«Γι’ αυτό σου λέω πάμε…» κατά τη γνωστή προτροπή σε εκείνο το μελωδικό τραγούδι. Ετσι, για να ηρεμήσουμε λίγο, να ξεφύγουμε πρόσκαιρα από τη βαβούρα, τους προβληματισμούς και τις σκοτούρες της πρωτεύουσας, να παραμερίσουμε την γκρίνια και τις διαφωνίες, που δεν έλειψαν μήτε θα σβήσουν ποτέ, να σταθμίσουμε ψύχραιμα τα συμβαίνοντα και να μην πονοκεφαλιάζουμε με τα διάφορα ενδεχόμενα και τα σενάρια των εξελίξεων ή με τους ψιθύρους της απαισιοδοξίας, που ταράζουν τον παντοτινό ύπνο της μυθικής Κασσάνδρας. Καλοδεχούμενη, λοιπόν, κάθε διέξοδος από τον κλοιό των περιστάσεων. Και καθώς η γραφή του Κώστα Ουράνη μας θυμίζει πως «υπάρχουν δρόμοι που σε παν σε μέρη αλαργινά», μπορούμε, αν το θελήσουμε και έχουμε τη δυνατότητα, να κάνουμε ένα ταξίδι σύντομο και αλλιώτικο από τα συνηθισμένα. Στο κάτω κάτω, αν είναι καλός ο καιρός και δεν τον πιάσουν τα μπουρίνια του, εύκολα μπορούμε να φτάσουμε στα σύνορα τριών νομών της ανατολικής Μακεδονίας και, κάπου ανάμεσα στις Σέρρες, στη Δράμα και στην Καβάλα, να επισκεφθούμε, να γνωρίσουμε ένα σπάνιο δημιούργημα της φύσης που, καθώς λένε, έχει ηλικία τουλάχιστον δύο εκατομμυρίων ετών. Ο λόγος για το σπήλαιο της Αλιστράτης που ανέδειξε η επιστημονική γνώση, φώτισε η φροντίδα ανθρώπων του τόπου μας και δίνει την ευκαιρία σε όποιον περάσει την είσοδό του, να διανύσει το ένα από τα τρία χιλιόμετρα των διαδρόμων του, να δει και να θαυμάσει αναρίθμητους παράξενους σχηματισμούς, με ποικίλους απαλούς χρωματισμούς, που έφτιαξαν σταλακτίτες και σταλαγμίτες στο διάβα χιλιάδων χρόνων. Εκεί μέσα, και δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, θα καταλάβει ο επισκέπτης πως τα σταλάγματα του νερού φτιάχνουν σιγά σιγά ασβεστολιθικές κρεμαστές στήλες στην οροφή ή στα τοιχώματα. Και εκεί θα εντυπωσιασθεί με τα πετρώματα που σχηματίζονται και αναπτύσσονται στο δάπεδο του σπηλαίου προς τα πάνω, καθώς πέφτουν, αργά και μία μία, οι σταγόνες του νερού…
Αλλά, κάπως έτσι γίνονται «καλλιτέχνες» της Φύσης οι σταλακτίτες με τους σταλαγμίτες και απεικονίζουν μορφές ή ανάγλυφες και τρισδιάστατες παραστάσεις, με απίστευτη υπομονή και χωρίς να χρειάζονται τη σμίλη. Και επειδή κουβεντιάζουμε για το σπήλαιο της Αλιστράτης, που θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα της Ευρώπης, πώς μπορεί να προσπεράσει κανείς, κοιτάζοντας αλλού, και να μην προσέξει τα κατάλευκα αγάλματα που δημιούργησε η Φύση και πώς να μην τυπώσει στη μνήμη του ένα τέλειο ομοίωμα του Ιησού που, όπως αναφέρεται σε ενημερωτικό φυλλάδιο, «έγινε τουλάχιστον δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από τη γέννησή Του»;
Αλήθεια, πόσα άγνωστα μπορεί να μάθει ο επισκέπτης, σε μια ώρα. Και φεύγει με τη σκέψη ότι θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες για να χωρέσουν τις εντυπώσεις για τις ομορφιές της περιοχής, αρχίζοντας από το φαράγγι του ποταμού Αγγίτη, τον αρχαιολογικό χώρο της Αμφίπολης ή τη λίμνη Κερκίνη και φτάνοντας ίσαμε το δασικό χωριό του Παγγαίου. Ομως, τέτοια ευχάριστα διαλείμματα τελειώνουν γρήγορα, η επιστροφή στα καθημερινά, εδώ στην πόλη της ζωής μας, είναι αναγκαία. Και ας μας ταλανίζουν οι ασάφιες και τα προβλήματα…