδου προ ετών. Οι τουρίστες θα συνεχίσουν να έρχονται. Κι εμείς θα συνεχίσουμε να τους «υπηρετούμε» με τον συνήθη τρόπο, τον τρόπο «ξου». Απλώς πρέπει ν’ αλλάξουμε κάπως εκείνο το «μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου», που θέλουμε να πιστεύουμε, στην κουφότητά μας μέσα, πως είναι ο εθνικός μας οδηγός. Να το κάνουμε: «μονάχη έγνοια η τσέπη μας στις αμμουδιές του ονείρου»· του πλαστού ονείρου βέβαια, του τρύπιου.