Δεν ξέρω αν στα τρία και πλέον χρόνια της διακυβέρνησής της η Ν.Δ. πρόλαβε να προωθήσει τα «δικά της παιδιά», στη δημόσια και ημιδημόσια διοίκηση. Αρκετά βλέπω και παρατηρώ και περισσότερα ακούω. Χθες μόλις, ενδιαφερόμενος να προσληφθεί ως «συνοριοφύλακας», μου έλεγε το παράπονό του γιατί απερρίφθη και πρόσθεσε: «Αν δεν έχεις κυβερνητικό βουλευτή δεν γίνεται τίποτα». Τόσο εδραιωμένη είναι αυτή η πεποίθηση στον λαό ώστε ένας άλλος που ο γιος του απερρίφθη σε κάποιον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ έλεγε επίσης: «Δεν είχαμε και κανένα μέσο, γιατί δεν ανήκουμε στο κυβερνών κόμμα». Μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι στο ΑΣΕΠ, τουλάχιστον, δεν χωράνε τέτοια μέσα.
Τα ακούω όλα αυτά, αλλά δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω αν αυτό το ιδιαίτερο φαινόμενο του κομματισμού έχει μεγάλη ή μικρή έκταση. Οπωσδήποτε δεν έχει την έκταση που είχε επί ