Η… σημειολογία των συμπτώσεων! Λίγες μόνο ώρες μετά τη μεγάλη συγκέντρωση και πορεία «ένστολης» διαμαρτυρίας αστυνομικών προς τη Βουλή, με βασικό αίτημα τις μισθολογικές τους αυξήσεις (προφανώς ως αναγνώριση της ποιότητας και αποτελεσματικότητας με τις οποίες επιτελούν το καθήκον τους τα μέλη των σωμάτων ασφαλείας…), έξι κρατούμενοι στο κέντρο μεταγωγών κατόρθωναν με… χαρακτηριστική ευκολία να δραπετεύσουν από το παράθυρο του κελιού στο οποίο κρατούνταν! Μια «σύμπτωση» φυσικά (άλλο τώρα που με παραλλαγές η ίδια «σύμπτωση» καταγράφεται κάθε λίγο και λιγάκι – ακόμη και από το επιτελικό κέντρο, τη γενική αστυνομική διεύθυνση Αθηνών…), που στάθηκε όμως ικανή να ακυρώσει όλο το επικοινωνιακό σκηνικό που θέλησαν οι ένστολοι διαμαρτυρόμενοι να δημιουργήσουν με τη συγκέντρωση και πορεία τους της περασμένης Τρίτης και ουσιαστικά να διαγράψει διά μιας το όποιο (και σίγουρα υπάρχει!) δίκαιο των αιτημάτων τους… Παρά τον συνήθη λαϊκισμό και την ευκολία συναγωγής «συμπερασμάτων» από τους διάφορους «ειδήμονες» (επί παντός επιστητού!) των ηλεκτρονικών μέσων «ενημέρωσης», πολύ δύσκολα έβρισκε κανείς, φορτισμένος από τις… «συμπτώσεις», επιχείρημα για να αντικρούσει τα σχόλιά τους, «δεν βλέπουν τα χάλια και την ανημποριά τους, θέλουν και αυξήσεις για να… μη μας φυλάνε!»
Και αυτό το αίσθημα της ανασφάλειας των πολιτών, η έξαρση της «μικροβίας» και της «μικρής» παραβατικότητας, καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις που διενεργούνται, ως ένα από τα κεντρικά προβλήματα του πολίτη στην «καθημερινότητά» του. Μπορεί «ιδεολογικά» (ή ακόμη και με σύνδρομα, εξ αντανακλάσεως του νεοελληνικού μετεμφυλιακού παρελθόντος) οι περισσότεροι να αισθανόμαστε «κουμπωμένοι» έναντι της αστυνομίας, να νιώθουμε ένα «σφίξιμο» κάθε φορά που για κάποιο γραφειοκρατικό λόγο αναγκαζόμαστε να διαβούμε το κατώφλι του αστυνομικού τμήματος, αλλά όλοι ανησυχούμε από την πρωτοφανή έλλειψη αστυνόμευσης.
Παρά τις κατά καιρούς και από διαφορετικές κυβερνήσεις εξαγγελίες και… μεγαλόπνοες φιλοδοξίες για «εκσυγχρονισμό» και «αναδιάρθρωση» της λειτουργίας της αστυνομίας, τα αποτελέσματα είναι τουλάχιστον πενιχρά – και πάντως υπολείπονται των διαρκώς… «εκσυγχρονιζόμενων» αναγκών της κοινωνίας. Να πάρουμε για παράδειγμα την Αθήνα, το λεκανοπέδιο δηλαδή γενικότερα: μέσα σε λίγες δεκαετίες τετραπλασιάστηκε ο πληθυσμός του (με τις συνακόλουθες «επιβαρύνσεις» στην εγκληματικότητα και παραβατικότητα…), από τα σύγχρονα παγκόσμια φαινόμενα (π.χ. τη μετανάστευση – εξωτερική και εσωτερική), αλλοιώθηκε ουσιαστικά η ομοιογένειά του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην «απρόβλεπτη» εξέλιξη της παραβατικότητας, τα «μέσα» που χρησιμοποιούν οι εγκληματίες (διεθνώς, όχι μόνο στην Ελλάδα…) αναπτύχθηκαν, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σχεδόν πάντα «ένα βήμα μπροστά» από τα αντίστοιχα μέσα πρόληψης και καταστολής του εγκλήματος που διαθέτουν οι δυνάμεις ασφαλείας.
