Αρκετές φορές εύχεται κανείς να αναστηθούν κάποιες καίριες λέξεις που έτυχε να συναντήσει στα διαβάσματά του, ώστε να του δοθεί η δυνατότητα να περιγράψει μονολεκτικά, με ειρωνικότατη σαφήνεια, καταστάσεις που η περιγραφή τους απαιτεί μακρές περιφράσεις. Μια τέτοια λέξη είναι η «αργυράγχη». Πατέρας της υπήρξε ένας μάστορας του χλευασμού, ο Δημάδης, Αθηναίος ρήτορας και πολιτικός του 4ου αιώνα π.Χ. Μέλος της φιλομακεδονικής πτέρυγας, ο Δημάδης (αν και τελικά εκτελέστηκε ως προδότης από τον Κάσσανδρο) εχθρευόταν βεβαίως τον Δημοσθένη. Και όταν ο Δημοσθένης, κατηγορούμενος ότι δωροδοκήθηκε από τον Αρπαλο, δεν βρήκε μισή λέξη να πει για να απολογηθεί, ο φαρμακόγλωσσος Δημάδης έπλασε τη λέξη «αργυράγχη», συνάπτοντας το «αργύριον» της προδοσίας με την «κυνάγχη», τη φαρυγγίτιδα. Και το έπραξε αυτό για να πει σαρκαστικά ότι ο Δημοσθένης σιωπούσε όχι από τυχαίο πονόλαιμο και καταρροή, αλλά επειδή έπασχε από μια ειδική νόσο, από «κυνάγχη εξ αργυρίου», το οποίο αργύριο «λαβών τις, αποφεύγει, ως δήθεν εκ κυνάγχης ασθενών, να εκφέρη την προσήκουσαν γνώμην».
Εχουμε κρούσματα «αργυράγχης» στις μέρες μας, τις τωρινές και τις κάπως παλαιότερες; Εχουμε δηλαδή κρούσματα χρηματισμού ή τέλος πάντων κάκιστης και ύποπτης διαχείρισης ξένου χρήματος, όπου εμπνευστές και πρωταγωνιστές σιωπούν επιμελώς και επί ημέρες, με την επίκληση φαιδρών προσχημάτων; Εχουμε υιοθέτηση της «στρατηγικής» που συνοψίζεται στη φράση «αφήστε τους να λένε ώσπου να κουραστούν»; Εχουμε ανερμάτιστες «απαντήσεις» σε απολύτως συγκεκριμένα ερωτήματα που έχουν τεθεί από οργανώσεις, κόμματα και μέσα ενημέρωσης, για το πώς συντονίστηκαν οι διοικήσεις 24 Ασφαλιστικών Ταμείων (σε μια χώρα όπου ο συντονισμός σπανίζει), για το πώς συμπορεύτηκαν ενθουσιωδώς σε κινήσεις άγριου τζόγου, για το ποιοι ενθυλάκωσαν τις προμήθειες και ποιο ήταν το ύψος της μίζας σε κάθε περίπτωση;
Σε απτά ερωτήματα δεν χωρούν «απαντήσεις» συνταγμένες με τα κλισέ της προεκλογικής ηθικολογικής ρητορείας. Οταν το 73% των πολιτών, σύμφωνα με το προχθεσινό Βαρόμετρο της VPRC για τον ΣΚΑΪ, έχει την πεποίθηση ότι με το σκάνδαλο των Ταμείων κάποιοι πλούτισαν παρανόμως (στελέχη της κυβέρνησης, των Ταμείων ή των χρηματιστηριακών εταιρειών), πρέπει να ειπωθεί κάτι περισσότερο από το μηδενικής ήδη αξίας ρητόρευμα περί «μηδενικής ανοχής». Οπως έχουν τα πράγματα, αποκτά την πλήρη σημασία της μια άλλη από τις λέξεις που ωφέλιμο θα ήταν να αναστηθούν, η λέξη «αμεριμνομέριμνος»: την είχε δημιουργήσει ο Αδαμάντιος Κοραής για να χαρακτηρίσει τους καθ’ υπερβολήν αμέριμνους, όσους κατέχουν υπουργήματα χωρίς αυτό να τους προσθέτει καμία έγνοια και κανένα βάρος…