Καθώς πλησιάζει η καινούργια χρονιά σκέπτομαι τρία πρόσωπα, τα οποία συμβολίζουν για μένα ορισμένες από τις δυσκολίες της χρονιάς, που μόλις πέρασε, αλλά και την υπόσχεση και τη δυναμική όσων βρίσκονται μπροστά μας. Καθένας τους μου θυμίζει ότι βαδίζουμε προς το μέλλον πάνω σε τεντωμένο σχοινί.
Το πρώτο είναι ο Μοχάμεντ Μπακέρ Καλιμπάφ, ο δήμαρχος της Τεχεράνης. Ως αξιωματούχος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν είναι μέρος ενός καθεστώτος, το οποίο αποτέλεσε τη μεγαλύτερη στρατηγική πρόκληση για τις Ηνωμένες Πολιτείες, το 2006. Ταυτόχρονα, όμως, ενσαρκώνει και τη δυναμική του Ιράν να γίνει ένα σπουδαίο έθνος – και ενδεχομένως να ξεφύγει από την αντιπαράθεση με τη Δύση που έχει κηρύξει ο πολιτικός του αντίπαλος, ο πρόεδρος Μαχμούτ Αχμαντινετζάτ.
Παρά τα πολλά φετινά πρωτοσέλιδα με τον Αχμαντινετζάτ, ο Καλιμπάχ ήταν ο μεγάλος πολιτικός νικητής. Η παράταξή του κέρδισε την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο της Τεχεράνης αυτόν τον μήνα, ενώ η παράταξη του Αχμαντινετζάτ κατάφερε να κερδίσει μόνο δύο από τις 15 θέσεις. Ο θερμοκέφαλος πρόεδρος είχε περιορισμένα εκλογικά οφέλη σε εκλογές ανά τη χώρα, καθώς οι Ιρανοί άφησαν πίσω τους τη ρητορική του και εστίασαν στα φειδωλά οικονομικά του επιτεύγματα.
Το πρόγραμμα του Καλιμπάχ αφορά την παροχή υπηρεσιών και όχι την εκτόξευση ύβρεων. Απόστρατος πτέραρχος της αεροπορίας των Φρουρών της Επανάστασης, έγινε γνωστός από την εκκαθάριση της ιρανικής αστυνομίας. Εξόργισε τους μεταρρυθμιστές, όταν τάχθηκε υπέρ της πάταξης των φοιτητικών διαδηλώσεων του 1999. Αλλά τώρα, ως δήμαρχος της Τεχεράνης, έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στη συλλογή απορριμμάτων, την κατασκευή καινούργιων πάρκων και την αναμόρφωση χώρων, στις φτωχότερες περιοχές της Τεχεράνης.
Το δεύτερο πρόσωπο που σκέπτομαι με το γύρισμα του χρόνου είναι ο Σαλάι Μέριντορ, ο νέος πρέσβης του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον. Είχαμε πολλές μακροσκελείς συζητήσεις τον περασμένο μήνα και αυτές οι συζητήσεις με βοήθησαν να κατανοήσω τις δυνάμεις που ενθαρρύνουν και καταδυναστεύουν το Ισραήλ. Η πρώτη είναι η ζωντανή πραγματικότητα του Ολοκαυτώματος. Ο Μέριντορ μου μίλησε για τα μέλη της δικής του οικογένειας που χάθηκαν στα στρατόπεδα. «Αισθάνομαι σαν να είμαστε πάλι στη δεκαετία του 1930», είπε μιλώντας για τις απειλές του Αχμαντινετζάτ και άλλων Ιρανών ηγετών να καταστρέψουν το Ισραήλ. Αν ο κόσμος επιτρέψει σε ένα τέτοιο έθνος να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, λέει, «θα έχουμε προδώσει τα παιδιά μας».
