Ποιος θα σταματήσει, επιτέλους, την αιματηρή διαπάλη ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς; Ποιος θα αναστείλει την πορεία του θανάτου προς τους Παλαιστίνιους; Ποιος από τη διεθνή κοινότητα θα μεσολαβήσει, ώστε να αντιληφθούν τα δύο πολιτικά κινήματα ότι εκείνοι που ωφελούνται δεν είναι οι δικοί τους άνθρωποι, αλλά χώρες γειτονικές με διαφορετικά συμφέροντα και διαφορετικές βλέψεις; Ποιος θα αποτρέψει, τέλος, μια νέα εισβολή – κατάληψη της λωρίδας της Γάζας από τους Ισραηλινούς;
Η Γάζα φλέγεται και πάλι. Οι δρόμοι γεμίζουν ξανά με νεκρούς Παλαιστίνιοι σκοτώνουν Παλαιστίνιους. Κατάρα. Η αγωνία ενός εμφυλίου πολέμου σου κόβει την ανάσα. Και τι ειρωνεία! Λίγο μετά το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας μεταξύ της Φατάχ και της Χαμάς ο πρόεδρος Αμπάς δήλωνε ότι ο εμφύλιος μπορεί τώρα να περιοριστεί σε ρόλο ευφάνταστου σεναρίου. Ηταν, άραγε, τόσο αισιόδοξος ή ήλπιζε ότι ο χρόνος θα ήταν με το μέρος του;
Εκ πρώτης όψεως η διολίσθηση των Παλαιστινίων προς τον εμφύλιο οφείλεται στη βαθιά διαφωνία για τον έλεγχο των δυνάμεων ασφαλείας. Στην πραγματικότητα, τα πάντα σχετίζονται με τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας. Η εκκωφαντική έκρηξη, όμως, συνέβη όταν ο πρόεδρος Αμπάς έδωσε εντολή για την ανάπτυξη στη Γάζα 3000 ανδρών της Φατάχ. Η Χαμάς, η οποία αν και εξελέγη πανηγυρικά το 2006 για να κυβερνήσει τους Παλαιστίνιους, εξαναγκάστηκε όμως σε συμβιβασμό προ μηνών προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αντέδρασε. Ηταν άλλωστε βέβαιη ότι η Φατάχ του Αραφάτ παλιά και του Αμπάς σήμερα θα ανέτρεπε την ισορροπία δυνάμεων και θα αφαιρούσε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα το αναγκαίο οξυγόνο. Δεν εισακούστηκε, με αποτέλεσμα ο υπουργός Εσωτερικών Χανί αλ Καβασμί να υποβάλει την παραίτησή του. Αυτή τη στιγμή το πάνω χέρι έχει η Χαμάς, η οποία θα πρέπει να ορίσει το νέο υπουργό Εσωτερικών. Την επομένη της αναταραχής, ερωτηματικά γεννώνται για τη στάση του Ισραήλ. Το εβραϊκό κράτος διαθέτει έναν υπό προθεσμία πρωθυπουργό κι αυτό ενέχει υψηλή επικινδυνότητα. Ο λαός μετά την αναπάντεχη ήττα στις κοιλάδες του Λιβάνου νιώθει στριμωγμένος, μετέωρος. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να αποκλείσει μια εισβολή στη Γάζα, όχι ως μέτρο προστασίας των Ισραηλινών από τις σποραδικές παλαιστινιακές ρουκέτες, όσο ως ενίσχυση του ισραηλινού πατριωτισμού. (Ηδη η Γάζα βομβαρδίζεται). Στο θλιβερό τοπίο παραμένουν «εν δράσει» οι ΗΠΑ. Η ηγεσία τους παρακολουθεί αδρανής το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των παλαιστινιακών ομάδων, παρ’ ότι οπλίζει το στρατόπεδο του προέδρου Αμπάς, άρα και της Φατάχ, επιδιώκοντας προφανώς την αντιστάθμιση της βοήθειας που διοχετεύεται στη Χαμάς από το Ιράν. Πράγματι, η σοβαρότερη πτυχή της παλαιστινιακής υπόθεσης είναι το Ιράν. Τα τελευταία χρόνια το Ιράν ενισχύει τη Χαμάς, με την ελπίδα της δημιουργίας ενός πολύ ευρύτερου πολιτικού μετώπου που θα ξεκινάει από το Ιράν, θα διασχίζει το Ιράκ, θα περνάει από την Παλαιστίνη και θα καταλήγει στο Λίβανο. Σενάρια, που πότε ευδοκιμούν και πότε ξεχνιούνται σε συρτάρια. Αλλά και αντικρουόμενα συμφέροντα. Γιατί ναι μεν έχουν τα δικά τους διχαστικά συμφέροντα οι ΗΠΑ και το Ιράν, αλλά σαφές συμφέρον υπέρ της συμφιλιωτικής ειρήνης έχει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Καλείται λοιπόν η Ε. Ε. να αποδεσμεύσει οριστικά όλα τα κονδύλια που ο παλαιστινιακός λαός χρειάζεται για να ανασάνει. Για να πάψει η οικονομική ανέχεια να στήνει στρατόπεδα αντιπαλότητας. Για να δοθεί τέλος στις ανίερες συμμαχίες που στοχεύουν στο να ισχυροποιηθούν χώρες της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.