Υπάρχουν κτίρια φορείς θεσμοθετημένης εξουσίας. Οπως η Βουλή των Ελλήνων, το Προεδρικό Μέγαρο, ο Αρειος Πάγος ή η Τράπεζα της Ελλάδος. Υπάρχουν μνημεία φορείς συμβολικής πολιτισμικής ρητορικής με παγκόσμια εμβέλεια, όπως ο Παρθενών.
Υπάρχουν όμως και κτίρια, που λόγω μεγέθους και στρατηγικής θέσεως, κατέστησαν εκ των πραγμάτων φορείς ουσιαστικής εξουσίας, όπως το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού.
Το κτίριο αυτό της δεκαετίας του ’30 κτίστηκε όταν οι αξιωματικοί συμμετείχαν στη νομή της εξουσίας με συχνά πραξικοπήματα. Ακολούθησε η Κατοχή και σε ορόφους του εγκαταστάθηκαν υπηρεσίες των Γερμανών.
Μετά τη λήξη του πολέμου, ήρθε η σειρά των Βρετανών για να ακολουθήσει η USIS, η Αμερικανική Υπηρεσία Πληροφόρησης, η οποία δεν περιορίστηκε στην απ’ ευθείας προβολή της αμερικανικής άποψης για τον Κόσμο, αλλά βοήθησε να εκφραστούν πολλές νέες φωνές της νεοελληνικής δημιουργίας, όπως με τις συναυλίες με έργα της λεγόμενης σοβαρής μουσικής των δύο μεγάλων και με λαϊκή απήχηση συνθετών του Μεταπολέμου.
Στις μέρες μας, αυτό το κτίριο ουσιαστικής εξουσίας, πέρασε στα χέρια του Ομίλου Πειραιώς και επανεντάχθηκε δυναμικά στο οικονομικό, αλλά και πολιτιστικό γίγνεσθαι των Αθηνών.
Το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, σε όλη την έως σήμερα διαδρομή του -που παρουσιάζεται στο ομότιτλο βιβλίο του αρχιτέκτονα Βασίλη Κολώνα το οποίο εξέδωσε το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς- στέγασε, εκτός των επιμέρους κέντρων εξουσίας, και πόλους της διανόησης και ευρύτερα του πολιτισμού.
Το «Παλλάς», το θέατρο της Ελσας Βεργή, το θέατρο «Ορβο» (εμπορική ετικέτα ανατολικογερμανικής μάρκας φιλμ), το «Πειραματικό Θέατρο» της Μαριέττας Ριάλδη, τον κινηματογράφο «Μαξίμ» και μετέπειτα «Θέατρο Αλίκης». Και βεβαίως τα κέντρα των καλλιτεχνών του Ζωναρά, του Φλόκα, το «Μπραζίλιαν» και τώρα το καφέ «Clemente VΙΙΙ».
Στο νέο «Παλλάς» του Μετοχικού, στεγάστηκε, η, κατά ειδήμονες και μη, εξαιρετική παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Η συρροή επιφανών τραπεζιτών στην επίσημη πρεμιέρα, ήταν, συν τοις άλλοις, και συνδηλωτική της προστατευτικής αιγίδος η οποία καλύπτει και συνεπιβάλλει -ως ουσιαστική εξουσία- τον καλλιτέχνη και το έργο του. Αλλωστε, η σχέση μαικήνα και δημιουργού είναι παλαιοτάτη και πολύμορφη.
Και όταν ο πρώτος δεν ελέγχει τον δεύτερο, αλλά μόνο -ανεξαρτήτως των δικών του λόγων- τον ενισχύει με «γενναία δοσίματα» ή, όπως εν προκειμένω, διά της στιβαράς παρουσίας του, η σχέση αυτή γίνεται και δημιουργική.