Κράτη, κοινή γνώμη και, κυρίως, πολιτικοί έχουν την τάση να κινούνται ως εκκρεμή από τη μια στην άλλη άκρη του κοινωνικού γίγνεσθαι. Αν η κίνηση αυτή εγγραφεί στο πλαίσιο του συστήματος που δημιουργεί και διαχειρίζεται τον περιρρέοντα πλούτο, του συστήματος της αγοράς δηλαδή, τότε οι επιλογές οδηγούν σε βελτίωση της σχετικής θέσης είτε του κεφαλαίου, είτε της εργασίας. Στην ελληνική εμπειρία, για μιαν ακόμη φορά, κυριαρχεί το παράδοξο. Το κεφάλαιο άντλησε υπέρογκα κέρδη, στη διάρκεια των προηγουμένων δέκα ετών. Η εργασία, στην άλλη πλευρά, διχάστηκε. Ενα μέρος της κατόρθωσε να κάνει καλύτερη τη θέση της: όσοι απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα. Με βαρύ όμως τίμημα. Θα έλεγε κανείς ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα -ιδιαίτερα στο δυναμικό τμήμα του- σχεδόν «πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο»!
Το άλλο μισό της «εργατικής» πλευράς, υπέστη και υφίσταται σοβαρή πίεση. Επειδή, σε πολύ μεγάλο βαθμό, «κάθεται» επί μη παραγωγικών προνομίων, οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης (του καθ’ υμάς «εκσυγχρονισμού») ήσαν βαριές και απειλούν πραγματικά την ευημερία της συγκεκριμένης «τάξης» των Ελλήνων εργαζομένων. Το πολιτικό κατεστημένο που έχει συσπειρωθεί στο ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβάνεται με επάρκεια τους σχετικούς κινδύνους, παρά την αδυναμία που εμφανίζει στην εκλαΐκευσή τους.
Από το 1996 ώς το 2006 η Ελλάδα εντάχθηκε με απελπιστικά μεγάλα βήματα στο παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης. Δεν κέρδισε σχεδόν τίποτε από όλα εκείνα που ωφέλησαν τις περισσότερες γοργά αναπτυσσόμενες χώρες. Μια απλή σύγκριση με τα βήματα που έκαναν Κίνα, Ινδία, Ιρλανδία -ακόμη και η Τουρκία- αρκεί για να το κατανοήσουμε. Κερδίσαμε πολύ λίγα -σε σύγκριση με τις ευκαιρίες που υπήρχαν- από όσα κατάφεραν οι μεγάλες χώρες, ιδιαίτερα στους τομείς παιδείας, υγείας, κρατικού εκσυγχρονισμού. Αν μάλιστα δεν υπήρχαν τα δωρεάν κεφάλαια της Ενωμένης Ευρώπης και δεν είχε αντικατασταθεί η δραχμή από το ευρώ, η κατάσταση της χώρας θα ήταν τραγική.
Στο τέταρτο κυβερνητικό «του» βήμα, ο Κώστας Καραμανλής θα βρεθεί διχασμένος ανάμεσα σε δύο συναισθήματα. Γνωρίζει καλά πως κάθε μήνας που περνά καθιερώνει, αυτόν και την παράταξή του, στη συνείδηση των πολιτών, ανεξαρτήτως της κομματικής τους επιλογής. Η πορεία αυτή διευκολύνει την επανάληψη της νίκης του 2004. Γνωρίζει όμως εξίσου καλά ότι έχει την πολιτική ευθύνη να σπρώξει τη χώρα στην υιοθέτηση καθυστερημένων προσαρμογών. Αποτελεσματικές κρατικές υπηρεσίες, ανταγωνιστική παιδεία, παραδειγματική εφαρμογή των νόμων αποτελούν κεκτημένα στις μεγάλες χώρες. Εμείς ακόμη τα διεκδικούμε. Ο πειρασμός να κατανοήσουμε εσφαλμένα ότι οι «αριστερές» πλειοψηφίες, που ετοιμάζονται στα μεγάλα κράτη, σημαίνουν επιστροφή στο «πράσινο παρελθόν» είναι υπαρκτός. Ο κ. Καραμανλής έχει καθήκον να εξεύρει την πολιτικώς «ορθή οδό». Το ίδιο συμφέρον έχει και ο κ. Παπανδρέου. Επειδή όμως παρόμοιες συνεννοήσεις μόνον στις θεωρίες της συνωμοσίας συμβαίνουν, καλό θα είναι να προσέξουν -και οι δύο- το μετέωρο επόμενο βήμα.