Είναι αλήθεια ότι έπρεπε κάτι να κάνει. Ειδικά μετά τα όχι ικανοποιητικά για το ΠΑΣΟΚ αποτελέσματα των τοπικών εκλογών, το κλίμα για τον Γ. Παπανδρέου είχε καταστεί ιδιαιτέρως βαρύ. Οχι μόνο στον κομματικό μηχανισμό, αλλά και στη βάση της παράταξης. Είναι κοινός τόπος ότι δεν έχει δικαιώσει τις μεγάλες προσδοκίες που γέννησε η προώθησή του στην αρχηγία στις αρχές του 2004. Αντιθέτως, ακόμα και όσοι συμμετείχαν με ενθουσιασμό στην πανηγυρική εκλογή του εμφανίζονται σήμερα απογοητευμένοι.
Δυόμισι χρόνια μετά την ήττα και την απώλεια της εξουσίας, η ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ παραμένει ακόμα ζητούμενο. Το σημαντικότερο από όλα, όμως, είναι η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εισπράξει έστω και εν μέρει την σημαντική κοινωνική δυσαρέσκεια, που έχει προκαλέσει η κυβερνητική πολιτική. Η αδυναμία αυτή επιτρέπει στον Κ. Καραμανλή να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία του και ταυτοχρόνως συρρικνώνει τις ελπίδες των «πρασίνων» για επάνοδο στην εξουσία. Και αυτή είναι ακριβώς η αιτία που τροφοδοτεί τη δεξαμενή της διάχυτης αμφισβήτησης.
Αν και δεν είχε απέναντί του μία συγκροτημένη εσωκομματική αντιπολίτευση, ο Γ. Παπανδρέου βρισκόταν το τελευταίο διάστημα με την πλάτη στον τοίχο. Γι’ αυτό και αναμενόταν μία εκ μέρους του εντυπωσιακή κίνηση. Απ’ αυτήν την άποψη, ο ριζικός ανασχηματισμός στα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ακριβώς αιφνιδιασμός. Παρ’ όλα αυτά, έφερε αποτέλεσμα. Δημιούργησε την αίσθηση ενός στιβαρού ηγέτη, κυρίως επειδή αναζωπυρώνει τις ελπίδες για ένα νέο δυναμικό πολιτικό ξεκίνημα.
Ολα αυτά, όμως, αφορούν τις πρώτες πολιτικές εντυπώσεις. Στην πραγματικότητα, το να ζητήσει τις παραιτήσεις της γραμματέως και των μελών του Πολιτικού Συμβουλίου ήταν το εύκολο για τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Το δύσκολο είναι να δώσει δημιουργική πολιτική συνέχεια στην κίνησή του. Εάν δεν εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο, η κίνησή του θα είναι χειρότερη και από πυροτέχνημα, αφού για μία ακόμα φορά θα διαψευσθούν προσδοκίες.
Στόχος του Γ. Παπανδρέου είναι να εκτονώσει κατά το δυνατόν την ανοργάνωτη, αλλά διάχυτη και έντονη αμφισβήτηση προς τις ηγετικές του ικανότητες. Στόχος του είναι, επίσης, να βάλει όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη στο παιχνίδι όχι μόνο για να προκαλέσει τη συσπείρωση της παράταξης, αλλά και για να δημιουργήσει συνθήκες συνευθύνης. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι διατεθειμένος να συνδιοικήσει. Αντιθέτως, επιχειρεί να σταθεροποιήσει την αρχηγική θέση του. Γι’ αυτό και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα αντιμετωπίσει με πυγμή εκδηλώσεις αμφισβήτησης εκ μέρους των στελεχών του.