Οταν πραγματικά ανόητη η παρέμβαση του Συνηγόρου του Καταναλωτή κατά αλυσίδας ηλεκτρικών, που χρησιμοποιούσε στις διαφημίσεις της καρικατούρες φιλοσόφων της αρχαίας Ελλάδας.
Για όσους έχασαν την είδηση πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι στη διαφήμιση, με την οποία αναγγέλλονται τα εγκαίνια καταστήματος, εμφανιζόταν ο Σωκράτης να παραλλάσσει τη γνωστή ρήση του «Εν οίδα ότι… τέτοιες τιμές πουθενά δεν είδα» και ο Διογένης να «συνεχίζει την αναζήτηση» με την επισήμανση: «Κορόιδο είμαι να μην ψάξω τη μεγαλύτερη ποικιλία;» κ.ά.
Με επιστολή του, ο Συνήγορος του Καταναλωτή κ. Γιάννης Αδαμόπουλος ζήτησε από την εταιρεία να μην κάνει στο μέλλον αντίστοιχες διαφημιστικές καταχωρίσεις. Ο Συνήγορος του Καταναλωτή τόνισε πως «η διακωμώδηση προσωπικοτήτων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού συνιστά υποβάθμιση της πολιτικής κληρονομιάς, για την οποία κυρίως η χώρα μας είναι διεθνώς γνωστή».
Ορθώς εξανέστησαν πολλοί με αυτήν την παρέμβαση κι έγραψαν ότι ο Σωκράτης και ο Διογένης δεν χρειάζονται συνήγορο, και αν χρειάζονται αυτός σίγουρα δεν μπορεί να είναι ο κ. Αδαμόπουλος. Πριν οργισθούμε, όμως, πρέπει να σκεφθούμε ότι η αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας και φυσικά κάθε παρέμβασης. Με άλλα λόγια, κάτι έπρεπε να βρει για να ασχοληθεί η νεοσύστατη Αρχή και βρήκε πρόχειρο τον Σωκράτη. Αλλιώς θα αποκαλυπτόταν πόσο άχρηστη είναι η ύπαρξή της.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα εφαρμόζεται διαρκώς το δόγμα που λαϊκά θα ονομάζαμε «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω». Ετσι έγινε και με τις ανεξάρτητες αρχές. Τα εν λόγω όργανα είναι αναγκαία για δύο περιπτώσεις.
Πρώτον, για να ελέγχουν ανεξάρτητα τη λειτουργία του κράτους (π.χ. Συνήγορος του Πολίτη) ή να ελέγχουν τομείς όπου το πολιτικό σύστημα καταφανώς και για λόγους εσωτερικής παθογένειας απέτυχε (π.χ. προσλήψεις). Χρειάζονται, δηλαδή, για να εγγυώνται την ανεξαρτησία από τους υπάρχοντες μηχανισμούς, διότι επί παραδείγματι ουδείς θα πίστευε ότι ο έλεγχος των ραδιοκυμάτων από οποιονδήποτε υπουργό θα ήταν αμερόληπτος. Ακόμη και άμεμπτο να ήταν το υπουργείο Τύπου στις αποφάσεις του, πάντα θα εμφιλοχωρούσε η υποψία ότι τιμωρεί για μικροκομματικούς λόγους.
Για τις μπάμιες όμως και τα πλυντήρια δεν χρειάζεται κάποια ανεξάρτητη αρχή. Το κράτος είναι από τη φύση του συνήγορος του καταναλωτή, και η εμπειρία των τελευταίων χρόνων απέδειξε ότι είναι και καλός συνήγορος.
Η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή έκανε εξαιρετική δουλειά, και μας προστάτευσε ποικιλοτρόπως: Συνεργάστηκε με αντίστοιχες υπηρεσίες του εξωτερικού, έβαλε πρόστιμα, απέσυρε προϊόντα κ.λπ. Δεν υπήρχε λοιπόν κανένας λόγος να δημιουργηθεί μια τύποις ανεξάρτητη αρχή – και αναφέρουμε τύποις, διότι πάλι η λειτουργία της εξαρτάται από το υπουργείο Ανάπτυξης.
Επειδή όμως στην Ελλάδα, μόλις βρούμε κάτι νέο, το θεωρούμε πανάκεια και το εφαρμόζουμε μέχρι την κατάργησή του, αρχίσαμε να συζητάμε για συνηγόρους των πάντων. Ετσι έπεσαν στο τραπέζι προτάσεις για συνήγορο του παιδιού, συνήγορο των αδύναμων, συνήγορο των φυλακισμένων κ.λπ. Οποιος ανακάλυπτε κάποιο πρόβλημα πρότεινε και μια ανεξάρτητη αρχή. Το κακό είναι ότι κάποιες συζητήθηκαν σοβαρά και το χειρότερο ότι κάποιες άλλες εφαρμόστηκαν. Οπως έγινε με τον Συνήγορο του Καταναλωτή, ο οποίος τώρα ψάχνει ρόλο κι ασχολείται με τα ανέκδοτα των διαφημίσεων.
Οι ανεξάρτητες αρχές είναι αναγκαίες για να ελέγχουν το κράτος ή για να ρυθμίζουν τομείς όπου οι αποφάσεις θα ήταν ευάλωτες στην κριτική περί μεροληψίας. Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε ανεξάρτητες αρχές για τα πάντα. Κάποια απ’ αυτά μπορούν να ελεγχθούν -και μάλιστα όπως αποδείχτηκε επιτυχώς- από τους υφιστάμενους μηχανικούς. Ετσι, αν μη τι άλλο, θα μείνει στην ησυχία του και ο Σωκράτης…