Ψάχνω -μάταια, επί του παρόντος- έναν φίλο, μια συνάδελφο, έναν, έστω, συνομήλικο σαραντάρη ο οποίος να περιμένει με πραγματική χαρά τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ολοι, ή σχεδόν όλοι, προγραμματίζουν κάτι για το τελευταίο δεκαήμερο, όλοι ή σχεδόν όλοι, κάνουν σχέδια, υπολογισμούς και προϋπολογισμούς και όλοι ή σχεδόν όλοι, ομολογούν σιγανά ότι θα έδιναν τα πάντα για να περάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται οι μέρες αυτές και να επιστρέψουν στην ασφαλή καθημερινότητα των γνωστών και τετριμμένων. Να τελειώσουν οι γιορτές, οι «λιπαρές» μπουκιές ευτυχίας, τα ξενύχτια και τα γλέντια και να σβήσουν επιτέλους τα πολύχρωμα λαμπάκια που αναβοσβήνουν… εκβιαστικά θαρρείς, για να θυμίζουν το ξεχωριστό των ημερών. Να εκλείψει η ανείπωτη εντολή εναρμόνισης με το εορταστικό κλίμα και μαζί της η προσταγή της κατανάλωσης και να μπορέσουν να απολαύσουν με την ησυχία τους τη μετα-εορταστική κατάθλιψη του κενού και της προδομένης προσδοκίας. Είναι, άραγε σήμερα μόνον οι σαραντάρηδες εκείνοι που νιώθουν άβολα με τις γιορτές και δυσκολεύονται να μπουν στο πνεύμα των ημερών και να το βιώσουν σαν γιορτή; Ισως, όχι αποκλειστικά.
Σίγουρα, πάντως, οι γιορτές -έτσι όπως έχουν καταλήξει- είναι κυρίως για τα παιδιά και για τα πολύ μεγάλα παιδιά. Εκείνα της τρίτης ηλικίας, που και λιγότερες απαιτήσεις έχουν για τον τρόπο με τον οποίον πρέπει να περάσουν αυτές τις ημέρες, και περισσότερο χρόνο για να τις απολαύσουν πάνω απ’ όλα, μια ευκαιρία να συναντήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και τα άλλα, τα μικρά παιδιά, που ανεπηρέαστα ακόμη από τις συνέπειες του καταναλωτισμού που κρατάει δέσμια την οικογένεια και τα ίδια, μπορούν να χαίρονται και με τη σκέψη μόνο του Αγιου Βασίλη.
Μάλλον, όσοι ανήκουν στη λεγόμενη παραγωγική ηλικία, είναι καταδικασμένοι να βιώνουν και τα Χριστούγεννα, όπως όλες τις υπόλοιπες ανάπαυλες μέσα στον χρόνο. Είναι αναγκασμένοι να δουλέψουν περισσότερο το προηγούμενο διάστημα για να καλύψουν τις υποχρεώσεις που συσσωρεύουν οι αργίες, να ξοδέψουν πολλαπλάσια χρήματα απ’ όσα τους υπόλοιπους μήνες για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες που γεννά το πνεύμα των ημερών, να αγχωθούν ακόμη πιο πολύ για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της συγκυρίας, των παιδιών, της οικογένειας, της εποχής. Να τρέξουν γρήγορα και να φτάσουν γρηγορότερα κι από τα παιδιά τους για να αφήσουν τα δώρα κάτω από το πιο άψογο αισθητικά δέντρο που στόλισαν, στο πιο καλαίσθητο σπίτι που διακόσμησαν, με το πιο γεμάτο ψυγείο που κυκλοφορεί και την καλύτερα ενημερωμένη κάβα.
Να ξαπλώσουν στον καναπέ αποκαμωμένοι από την εμπορικότητα της στιγμής που χάλασε τη γιορτή της ψυχής…, να κλείσουν τα μάτια, έστω για δύο λεπτά, και να ονειρευτούν ένα ταπεινό τραπέζι μιας άλλης εποχής. Πιο φτωχικής και τόσο πιο αληθινής…