Η είδηση μιλάει από μόνη της: Το 2005, ο τότε πρύτανης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης κ. Αθανάσιος Καραμπίνης προκήρυξε, ως όφειλε από τον νόμο, διεθνή μειοδοτικό διαγωνισμό για τη σίτιση των φοιτητών. Τον διαγωνισμό κέρδισε ένα ιδιώτης και αυτό δεν άρεσε καθόλου σε κάποια ομάδα φοιτητών αριστερής απόκλισης.
Ενας από αυτούς μάλιστα μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή καταφέρθηκε εναντίον του τότε πρύτανη (και νυν αντιπρύτανη) και τον κατηγόρησε ούτε λίγο ούτε πολύ για κλοπή δημόσιου χρήματος!
Ετσι, ο θιγμένος από τη βαριά αυτή κατηγορία έκανε ό,τι θα έκανε κάθε Ελληνας: Υπέβαλε μήνυση κατά του φοιτητή δηλώνοντας: «Οταν κάποιο άτομο με κατηγόρησε δημόσια μέσα από τα ΜΜΕ για κλοπή δημόσιου χρήματος, το κάλεσα να καταθέσει στη Δικαιοσύνη τα όσα στοιχεία έχει σε βάρος μου, ειδάλλως ν’ ανασκευάσει τις δηλώσεις του, πράγμα το οποίο δεν έχει κάνει».
Στα ελληνικά πανεπιστήμια, όμως, ισχύει ο νόμος του «φαρ ουέστ». Οι νόμοι δεν έχουν πέραση. Καθένας προστατευόμενος από το άσυλο μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει και αν κάποιος αντιδράσει λειτουργεί και ο νόμος της μαφίας: τραμπούκοι αναλαμβάνουν να τον συνετίσουν. Το έζησε ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Βασίλης Βάσσαλος (ο οποίος διαφώνησε σε ένα πρυτανικό συμβούλιο με τους φοιτητοπατέρες για να βρει την επόμενη μέρα το γραφείο του κατεστραμμένο και απειλητικά συνθήματα με μαύρο σπρέι στον τοίχο) το έζησε προχθές και ο κ. Καραμπίνης.
Ομάδα φοιτητών εισέβαλε στο γραφείο του, τον έβγαλε σηκωτό και έχτισε την πόρτα!
Ολα αυτά μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, κάτι που δείχνει ότι στα πανεπιστήμια πλέον όχι μόνο δεν υπάρχει ντροπή, αλλά δεν υπάρχει και φόβος για τις συνέπειες του νόμου. Οι συγκεκριμένες πράξεις αποτελούν παραβίαση νόμων, είτε γίνονται εντός είτε εκτός πανεπιστημίων.
Υπάρχει μια διάχυτη κουλτούρα ανομίας που καλλιεργεί χρόνια η Αριστερά στη χώρα μας. Στο όνομα ενός απροσδιόριστου «επαναστατικού δικαίου» η διαμαρτυρία μπορεί να λάβει κάθε παράνομη μορφή. Από το να κλείνουν εκατό νοματαίοι όλο το κέντρο, μέχρι να μουτζουρώνουν τους τοίχους των σπιτιών και μέχρι να χτίζουν τις εισόδους γραφείων.
Η ανομία αυτή μάλιστα ψευδονομιμοποιείται δημοκρατικώς. Οι εκπρόσωποι των φοιτητών ακούστηκαν στα ραδιόφωνα να λένε ότι «είναι δευτερευούσης σημασίας η πρακτική της διαμαρτυρίας. Το σημαντικό είναι ότι αυτό ήταν η απόφαση της γενικής συνέλευσης». Είναι ευτύχημα δηλαδή που η γενική συνέλευση δεν αποφάσισε πιο βίαιες μορφές δράσης. Για να μη μιλήσουμε πόσο «δημοκρατικά» και με τι συμμετοχή των φοιτητών λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις…
Υπάρχει όμως και μια απέραντη ανοχή της ελληνικής κοινωνίας σε κάθε είδους παρανομία. Λες και αυτού του τύπου οι άνομες συμπεριφορές γίνονται στην Ουγκάντα και όχι στην Ελλάδα.
Ετσι, τις καταστροφές στα πανεπιστήμια τις συνηθίσαμε. Το χτίσιμο των γραφείων καθηγητών και υπηρεσιών κοντεύουμε να το συνηθίσουμε. Προχθές, είδαμε φοιτητές να σέρνουν ένα πρύτανη για να τον βγάλουν έξω από το γραφείο του. Οπως πάει θα το συνηθίσουμε και αυτό. Σε λίγο καιρό θα συνηθίσουμε και τις χειροδικίες και μπορεί να κληθούμε να συνηθίσουμε και πιο βίαιες συμπεριφορές.
Πού τελειώνει λοιπόν το «δημοκρατικό δικαίωμα» κάποιων τραμπούκων να κάνουν ό,τι θέλουν στα πανεπιστήμια; Αυτό το διαβόητο άσυλο που «προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών» σε ποιο μέγεθος παρανομίας σταματά;
Πρέπει να δούμε εγκλήματα κατά της ζωής για να προβληματιστούμε;