Στον τόπο μας, η αστυνομία (φυσικά με ευθύνη της εκάστοτε πολιτικής της ηγεσίας…) δεν κατάφερε να εναρμονισθεί με τις σύγχρονες «απαιτήσεις» του λειτουργήματός της. Οσες προσπάθειες έγιναν (ακόμη και αυτές που δεν είχαν τη «σφραγίδα» της κομματικής και μικροπολιτικής σκοπιμότητας…) δεν κατέληξαν σε συγκεκριμένα θετικά αποτελέσματα – από τα αστυνομικά τμήματα της «γειτονιάς» (γειτονιάς, όμως, πιο… ξεχειλωμένης και απείρως πολυαριθμότερης από την αντίστοιχη της δεκαετίας του ’60), περάσαμε στα περιβόητα «πολυδύναμα», που και αυτά… «ανασχηματίσθηκαν» πριν προλάβουν καλά καλά να δοκιμαστούν, για να φθάσουμε στα σημερινά… «αδύναμα» και αναποτελεσματικά τμήματα!
Που το βράδυ στερούνται προσωπικού, δεν διαθέτουν καν τον απαραίτητο αριθμό περιπολικών για να «τρέξουν» αν καταγγελθεί κάποιο «συμβάν». Και την ημέρα είναι «βεβαρημένα» με γραφειοκρατικές διαδικασίες που απασχολούν προσωπικό (να… θεωρούν το «γνήσιο της υπογραφής»!) και απομυζούν ικμάδα και αίσθηση «αποστολής» των στελεχών τους…
«Αστυνομευση»… χωρισ προγραμμα!
Οι κάπως παλαιότεροι θυμόμαστε στις γειτονιές τις «πεζή περιπολίες» (συνήθως ζευγάρια) αστυνομικών του «οικείου» τμήματος, που γνώριζαν την περιοχή και τις «κακοτοπιές» της, σχεδόν ήξεραν… προσωπικά τους κατοίκους (άλλες βέβαια και οι εποχές και οι πολιτικές «ανάγκες» τους…), έψαχναν ανήσυχα, ιδίως το βράδυ, ύποπτες και κακοφωτισμένες γωνιές. Είχε ο κόσμος, ακόμη και αν… δυσφορούσε, την αίσθηση πως κάποιοι φυλάνε και προσέχουν, με άλλα λόγια το αίσθημα της ασφάλειας. Σήμερα; Σπάνιο, «εξαίρεση», το φαινόμενο να δεις αστυνομική περιπολία – εδώ αποτελεί… πολυτέλεια να δεις τροχονόμο να ρυθμίζει την επί καθημερινής βάσεως προβληματική μέχρι… σχιζοφρένειας κίνηση στους κεντρικούς (έστω!) δρόμους…
Σίγουρα υπάρχει έλλειψη «δύναμης» από την αστυνομία, σε σχέση πάντα με τις σημερινές ανάγκες. Γιατί, λοιπόν, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου δεν φροντίζει (το ίδιο δεν φρόντισε και η προηγούμενη και της προηγούμενης κυβέρνησης…) να «αποδεσμεύσει» τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό αστυνομικών που «υπηρετούν» (και με τις δύο έννοιες του ρήματος!) στους… διάφορους «επώνυμους» και «γκλαμουράτους», ώστε να ενισχυθούν τα αστυνομικά τμήματα; Γιατί, ακόμη, δεν σταματάνε τις σαχλαμάρες για τους… 10.000 αγροφύλακες και να προσλάβουν κανονικούς αστυνομικούς, που θα εκτελούν… κανονικά καθήκοντα;
Απλα, αυτονοητα πραγματα…
