Από το «δίδυμο» των μη προαναγγελλομένων, την υποτίμηση και τις πρόωρες εκλογές, η πρώτη λόγω ΟΝΕ μας τελείωσε από 1/1/2002 (και αντικαταστάθηκε από την γκρίνια λόγω της ακρίβειας που έφερε το ευρώ!) και μας έμειναν οι δεύτερες. Που, για να σηκώσουν το «βάρος» της κατάργησης της υποτίμησης και της σχετικής σπέκουλας που γινόταν γύρω από αυτήν, άρχισαν να εμφανίζονται όλο και συχνότερα στον δημόσιο βίο – συχνά ως… ειδησεογραφική ένδεια και αμηχανία, συχνότερα όμως ως πολιτικο-επικοινωνιακό κόλπο. Κατά κανόνα στον πόλεμο κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, κάποιες φορές όμως και στη λογική των ένθεν κακείθεν των κομμάτων εξουσίας «εσωκομματικών πιέσεων» και απειλών. Τώρα, γιατί η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία (ύψιστη στιγμή στη διαδικασία εφαρμογής της δημοκρατίας!) έχει… καταντήσει να «εκτοξεύεται» ως απειλή ή ως επιχείρημα για το «μάζεμα» κάποιων πρωτοκλασάτων στα κόμματα εξουσίας, δεν το ‘χουμε καταλάβει με όρους καθαρά πολιτικούς – αλλά ας πούμε πως μας αρκούν οι αγοραίοι μικροπολιτικοί.
Δύσκολα θα βρει κανείς, στη μεταπολιτευτική τουλάχιστον Ελλάδα, πάνω από δυο τρεις κυβερνητικές θητείες που να εξάντλησαν κανονικά τα συνταγματικά όρια της τετραετίας. Οι περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις έγιναν «πρόωρα» – από πολύ έως λίγο. Δηλαδή μέχρι και 6-10 μήνες πριν από την κανονική λήξη της θητείας, κάτι που τείνει να γίνει τόσο ισχυρός κανόνας, ώστε ακόμη και υπουργοί να βγαίνουν και να δηλώνουν δημόσια πως «ε, δεν θεωρούνται και πρόωρες οι εκλογές αν γίνουν τον Σεπτέμβρη του 2007, αντί για τον Μάρτιο του 2008…»! Και «τράβα τράβα», τίποτα δεν αποκλείει αυτό το «ολιγόμηνο» εσπευσμένο να… παραταθεί στο δωδεκάμηνο, άντε δεκατετράμηνο, οπότε θα παγιωθεί ως «αίσθηση» πως τελικά οι εκλογές γίνονται… όποτε λάχει και συμφέρει -ή έτσι νομίζει- την εκάστοτε κυβέρνηση!
Τα τέσσερα χρόνια τέθηκαν ως διάρκεια της κυβερνητικής θητείας (και σε γενικές γραμμές το ίδιο χρονικό διάστημα διακυβέρνησης ισχύει σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες) από το Σύνταγμα, προφανώς επειδή κρίθηκε, με βάση την εμπειρία, πως συνιστούν ένα απολύτως επαρκές διάστημα για να ολοκληρωθεί (και πάντως να αρχίσει να υλοποιείται με… προοπτικές!) ένα επεξεργασμένο πολιτικό πρόγραμμα. Προβλέπει, βεβαίως, ο καταστατικός χάρτης πως κατ’ εξαίρεσιν μπορούν να διενεργηθούν πρόωρες εκλογές για «ύψιστο εθνικό λόγο» – ε, είναι ποτέ δυνατόν κάθε… 3,5 χρόνια να προκύπτει σε τούτη τη χώρα «ύψιστος εθνικός λόγος»; Οχι, φυσικά! Γι’ αυτό και το «σύστημα» βολεύτηκε επί δεκαετίες με τον… προσχηματικό «εθνικό λόγο» που συνήθως ήταν το Κυπριακό (ήταν δεν ήταν σε έξαρση…), άλλες φορές «τα εθνικά θέματα» (γενικώς και… βολικώς αορίστως!), πρόσφατα η «εν όψει» ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ…
