Καθώς η χρονιά φτάνει στο τέλος της, σκεπτόμουν τι θα ήθελα να αλλάξει το 2007. Ξέρω πως οι άνθρωποι είναι όντα της συνήθειας και πως η ελληνική αδράνεια δεν επιτρέπει μεγάλες προσδοκίες, το αντίθετο τις αποθαρρύνει. Οι μέρες το επιτρέπουν όμως…
Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα έναν πρωθυπουργό που θα άνοιγε το παιχνίδι σε νέα πρόσωπα, τα οποία θα ενέπνεε ο ίδιος ζητώντας τους να μπουν στην πολιτική. Το έκανε ο παλιός Καραμανλής και σίγουρα χρειάζεται και τώρα. Ο πρωθυπουργός παραπονιέται συχνά πως δεν έχει καλό «πάγκο». Γιατί λοιπόν δεν τον φτιάχνει; Η κοινωνία τού έχει δώσει πολιτικά περιθώρια να πειραματισθεί και εμπιστεύεται τον ίδιο. Πέραν του Ρουσόπουλου, του Αλογοσκούφη, του Στυλιανίδη και του Παπαθανασίου, δεν έχει βάλει άλλα νέα πρόσωπα στο παιχνίδι.
Η αλήθεια είναι πως κληρονόμησε ένα σκουριασμένο κόμμα με συσσωρευμένη «σαβούρα» και χωρίς καθαρή ιδεολογική πυξίδα. Παλιότερα ομολογούσε μάλιστα πως «σκέφθηκα να το αλλάξω εκ βάθρων αλλά άνοιξα, είδα πόσο σκουριασμένο είναι και άλλαξα γνώμη». Το ζήτημα είναι πως ένας Καραμανλής μπορεί να κερδίζει εκλογές μαζί με ενα στενό επιτελείο. Μπορεί όμως να φέρει σε πέρας τις μεγάλες τομές που χρειάζεται η χώρα;
Θα ήθελα λοιπόν έναν Καραμανλή με νέα στελέχη, με ένα στενό κύκλο με τον οποίο συζητάει πιο στρατηγικά το πού πάει η χώρα και με μεγαλύτερη παρουσία στο διεθνές σκηνικό.
Οσο για τον κ. Παπανδρέου, θα τον ήθελα πιο κοντά στον πραγματικό του εαυτό. Και δεν εννοώ την απλότητα ή το τζόκινγκ, γιατί αυτά τα έχει κατακτήσει. Εννοώ τις πραγματικές του απόψεις για την μεταρρύθμιση του κράτους, τον ρόλο των επιχειρήσεων, την παιδεία. Κάθε φορά που εκφέρει τον πηγαίο πολιτικό του λόγο, κερδίζει το κρίσιμο κέντρο της κοινωνίας, έστω και αν χάνει τρεις συνδικαλιστές και πέντε κομματικά στελέχη. Τίποτα επίσης δεν θα δημιουργούσε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του από την εικόνα μιας ομάδας που, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, θα κάθεται μαζί του γύρω από το ίδιο τραπέζι. Βασική, τέλος, προσδοκία ότι θα αποφύγει τις κακές «θεατρικές» στιγμές στη Βουλή οι οποίες απαξιώνουν το προφίλ του.
Το τελευταίο πράγμα που θα ευχόμουν για το 2007 δύσκολα θα γίνει: καλύτερη ενημέρωση από την ιδιωτική τηλεόραση. Κάθε φορά λέμε πως τα δελτία ειδήσεων έχουν πιάσει πάτο, αλλά αυτός ο διαολεμένος πάτος βαθαίνει όλο και περισότερο. Πριν από δέκα χρόνια τα δελτία κάτι έφερναν από ευρωπαϊκή τηλεόραση, πριν από πέντε κάτι έφερναν από λαϊκή-ΜΤV και τώρα πλέον αποτελούν την παγκόσμια πρωτοτυπία του μοντέλου ΤV-καφενείο. Ο κόσμος βαρέθηκε να του λέμε, επειδή βαριόμαστε εμείς οι ίδιοι να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο, πως «αυτό είναι που ζητάει». Οταν σταματήσουμε να τον υποτιμάμε θα είναι ίσως αργά. Πάντως, όσο και αν αλλάξει ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου, ο τόπος δύσκολα μπορεί να κυβερνηθεί με σοβαρό τρόπο όσο ο μέσος Ελληνας βομβαρδίζεται με κιτρινίλα και υπερβολή κάθε βράδυ στις 8.