Πέραν του προβλήματος (που εμφανώς υπάρχει) του αριθμού των υπηρετούντων αστυνομικών, δεν χωράει αμφιβολία πως υπάρχει και πολύ σημαντικό ζήτημα με την επάρκεια, την ικανότητα και αποτελεσματικότητά τους, τον τρόπο της εκπαίδευσής τους -και δεν αναφερόμαστε μόνο σε αυτήν στις σχολές- και του «ηθικού», του αισθήματος της «αποστολής» και του λειτουργήματος που πρέπει να εμφορούνται. Και εδώ οι ευθύνες της πολιτείας, του «συστήματος», είναι καίριες! Τα φαινόμενα (δυστυχώς, κάθε άλλο παρά «μεμονωμένα») της υπέρβασης καθήκοντος (στον αντίποδα: της… περιφρόνησης κάθε αίσθησης καθήκοντος – βλέπεις να συντελούνται παραβάσεις κάθε μορφής σε απόσταση αναπνοής από αστυνομικό και αυτός αδιαφορεί πλήρως!), της διαπλοκής με τα διάφορα κυκλώματα της παρανομίας, της αδυναμίας εξιχνίασης εγκλημάτων (το παράδειγμα του μικρού Αλεξ στη σχετικά μικρή πόλη της Βέροιας θα έπρεπε αυτό και μόνο να έχει σημάνει συναγερμό στην ΕΛ.ΑΣ.!), του άγριου ξυλοδαρμού ΗΔΗ συλληφθέντος από μια… «ζαρντινιέρα», των σχεδόν καθημερινών αποδράσεων κρατουμένων από αστυνομικά τμήματα, του αφοπλισμού (ακόμη και δολοφονίας ένοπλων συνοδών κατά τις μεταγωγές κρατουμένων «υψίστου κινδύνου»!) αστυνομικών, δείχνουν ξεκάθαρα πως υπάρχει κάτι «σάπιο» στο σύστημα αστυνόμευσης!
Και να σκεφθεί κανείς, πως οι σημερινοί αστυνομικοί δεν είναι απλά χωριατόπαιδα που προσλαμβάνονται «χαριστικά» και με ρουσφέτι. Είναι παιδιά που έδωσαν και πέρασαν με τις «πανελλήνιες» στις (υψηλής ζήτησης, «δύσκολες») αστυνομικές σχολές – άρα επιπέδου και απαιτήσεων! Τις και τι πταίει για την εν συνεχεία πορεία και «εξέλιξή» τους; Σίγουρα το σύστημα αμοιβής τους θα έπρεπε να είναι κατάλληλα προσαρμοσμένο στις ειδικές απαιτήσεις της δουλειάς τους (οι σχετικές διαμαρτυρίες τους, κατανοητές πλήρως), αλλά επιτέλους δεν είναι η μόνη «ειδική κατηγορία» εργαζομένων στο Δημόσιο που από μιαν άποψη «υποαμείβονται»!
Δεν έχει λογική και συνέπεια η πολιτική του κράτους, από τη μια να τους… κανακεύει πως «το κράτος είστε εσείς!» (τι μήνυμα «περνάει» στα νεαρά παιδιά;) και σε κάποια άλλη φάση να τους… ανακηρύσσει Praitores Urbanis, και από την άλλη να τους λέει «αχάριστους συντεχνιάκηδες» και να αρνείται την εκπλήρωση υπεσχημένων και «δεσμεύσεων»!
Σωστές αμοιβές, μαζί με συχνότατη αξιολόγηση, μετεκπαιδεύσεις (όχι μόνο στα όπλα και τις τακτικές, αλλά και στην ψυχολογική και «πολιτική» φροντίδα και καλλιέργειά τους) που θα εξασφαλίζουν το «απρόσωπο» και «τεχνοκρατικό» κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, με ευλαβικό σεβασμό των νόμων και των δικαιωμάτων του πολίτη, αυστηρές κυρώσεις σε περιπτώσεις εκτροπών και παρανομιών, αλλά και κατάχρησης εξουσίας, και πλήρης αποβολή του κομματισμού από τη διοίκηση και τις μεταβολές στο προσωπικό, είναι απλώς το… αυτονόητο, για μια ευνομούμενη πολιτεία. Μόνο που εν Ελλάδι, ως… αυτονόητο, καθίσταται «εθνικώς ζητούμενο»!