Τώρα, έτσι για να μη μένουμε από προσχήματα, ανακαλύπτουμε πως σε πρόωρες κάλπες μπορούμε μια χαρά να πάμε αν δεν «μας κάτσουν» οι μεταρρυθμίσεις! Το ‘πε η κ. Ντόρα Μπακογιάννη: «η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται και μας λέει όχι απλώς να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις, αλλά να προχωρήσουμε ταχύτερα και αν συναντήσουμε εμπόδια, να πάμε σε εκλογές και με τη δική της βοήθεια (σ.σ.: της κοινής γνώμης, δηλαδή…) θα τα ξεπεράσουμε». Μια πρώτη απορία: πώς διακρίβωσε ακριβώς τις «εντολές» της κοινής γνώμης η υπουργός Εξωτερικών; Από τις τεράστιες αντιδράσεις (σ.σ.: που δεν σημαίνει πως προβάλλουν και το «δίκιο»…) που προκλήθηκαν λόγω «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» και εξαιτίας των οποίων το σχέδιο… αναπέμπεται για την επόμενη θητεία; Από το πολυήμερο κλείσιμο των λιμανιών, τον γενικό ξεσηκωμό λόγω ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ; Από τις διαφορετικές φωνές που ακούγονται γι’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις, όχι μόνο από την αντιπολίτευση αλλά και από στελέχη της κυβερνώσας παράταξης, συνδικαλιστικά, βουλευτικά, ακόμη και… υπουργικά;
΄Η, μήπως, η αναφορά στην «κοινή γνώμη» γίνεται μόνο για τις συχνές – πυκνές (και συνήθως, στα επιμέρους, εντυπωσιακά αντιφατικές…) δημοσκοπήσεις που γίνονται; Αλλά έχει διακηρυχθεί κατά τον πλέον επίσημο τρόπο, πως «η κυβέρνηση δεν χαράσσει και ασκεί την πολιτική της με βάση τις δημοσκοπήσεις…», που τις θεωρεί απλώς ως «χρήσιμο εργαλείο». Χρήσιμο, ας πούμε, για να διαπιστώνει κάθε λίγο και λιγάκι πως παρά την καταγραφόμενη δυσαρέσκεια για την αποτελεσματικότητα και το έργο του κυβερνητικού σχήματος, λόγω της… μεγαλύτερης δυσαρέσκειας από τις επιδόσεις του αντιπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ, το άνοιγμα της «ψαλίδας» παραμένει θετικό υπέρ της Ν.Δ. Που πάει να πει, πως όσο η «ψαλίδα» δεν… κλείνει, κάνουμε εκλογές όποτε θέλουμε και όποτε προβλέπουμε πως θα τις πάρουμε άνετα.
Η τελευταία εκλογολογία (πολύ πριν από τις δηλώσεις Μπακογιάννη) ξεκίνησε από στελέχη του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος, που διοχέτευαν στον Τύπο και τις σχετικές «απόρρητες» κουβέντες που γίνονται και τις διάφορες (και αντικρουόμενες) εισηγήσεις που έχουν υποβληθεί στον πρωθυπουργό – για να μην… κοροϊδευόμαστε, δηλαδή! Το διαψεύδει το σενάριο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (που… όμως δεν παραλείπει να λέει πού και πού πως «εκλογές τον Σεπτέμβρη δεν λογίζονται πρόωρες…», – αλλά τι θεωρούνται, «όψιμες; Και εν πάση περιπτώσει, τι κακό έχουν οι κανονικές;), αλλά τη μια ο κ. Πολύδωρας, που από κάποιους λέγεται ότι το τελευταίο «ξέσπασμά» του είναι… προεκλογικό φλερτ με τη δεξιά του «ΛΑΟΣ», την άλλη κάτι υπουργικο-στελεχικά μισόλογα, συντηρούν το κλίμα…