Καθώς η Αθήνα ξεδιπλώνεται και αναζητεί νέο ζωτικό χώρο μέσα στον ίδιο τον χτισμένο ιστό της, η ανακατανομή της σημασίας που έχουν οι συνοικίες που την απαρτίζουν συνεχίζεται. Η ανέγερση του νέου γηπέδου του ΠΑΟ στον Βοτανικό είναι λογικό ότι θα προκαλέσει νέες χρήσεις στην περιοχή και ότι θα αλλάξει τις ταχύτητες στη μετακίνηση των πληθυσμών. Κατά τρόπο ανάλογο, η δημιουργία Οπερας και Βιβλιοθήκης στο Δέλτα Φαλήρου προκαλεί την ενίσχυση ενός νότιου ανταγωνιστικού πόλου που από τη μία διευρύνει το αθηναϊκό μέτωπο προς τη θάλασσα, ενώ από την άλλη προσφέρει νέα εργαλεία ερμηνείας της δημόσιας αρχιτεκτονικής.
Τα νέα αυτά αστικά ορόσημα έρχονται να σηματοδοτήσουν και να εγγράψουν στον χάρτη ολόκληρες περιοχές που βρίσκονταν έξω από την προθήκη της επίσημης Αθήνας. Αλλα ορόσημα, νέα και αυτά, όπως το Νέο Μουσείο Ακρόπολης, καλούνται να αναβαπτίσουν περιοχές με ήδη πυκνά σήματα και ισχυρούς συμβολισμούς. Αλλα μέτωπα της Αθήνας αναμοχλεύουν την «ενδιάμεση» περιοχή. Τα προσφυγικά της Αλεξάνδρας, τα Κουντουριώτικα και το παλιό γήπεδο του ΠΑΟ, συμβάλλουν στο άμεσο μέλλον στην ανασηματοδότηση μιας μονότονης αστικής συνοικίας. Και στο ίδιο πνεύμα το μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού αλλά και το γειτονικό Ιλίου Μέλαθρον, που τελεί υπό πλήρη ανακαίνιση και που θα επαναποκτήσει επιπλέον τα ζεύγη αγαλμάτων στη στέψη (ύστερα από σχεδόν 70 χρόνια), έρχονται με τη σειρά τους να δώσουν εύληπτους συμβολισμούς αστικού κύρους στον ιστορικό πυρήνα μίας πρωτεύουσας που επιθυμεί μεγαλύτερη διεθνή προσοχή.
Διόλου τυχαίο ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε παράλληλες τροχιές, ενίοτε σε διαφορετική συχνότητα, με άλλες αφετηρίες και άλλους στόχους. Η Αθήνα, όμως, ως μία τεράστια χοάνη, έρχεται να αφομοιώσει όλες αυτές τις ετερόκλητες πρωτοβουλίες, ιδιωτικές και δημόσιες, για να τις αθροίσει προς όφελός της. Σκέφτεται κανείς ότι σε διάστημα μίας δεκαετίας από τώρα, η πρωτεύουσα θα έχει προχωρήσει τη διαδικασία που ξεκίνησε εδώ και λίγα χρόνια. Τη δημιουργία, δηλαδή, νέων αστικών τοπόσημων, που θα διακόπτουν τη δομημένη μάζα, θα συσπειρώνουν εμπορικές χρήσεις και θα επαναπροσδιορίζουν τις ζώνες κατοικίας.
Η διαρκής εσωτερική μετακίνηση πληθυσμών χαρακτηρίζει την αθηναϊκή ζωή από τη μεταπολίτευση και μετά. Η ανάδυση των προαστίων ως αυτόνομων κέντρων ήδη από τα χρόνια του ’80 ήταν η αρχή μίας αστικής εξέλιξης που επιστρέφει τώρα στην καρδιά της ιστορικής πόλης για να την αναμοχλεύσει και να την οδηγήσει στην εφεύρεση νέων πολλαπλών ταυτοτήτων. Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μίας ειρηνικής ανατροπής που όσο θα προχωράει ο αιώνας θα παίρνει τη μορφή αγωνιώδους αναζήτησης. Η Αθήνα, όπως άλλοτε οι μητροπόλεις του παλιού κόσμου, θέλει να αποκτήσει υλικούς μάρτυρες της νέας ευημερίας και των επάλληλων κόσμων που συνθέτουν τη φυσιογνωμία της.