Ο χρόνος που τελειώνει μάς κληροδοτεί αρκετά πρωτεία, δευτερεία ή πλασαρίσματα σε υψηλές θέσεις, μόνο που δεν είναι από κείνα που μας κάνουν νιώσουμε περήφανοι. Αλλες από τις δυσάρεστες πρωτιές τις κρατάμε από χρόνια (όπως στο άθλιο άθλημα της διαφθοράς, όπου κονταροχτυπιόμαστε με τη Βολιβία και τη Νότια Κορέα) και άλλες τις κατακτήσαμε φέτος, όπως λ.χ. το ότι ήμασταν η μόνη χώρα που δεν εκπροσωπήθηκε από υπουργό στη διάσκεψη του ΟΗΕ για τις κλιματικές αλλαγές, στο Ναϊρόμπι, προφανώς επειδή εμείς εδώ, σαν χώρα που δεν έχει καμία σχέση με τη θάλασσα, δεν έχει και νησιά που να απειλούνται από τις επιπτώσεις του φαινομένου του θερμοκηπίου.
Μια από τις πρωτιές των τελευταίων ετών στην οποία παραμένουμε πεισματικά αγκιστρωμένοι είναι η εξής: Είμαστε η μόνη χώρα παγκοσμίως η οποία, ενόσω επιμένει να καυχάται πως είναι κοιτίδα της δημοκρατίας και θεματοφύλακας της φιλοξενίας, δεν χορηγεί πιστοποιητικό γέννησης στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται εδώ και δεν τα εγγράφει στα δημοτολόγια. Μπορεί αραιά και πού να ακούγονται «προχωρημένες» ιδέες για αναγνώριση του δικαιώματος ψήφου σε μετανάστες που εκπληρώνουν ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί και η επίσημη πολιτεία να αναγνωρίζει πλέον τη συμβολή των μεταναστών στην ενίσχυση των ταμείων ή στη διάσωση πάμπολλων χωριών που απειλούνταν με αφανισμό, ενούτοις, σε ό,τι προβάλλει ως αυτοδίκαιο, παραμένουμε αρνητικοί. Το «δίκαιο του αίματος» επιβάλλεται στο «δίκαιο του εδάφους». Ετσι, τα παιδιά που γεννιούνται εδώ, και για πολλά χρόνια (ίσως και για πάντα) δεν θα γνωρίσουν άλλη πατρίδα από την Ελλάδα, δεν δικαιούνται ό,τι δικαιούνται τα Ελληνόπουλα που γεννιούνται σε άλλη χώρα. Αντιμετωπίζουν λοιπόν αλλεπάλληλα προβλήματα όσο μεγαλώνουν, αφού οι προγραμματιστές του βίου τους φρόντισαν να τα αποκλείσουν από την κούνια τους (γι’ αυτό και η εκστρατεία αλλαγής αυτού του καθεστώτος έχουν τον τίτλο-σύνθημα «Οχι στο ρατσισμό από την κούνια»). Και όταν θα φτάσουν να ζητήσουν την ελληνική υπηκοότητα, θα ακούσουν «όχι», επειδή δεν θα διαθέτουν πιστοποιητικό γέννησης.
Οι μέρες που έρχονται φέρνουν στη μνήμη τα της Βηθλεέμ και της απογραφής (το «επί γης ειρήνη» μας το θύμισαν οι αδελφοί Εσφιγμενίτες, αλληλοδερόμενοι): «Εγένετο δε εν ταις ημέραις εκείναις εξήλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην. Και επορεύοντο πάντες απογράφεσθαι εις την ιδίαν πόλιν». Και να μη διαθέτει κανείς τα γονίδια των αρχαίων, δεν δυσκολεύεται να κατανοήσει ότι η «ιδία πόλις» ενός παιδιού που γεννιέται στην Αθήνα ή τη Χαλκίδα είναι η Αθήνα ή η Χαλκίδα…