Μια μικροσκοπική γυναίκα με μεταξωτό φόρεμα εμφανίζεται στη σκηνή και το κοινό αναλύεται σε λυγμούς. Κάποιοι άλλοι χειροκροτούν και επευφημούν. Η γυναίκα σηκώνει τη δαντέλα που καλύπτει το πρόσωπό της και αρχίζει να τραγουδά. Οι ηλικιωμένες Λιβανέζες κυρίες, ντυμένες με τα καλά τους, καθισμένες στην πρώτη σειρά, την ακούν και αναστενάζουν με αγαλλίαση.
Η Φαϊρούζ ξανατραγουδά επιτέλους και πάλι στην πατρίδα της που τη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.
Τις τελευταίες μέρες τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού έχουν αναπτυχθεί κατά μήκος των αυτοκινητοδρόμων, αλλά και στους κυριότερους κόμβους της Βηρυτού και σε μια γέφυρα πάνω από την πλατεία των Μαρτύρων όπου βρίσκονται συγκεντρωμένοι οι οπαδοί της Χεζμπολάχ. Εκφράζονται φόβοι και κυκλοφορούν φήμες ότι μπορεί να ξαναξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος. Και όμως όλοι οι κάτοικοι της Βηρυτού ανεξαρτήτως του πού ανήκουν, συμφωνούν σε ένα πράγμα: η Φαϊρούζ πρέπει να ξανατραγουδήσει.
Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς στο μέγεθός της την απήχηση που έχει η 70χρονη ντίβα στον αραβικό κόσμο. Πολλοί από τους σπουδαίους ύμνους του παλαιστινιακού και λιβανικού εθνικισμού είναι δικά της τραγούδια. Και στη Συρία όμως οι επιβάτες των φτηνών λεωφορείων που ταξιδεύουν από πόλη σε πόλη, αντιλαμβάνονται ότι ξημερώνει και ότι πλησιάζουν στον προορισμό τους όταν ο οδηγός ακούει στο ραδιόφωνο τα τραγούδια της Φαϊρούζ.
Από τη Δαμασκό μέχρι τη Ραμάλα και το Αμάν, η βαθιά φωνή της Φαϊρούζ που δεν την μπερδεύεις με καμιά άλλη, ακούγεται από τα ραδιόφωνα και τα κασετόφωνα, σε καφενεία, μαγαζιά, και ταξί θυμίζοντας στους ανθρώπους τους αργούς ρυθμούς της ζωής στο ύπαιθρο, και τα χαμένα χρυσά χρόνια της ειρήνης. «Η Φαϊρούζ είναι η μουσική της ζωής μας» λέει ο Σαΐντ, ένας νεαρός Αραβας Ισραηλινός στη Χάιφα. «Η μουσική της ακούγεται από το χάραμα μέχρι τα μεσάνυχτα κάθε μέρα, όπου βρισκόμαστε. Η Φαϊρούζ είναι το σύμβολο του Λιβάνου και της Παλαιστίνης. Ολοι μας την αγαπούμε».
Το πόσο αληθινά είναι τα λόγια του Σαΐντ φάνηκε προσφάτως μια Παρασκευή βράδυ, στη Βηρυτό όταν η Φαϊρούζ τραγούδησε το «Sa el Nom» μια μουσική κωμωδία μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους σε συνεδριακό κέντρο στην παραλία της Βηρυτού. Ο κόσμος αψήφισε τις διαδηλώσεις, τα μπλόκα και τους ελέγχους στους δρόμους για να την παρακολουθήσει καθισμένος σε άσπρες πλαστικές καρέκλες, και ενώ έξω περιπολούσαν δεκάδες στρατιώτες οπλισμένοι με Καλάσνικοφ.
Ο κόσμος ήρθε από τη Βηρυτό, άλλοι ήρθαν από τη Σάιντα, κυρίως σουνιτική πόλη που θεωρείται πέρασμα προς τον νότιο Λίβανο. Ο Αμάλ Χασέμ, ένας 29χρονος δικηγόρος από τη χριστιανική συνοικία της Βηρυτού, λέει ότι «το γεγονός ότι η Φαϊρούζ δεν ακύρωσε τη συναυλία σημαίνει πολλά για τον λαό του Λιβάνου. Η ίδια συμβολίζει τον Λίβανο. Τον Λίβανο στον πόλεμο, τον Λίβανο στην ειρήνη, τον Λίβανο στην επανάσταση. Η Φαϊρούζ μας ενώνει».
Η Νουχάντ Χαντάντ γεννήθηκε πριν από 70 χρόνια περίπου – κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική της ηλικία. Ο μέντοράς της στη μουσική τη βάφτισε Φαϊρούζ, που σημαίνει «τιρκουάζ». Για περισσότερα από 50 χρόνια η Φαϊρούζ και η οικογένειά της, -ο σύζυγός της, ο συνθέτης Ασι Ραχμπάνι, ο αδελφός της ο Μανσούρ που γράφει στίχους και ο γιος τής Φαϊρούζ, ο Ζιαντ- είναι η βασιλική οικογένεια στη μουσική της Μέσης Ανατολής. Οι αδελφοί Ραχμπάνι έχουν συνθέσει τα περισσότερα από τα τραγούδια που η Φαϊρούζ έχει τραγουδήσει. Η οικογένεια είναι πέρα από την πολιτική: στα 15 χρόνια του εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο ποτέ δεν πήρε θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς.
Το περασμένο καλοκαίρι η Φαϊρούζ επρόκειτο να τραγουδήσει στο διεθνές καλλιτεχνικό φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο στη ρωμαϊκή ακρόπολη στο Μπααλμπέκ. Ξέσπασε όμως ο πόλεμος μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ και η παράσταση ακυρώθηκε. Στη διάρκεια του πολέμου τα τραγούδια της ακουγόταν παντού, η ίδια όμως δεν εμφανίστηκε πουθενά.