Κάποιος στο γραφείο του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι κατάφερε να κάνει τους πάντες σε αυτή την πόλη να μιλούν γι’ αυτόν, διαδίδοντας απλώς μια απίθανη πρόταση για το Ιράκ, την οποία θα ονομάσουμε Αρχή του Δαρβίνου, λόγω της συνάφειάς της με τον Βρετανό φυσιογνώστη του 19ου αιώνα. Η αμερικανική εκδοχή της αρχής αυτής υποστηρίζει ότι η Ουάσιγκτον πρέπει να σταματήσει τις προσπάθειες συμβιβασμού των σουνιτών με τους σιίτες και να υποστηρίξει τους τελευταίους, καθώς υπερτερούν αριθμητικά και έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης σε ενδεχόμενη σύγκρουση μέχρι θανάτου. Οι σιίτες αποτελούν άλλωστε το 65% του πληθυσμού στο Ιράκ, ενώ οι σουνίτες μόλις το 20%.
Το γεγονός ότι η αρχή συζητήθηκε είναι αποκαλυπτικό της ανεπάρκειας ουσιαστικών προτάσεων που μαστίζει την κυβέρνηση Μπους και της λαχτάρας του κόσμου για μια αριστοτεχνική κίνηση, που θα ανέτρεπε την κατάσταση στο Ιράκ.
Ολα όμως δείχνουν ότι ο πρόεδρος Μπους θα ρίξει το μπαλάκι στην υπουργό Εξωτερικών, Κοντολίζα Ράις.
Σύμφωνα με το σχέδιο της Ράις, εναύσματα θα δοθούν σε μια μετριοπαθή σιιτική κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπίσει τους σκληροπυρηνικούς όπως ο Μοκτάντα αλ Σαντρ μέσω της σύναψης νέων συμμαχιών με μετριοπαθείς σουνίτες, σιίτες και Κούρδους.
Οι Αραβες σουνίτες σύμμαχοι των ΗΠΑ θα πιέσουν τους σουνίτες του Ιράκ, ώστε να υποστηρίξουν μια μετριοπαθή σιιτική κυβέρνηση. Εκτός Βαγδάτης, οι σουνίτες ηγέτες θα μπορούν να ελέγχουν ανενόχλητοι τις σουνιτικές πόλεις. Οι σκληροπυρηνικοί σιίτες, οι οποίοι θα μείνουν εκτός κυβέρνησης συνασπισμού, θα περιθωριοποιηθούν. Το ίδιο και το Ιράν και η Συρία. Οι ΗΠΑ θα προωθήσουν ένα εκτενές ειρηνευτικό σχέδιο στο Ισραήλ και στα παλαιστινιακά εδάφη, προκειμένου να εξαγοράσουν τις σουνιτικές αραβικές χώρες. Το σχέδιο της Ράις μοιάζει διπλωματικό και εύλογο. Δεν είναι όμως ριζοσπαστικό. Γι’ αυτό και η ενδελεχής εξέταση της Αρχής του Δαρβίνου μας επιτρέπει να συλλάβουμε τη διάθεση που επικρατεί σήμερα στην Ουάσιγκτον.
Εκ πρώτης όψεως η σκέψη αυτή δεν είναι τρελή. Εξάλλου, οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν πολύ περισσότερα και μεγάλα προβλήματα από τους σουνίτες εξτρεμιστές, όπως η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν, απ’ ό,τι από τους σιίτες, οι τελευταίες μεγάλες επιθέσεις των οποίων κατά Αμερικανών σημειώθηκαν πριν από είκοσι χρόνια.
Ωστόσο, οι ειδήμονες στη Μέση Ανατολή μπορούν να παρουσιάσουν σειρά επιχειρημάτων κατά της υιοθέτησης της θεωρίας της επικράτησης του ισχυρότερου ως μεθόδου άσκησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο Ιράκ. Αφ’ ενός είναι πάντοτε επικίνδυνο να συντάσσεται κανείς με μια πλευρά σε έναν εμφύλιο πόλεμο. Κατά δεύτερον, η υποστήριξη των σιιτών σε έναν πόλεμο σιιτών – σουνιτών εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους καθώς η πλειοψηφία του αραβικού κόσμου είναι σουνίτες, όπως και οι μεγαλύτεροι Αραβες σύμμαχοι των ΗΠΑ. ΟΙ σιίτες αποτελούν πλειοψηφία μόνο στο Ιράκ και στο Ιράν. Εάν θεωρηθεί πως οι ΗΠΑ συνέβαλαν στην εξαφάνιση των σουνιτών από το Ιράκ, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν από τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές θα ενταθούν.
Ποιος λοιπόν διατύπωσε την Αρχή του Δαρβίνου; Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι πρόκειται για πρόταση του κ. Τσένι. Το μόνο που ψελλίζουν κυβερνητικοί κύκλοι είναι ότι «αν φθάσαμε εδώ που φτάσαμε, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εγκαταλείψαμε τους σιίτες το 1991».
Ενδεχομένως η πρόταση αυτή να αποτελεί απόπειρα εκφοβισμού των σουνιτών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας και των υπολοίπων συμμάχων των ΗΠΑ, προκειμένου να παλέψουν περισσότερο για τη συμφιλίωση.
Κυκλοφορεί επίσης στους κύκλους των γερακιών και μια ακόμα πιο απίθανη, μακιαβελικής έμπνευσης πρόταση, σύμφωνα με την οποία οι ΗΠΑ θα καταφέρουν μεγάλο πλήγμα στο Ιράν στηρίζοντας τους σιίτες του Ιράκ, με συνέπεια τη διεύρυνση του χάσματος και την πρόκληση πολέμου σιιτών – σουνιτών. Και τελικώς, οι σιίτες και το Ιράν θα χάσουν καθώς οι σουνίτες υπερτερούν εκτός Ιράκ και Ιράν.