Το Ισραήλ είναι μια εναλλαγή φόβου και ελπίδας και η ελπιδοφόρα πλευρά του Μέριντορ εμφανίζεται όταν μιλάει για το Παλαιστινιακό. Μού είπε πριν από πολλές εβδομάδες ότι ο πρωθυπουργός Εχούντ Ολμερτ είναι αποφασισμένος να επαναλάβει τις διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους – και τώρα, στο τέλος του χρόνου, οι παγωμένες ρόδες της ειρηνευτικής διαδικασίας κινούνται και πάλι. Το Ισραήλ θα πρέπει να σταματήσει την επέκταση των εποικισμών στη Δυτική Οχθη, αν αυτή τη φορά είναι σοβαρό. Ακούγοντας, όμως, τον Μέριντορ, ο οποίος είναι 51 ετών, έχω την αίσθηση ότι η γενιά του αναγνωρίζει τη σημασία ενός παλαιστινιακού κράτους που θα συμβιώνει ειρηνικά με το Ισραήλ, για το μέλλον του ως δημοκρατικού εβραϊκού κράτους.
Το τελευταίο μου πρόσωπο στο τεντωμένο σχοινί είναι ο Μάικλ Τσέρτοφ, υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας. Ενσωματώνει μια πραγματικότητα της νέας χρονιάς, που γνωρίζουμε καλά, αλλά σπανίως μιλάμε γι’ αυτήν δυνατά: οι τρομοκράτες που χτύπησαν την 11η Σεπτεμβρίου 2001 θα μας ξαναχτυπήσουν – ενδεχομένως με πολύ μεγαλύτερη καταστροφική ισχύ. Είναι ευθύνη του Τσέρτοφ να προετοιμαστεί γι’ αυτόν τον εφιάλτη, ενώ εμείς θα πηγαίνουμε στις δουλειές μας.
Επισκέφθηκα τον Τσέρτοφ πολλές φορές αυτόν τον χρόνο και κάθε φορά έλεγα στον εαυτό μου: δόξα τω Θεώ που δεν έχω τη θέση του. Περνάει τις μέρες του με εναλλαγές διαφορετικών σεναρίων μαζικής καταστροφής: Ελέγχουμε το φορτίο περισσότερων εμπορικών πλοίων, αλλά τι γίνεται με τα ιδιωτικά γιοτ; Υποβάλλουμε σε εξονυχιστικούς ελέγχους τους επιβάτες των επιβατικών αεροπλάνων, αλλά τι γίνεται με τα ιδιωτικά αεροσκάφη; Είναι πιο ελκυστικό να εστιάσεις στις απειλές που είναι πιο εύκολα αντιμετωπίσιμες -εξ ου και τα υπερβολικά μέτρα ασφαλείας στα αεροδρόμια- αλλά ο Τσέρτοφ γνωρίζει ότι αυτό είναι λάθος. Και παραδέχεται ότι δεν μπορεί να κάνει τα πάντα.
Οταν ο Τσέρτοφ σκέπτεται την καινούργια χρονιά θέλει να εστιάσει στους μεγαλύτερους κινδύνους – τις επιθέσεις με πυρηνικά ή βιολογικά όπλα, που θα μπορούσαν να σκοτώσουν εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανών. Θαυμάζω την αφοσίωση του Τσέρτοφ, αλλά ανησυχώ ότι η συλλογή του από γραφειοκρατικές υπηρεσίες δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις για την ασφάλεια της Αμερικής.
Θα βρει το Ιράν μια σταθερή θέση στον κόσμο; Θα τα βρουν τελικώς το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι; Θα λάβει η πληγωμένη Αμερική σωστές αποφάσεις για την εθνική της ασφάλεια; Οσοι ζουν σε τεντωμένο σχοινί ενδεχομένως δεν θα έπρεπε να πίνουν σαμπάνια, αλλά τι στην ευχή; Ας υψώσουμε τα ποτήρια για ειρήνη και ευημερία το 2007.