Κάποιος χαριτολόγησε ότι όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών ο «Συνασπισμός» δεν θα έχει πρόβλημα. Ακόμη κι αν δεν πιάσει το διαρκώς φευγαλέο γι’ αυτόν 3%, θα μπουκάρει στη Βουλή με σημαίες και με ταμπούρλα. Δεν είχε άδικο, αν κρίνουμε από τη συμπεριφορά στελεχών του, οι οποίοι μπήκαν (με πρόσκληση του κόμματός τους) στα θεωρεία, κρέμασαν πανό και φωνασκούσαν συνθήματα κατά της αποκρατικοποίησης του ΟΤΕ.
«Ηταν μια ακτιβιστική ενέργεια, συμβολικού χαρακτήρα», είπε ο κ. Δημήτρης Στρατούλης, εις εκ των πρωταγωνιστών του πρωτοφανούς αυτού χάπενινγκ. Προφανώς θα ακολουθήσουν κι άλλες. Κάποιοι επί παραδείγματι θα μπορούν να έχουν σπρέι για να βάψουν με συνθήματα τους τοίχους του Κοινοβουλίου. Οι διαμαρτυρόμενοι στο εξωτερικό μετέρχονται κι άλλων μέσων, όπως είναι τα γιαουρτώματα. Κι αυτές οι ενέργειες «ακτιβιστικές ενέργειες συμβολικού χαρακτήρα» είναι. Δεν θέλουμε να δίνουμε ιδέες, αλλά οι λιμενεργάτες, ως πιο στιβαροί, κάτι πιο δυναμικό (πάντα ακτιβιστικού χαρακτήρα) μπορεί να σκεφτούν.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τι μέσα χρησιμοποιούν κάποιοι για να εκδηλώσουν την διαμαρτυρία, αλλά πώς αντιδρά η κοινωνία σε πολιτικό και θεσμικό επίπεδο στις ασχήμιες με πρόσχημα τη διαμαρτυρία. Το πανό και οι κραυγές στη Βουλή ήταν μια προσβολή του ιερότερου θεσμού της Δημοκρατίας. Λίγοι βουλευτές αντέδρασαν, αλλά τα πολιτικά κόμματα δεν πήραν θέση.
Ολα δείχνουν ότι και σε θεσμικό επίπεδο δεν θα υπάρξει αντίδραση. Η έκκληση ενός βουλευτή να εφαρμοστεί ο νόμος -υπάρχει και προβλέπει ποινές σε όσους κάνουν τέτοιου τύπου «εκδηλώσεις»- αποκρούσθηκε με το επιχείρημα ότι έτσι «ποινικοποιείται η διαμαρτυρία».
Σ’ αυτό πρέπει να σταθούμε, διότι φανερώνει μια συνολική παθογένεια της χώρας. Κατ’ αρχήν πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτού του τύπου η διαμαρτυρία εντός του Κοινοβουλίου είναι ήδη ποινικοποιημένη: Υπάρχει νόμος ρητός και σαφής. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν ποινικοποιηθεί ή όχι το πανό στη Βουλή, αλλά αν θα εφαρμοστεί ή όχι ο νόμος.
Αν δεν εφαρμοστεί η Βουλή αυτοκαταργείται. Δηλώνει στον ελληνικό λαό ότι αυτά που ψηφίζει δεν έχουν εφαρμογή ούτε εντός της αίθουσάς της, άρα δεν υπάρχει και κανένας λόγος να εφαρμοστούν εκτός. Δικαιώνεται αναδρομικά και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος που κήρυσσε από το μπαλκόνι: «έωμεν τους νόμους καθεύδειν! Αφήστε τους νόμους να κοιμούνται, ας κοιμηθούν οι νόμοι…
Πάνω από τους νόμους και τα Συντάγματα είναι η Ιστορία, η πραγματικότητα και η βούληση του λαού… Πέραν των συνταγμάτων και των νόμων και πέραν των απόψεων των ελαχίστων υπάρχει η ουσία του πράγματος». Η ουσία για τον κ. Χριστόδουλο ήταν οι ταυτότητες. Για τον κ. Στρατούλη ο ΟΤΕ. Η ουσία, όμως, για τη χώρα είναι άλλη: ή έχουμε νόμους για να τους βλέπουμε και να τους χαιρόμαστε ή τους φτιάχνουμε για να τους εφαρμόζουμε.
Οι εννιά συνδικαλιστές του ΟΤΕ έκαναν το χάπενινγκ στη Βουλή ξέροντας ότι το δίκαιο υπνώττει. Οπως ακριβώς το ξέρουν όσοι έχουν την ασυλία να καταστρέφουν την περιουσία μας στα πανεπιστήμια, αυτοί που μαγαρίζουν με σπρέι τους τοίχους, κρύβουν τα φανάρια και τις πινακίδες της τροχαίας με αυτοκόλλητα κ.λπ. Ο ύπνος του δικαίου στη χώρα γίνεται συνολικός. Ονειρα γλυκά…