H αρθρογραφία που ασχολείται με το πέρασμα των εποχών ήταν μια από τις λιγοστές τελετουργίες που μάς είχαν απομείνει. Θύμιζε τους λαϊκούς ημεροδείχτες, τους καζαμίες που μιλούσαν για τη σπορά, το γέμισμα του φεγγαριού και τα όνειρα. Υπογράμμιζε ότι το βαθύτερο υπόστρωμα της ζωής, ανεξαρτήτως βιοτικού επιπέδου, ανήκει πάντα στο ημερολόγιο που επαναλαμβάνει με μαθηματική ακρίβεια τους κύκλους του – από την άνοιξη ώς το χειμώνα. Διαπίστωσα την αξία αυτής της κυκλικής, εποχικής αρθρογραφίας κάνοντας ένα μικρό περίπατο στο ηλεκτρονικό αρχείο της «Καθημερινής». Από τη σοβαρή ειδησεογραφία (που εκτιμούσε φερ’ ειπείν το κόστος της χειμερινής κακοκαιρίας στην Ελλάδα σε εξακόσια εκατομμύρια ευρώ το 2003) ώς τα άρθρα που σταθμίζουν τη διάθεση σε συνάρτηση με τις εποχές, η χειμερινή αρθρογραφία δεν απείχε πολύ από αυτό που οι Times ονόμασαν επιτυχημένα: «ο χειμώνας ως φυσικό αντίστοιχο του πολέμου».
Πράγματι, ακόμη και πέρυσι, τέτοια εποχή, τα δελτία ειδήσεων ασχολούνταν με την κατάρρευση πυλώνων της ΔΕΗ και περιέγραφαν τον χειμώνα ως συμφορά. H κακοκαιρία ήταν τιμωρία της φύσης προς τους νωθρούς σημερινούς ανθρώπους που θέλουν να ζουν με κοντομάνικα και ήλιο σε γραφεία και mall με κλιματισμό. Και φαίνεται ότι οι ευχές τους εισακούστηκαν. O χειμώνας φέτος δε λέει να έρθει. Στο Βερολίνο, για παράδειγμα, οι χριστουγεννιάτικες αγορές έχουν ανοίξει, αλλά ο παγωμένος βόρειος άνεμος δεν έχει φυσήξει ακόμα. Στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα, ήταν ακόμη φθινόπωρο.
Ο Βορράς, ιδίως, χωρίς χειμώνα, δεν ξέρει πώς να εκδηλώσει την αμηχανία του. Οι γερμανικές εφημερίδες γράφουν ότι έτσι που πάει το πράγμα θα πίνουν όλοι τροπικά κοκτέιλ στις παραδοσιακές αγορές των Χριστουγέννων. Το χιόνι στις παγωμένες πίστες των χριστουγεννιάτικων αγορών μοιάζει με μυθικό υλικό, είναι ασυνάρτητο και ξένο. H εικονογράφηση των παιδικών ημερολογίων με το χιόνι και τους Αη Βασίληδες είναι μια ειρωνική υπενθύμιση της σημερινής ζωής, των τρόπων που βρήκαμε για να αποφεύγουμε τον χειμώνα, καταστρέφοντας το περιβάλλον.
Τα τελευταία χρόνια δυσανασχετούσαμε με τον χειμώνα. Δικαίως, ώς ένα βαθμό, αφού ο χειμώνας απέκτησε τους δυσάρεστους συνειρμούς του πολέμου: η τιμή του πετρελαίου μάς κάνει να φοβόμαστε την έλευση του χιονιά. Ενας άλλος λόγος είναι η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη μας για άνετη ζωή. Το κρύο απεμπολεί την άνεση. Γι’ αυτό δημιουργήσαμε τεράστια εμπορικά κέντρα με μικροκλίμα θερμοκηπίου κι αποφασίσαμε να ζήσουμε εκεί ώς την άνοιξη. Αλλά πώς θα φτάσουμε στην άνοιξη χωρίς μια τελετουργική στάση στη βαρυχειμωνιά;