Για να παίρνουμε κουράγιο, συνηθίζουμε να βλέπουμε μισογεμάτο το ποτήρι κι όχι μισοάδειο, μόνο που το αυτοπαρηγορητικό τέχνασμα δεν εφαρμόζεται παντού: η μισή δουλειά όχι μόνο δεν προαναγγέλλει ότι θα συντελεστεί και η επόμενη μισή αλλά ακυρώνει τη δουλειά στο σύνολό της. Τη εντύπωση της μισής δουλειάς δίνει λοιπόν το πρόγραμμα ανακύκλωσης του δήμου Αθηναίων. Μιλώ για τους μπλε κάδους που τοποθέτησε η «Διεύθυνση καθαριότητας, αστικού σχεδιασμού και περιβάλλοντος» για να υποδέχονται συσκευασίες από αλουμίνιο, χαρτί, γυαλί, σίδερο και πλαστικό. Οι κάδοι είναι αρκετοί, εν αντιθέσει με τους κώδωνες που υπήρχαν ώς τώρα για να ρίχνουμε το χαρτομάνι μας, αλλά αυτό δεν αρκεί. Και δεν αρκεί επειδή γέμισαν από την πρώτη μέρα και παραμένουν γεμάτοι πάνω από βδομάδα.
Θα προτιμούσα να γράψω καλά λόγια για την πρωτοβουλία, κι ας είναι τόσο αργοπορημένη, αλλά κανένας έπαινος δεν μπορεί να αναιρέσει τον φόβο ότι το εγχείρημα κινδυνεύει να διαβληθεί και να ακυρωθεί στο ξεκίνημά του. Το πόσο εύκολα μεταστρέφεται σε απογοήτευση και αδιαφορία ο ενθουσιασμός το ξέρουμε. Ο κόσμος λοιπόν ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό, άρχισε να ξεδιαλέγει τα σκουπίδια και να αποθέτει τα ανακυκλώσιμα στους νέους κάδους. Τη δεύτερη μέρα που πήγε να επαναλάβει την ίδια κίνηση, βρήκε τον κάδο φισκαρισμένο. Και φισκαρισμένο, από τις πρώτες, τις αρχικές σακούλες, τον βρήκε και στη βδομάδα πάνω. Και, αμήχανος και ενοχλημένος, έριξε τη σακούλα στον παραδοσιακό γκρίζο κάδο. Δηλαδή, πάνω που πήγε να αποκτήσει μια καινούργια συνήθεια, πάνω που άρχισε να πιστεύει ότι κάτι μπορεί να γίνει, η απαράσκευη δημοτική αρχή του έκοψε την όρεξη. Αλλά αν ήταν απαράσκευη, όπως τόσο γρήγορα αποδείχθηκε, γιατί ανακοίνωσε με αυτοδιαφημιστική βιασύνη ένα πρόγραμμα που αδυνατεί να το υπηρετήσει. Για να αποσπάσει αναίτιους επαίνους;
Στη μικροϊστορία, η φάρσα μόνο σαν φάρσα επαναλαμβάνεται. Κάμποσα χρόνια πριν, το υπουργείο Παιδείας είχε επιχειρήσει το δικό του πρόγραμμα ανακύκλωσης, με τη συμμετοχή των σχολείων. Ενθουσιασμένα τα μαθητούδια, άρπαζαν την εφημερίδα πριν προλάβει να τη διαβάσει ο μπαμπάς και η μαμά για να την πάνε στον δάσκαλο, να μαζευτεί το χαρτί, «να σωθούν λίγα δεντράκια». Και στοιβάχτηκε το χαρτί, γέμισαν τα σχολεία, αλλά πουθενά κρατικό φορτηγό να το πάρει. Απαύδησαν οι διευθυντές και τηλεφώνησαν σε ιδιώτες «ανακυκλωτές» για να πάρουν το χαρτί, απαύδησαν και οι μαθητές με τούτο το μάθημα αδιαφορίας που υπέστησαν. Αν πάρουμε και τώρα το ίδιο μάθημα, απλώς θα βρούμε την εξήγηση γιατί παραμένουμε τελευταίοι στην Ευρώπη στην ανακύκλωση.