Απανωτές πέφτουν οι δημόσιες συγγνώμες τις τελευταίες ημέρες και να δούμε πώς θα καταφέρουμε να αφομοιώσουμε όλη αυτή την απροσδόκητη και υπερβολική δόση «πολιτικού πολιτισμού». Χθες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ζήτησε συγγνώμη για την παρακρατική δράση των έξι μυστικών αστυνομικών στη Θεσσαλονίκη (δεν τη χαρακτήρισε βέβαια και ο ίδιος «παρακρατική», προς Θεού). Επιπλέον, ο κ. Πολύδωρας τηλεφώνησε στον αγρίως ξυλοκοπηθέντα Κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου για να εκφράσει τη λύπη του αφενός, τη «δυσαρέσκειά του» για τους παρεκτραπέντες αστυνομικούς αφετέρου.
Μια τρίτη αίτηση συγγνώμης υπεβλήθη από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων για τις αλλεπάλληλες εμπρηστικές δηλώσεις του κ. Σ. Μπαλάσκα, αντιπροέδρου της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής, ο οποίος, πάντως, δεν κατονομάζεται στη σχετική ανακοίνωση. Επιπλέον ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της εν λόγω Ομοσπονδίας επισκέφθηκαν τον νοσηλευόμενο φοιτητή και ζήτησαν συγγνώμη για τους κουκουλοφόρους συναδέλφους τους. Τέλος, χθες επίσης το υπουργείο Δημοσίων Εργων υπέβαλε τη δική του αίτηση συγγνώμης στους χιλιάδες οδηγούς που καταταλαιπωρήθηκαν στην παραλιακή και στην Κηφισού λόγω του πατροπαράδοτου συντονισμού των κατ’ όνομα συναρμοδίων υπηρεσιών.
Καλά και άγια θα ήταν όλα τούτα, εφόσον βέβαια υπήρχε κάποιος τρόπος να πιστοποιηθεί η ειλικρίνειά τους και να δοθεί η διαβεβαίωση ότι δεν πρόκειται απλώς για διπλωματικές κινήσεις. Κι ακόμα καλύτερα θα ήταν αν οι συγκεκριμένες αιτήσεις συγγνώμης λειτουργούσαν σαν παράδειγμα και ωθούσαν και άλλα υπουργεία ή υπηρεσίες να κάνουν την αυτοκριτική τους. Εύκολα ζητιέται το συχωροχάρτι, αλλά δεν δίνεται το ίδιο εύκολα· αν αρκούσαν οι βαθιές μετάνοιες και οι μακριοί σταυροί, και μάλιστα στας δυσμάς του βίου μας, τότε στον παράδεισο θα υπήρχε συνωστισμός.
Μια πρόσφορη λυδία λίθος για να προσδιοριστεί πόσο γνήσια είναι μια αίτηση συγγνώμης είναι ο χρόνος που υποβάλλεται. Αν ο «μετανοών και αιτών» οδηγείται στη δραματική (ή απλώς θεατρική) κίνησή του επηρεασμένος αποκλειστικά από παράγοντες εξωτερικούς και όχι ενδογενείς, τότε όσα αυτοκριτικά θα πει με καθυστέρηση αποβλέπουν στη δημιουργία εντυπώσεων, ίσα για να κινηθεί ο μηχανισμός της δημοσιότητας κι ας μη μείνει ίχνος μνήμης, ας μην υπάρξει δηλαδή ίχνος πράξης που κάπως να δικαιώνει το λόγο της συγγνώμης. Ο κ. Πολύδωρας και ο κ. Ρουσόπουλος ζήτησαν συγγνώμη (με πέντε μέρες καθυστέρηση) μόνο για τον ξυλοδαρμό του φοιτητή. Για την καταγγελθείσα ασύδοτη δράση εκατό «αγανακτισμένων πολιτών», ούτε λέξη. Να υποθέσουμε ότι τους έδωσαν συχωροχάρτι;