«Πρέπει να βάλουμε τη λογική να δουλέψει». Αυτός που μιλάει δεν είναι πολιτικός, βουλευτής της περιοχής, δήμαρχος, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος. Και δεν μιλάει από την ουδετερότητα του γραφείου του και την ασφάλεια της απόστασης. Αυτός που μιλάει και ζητάει να δουλέψει η λογική, ανήκει σ’ εκείνους που πλήρωσαν βαριά το παράλογο: Είναι θείος ενός από τους πέντε δολοφονημένους στον κάμπο του Αγρινίου. Κατορθώνει, ωστόσο, να κάνει πέτρα την καρδιά του και να μην επιτρέψει στην πίκρα να φαρμακώσει τις λέξεις του, τις δημόσιες λέξεις του, αυτές που λέει μπροστά σε κάμερες και μικρόφωνα. Γιατί ο δημόσιος λόγος, όποιος κι αν τον εκφέρει, θέλει τριπλή προσοχή, δεκαπλή. Αλλιώς μπορεί να γίνει δηλητήριο και όπλο.
Δεν δόθηκε δίχως αιτία η συμβουλή «να βάλουμε τη λογική να δουλέψει», έστω εκ των υστέρων. Εχουμε ακούσει πολλά θυμωμένα λόγια τούτες τις μέρες, και πάμπολλα άσκεπτα. Τα θυμωμένα προέρχονται κυρίως από συγγενείς των θυμάτων ή κάποιους συγχωριανούς τους. Αν όμως ένας χαροκαμένος άνθρωπος μπορεί να επικαλεστεί (προς εξήγηση και όχι προς δικαιολόγηση) το βαρύ αίσθημα της θλίψης που του κόβει προσώρας το χαλινό της γλώσσας του και ελευθερώνει σκληρές φράσεις, ποια λογική πείθει όσους καταγράφουν αυτά τα οξύθυμα λεγόμενα ότι οφείλουν και δικαιούνται να τα αναμεταδώσουν αβασάνιστα; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να στήσουν σκηνικό βεντέτας; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να εξερεθίσουν; Γιατί απαιτούν στανικά οξείες απαντήσεις υποβάλλοντας δολιότατες ερωτήσεις; Γιατί αυτοί οι τρίτοι, οι «ουδέτεροι», οι εξ Αθηνών πεφωτισμένοι, αυτοί που σε μια – δυο μέρες θα φύγουν από τα χωριά του Αγρινίου και θα τα ξαναεπισκεφθούν μονάχα αν συμβεί και πάλι φονικό, φέρονται περισσότερο θυμικά κι από τους συγγενείς των θυμάτων; Από ανοησία και μόνο διακινούν σενάρια βεντέτας οι τηλεβεντέτες και επιχειρούν να εκμαιεύσουν (αν όχι να υπαγορεύσουν) όρκους εκδίκησης;
Δεν χόρτασαν αίμα. Δεν κουράστηκαν ακόμα να παριστάνουν τους περίλυπους για να υποκλέψουν το δάκρυ και το παράπονο των όντως περίλυπων. Και κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι εννοούν οι συγγενείς των θυμάτων όταν διαολοστέλνουν τους τηλεκόρακες που δεν άφησαν στις μανάδες στον πόνο τους ούτε καν την ώρα της κηδείας. Δεν έχει γίνει ακόμα το μνημόσυνο των παλικαριών κι αυτοί, επαγγελματίες της ωμότητας, στήνουν σκηνικά υπό κλίμακα στο στούντιο και επιδίδονται σε αναπαραστάσεις, με κουκλάκια στη θέση των νεκρών. «Εδώ έπεσε το ένα κουκλάκι», «εδώ το άλλο»… Ναι, είναι σαφές ότι η συμβουλή «να βάλουμε τη λογική να δουλέψει» δεν τους αγγίζει. Ποτέ δεν τους άγγιξε.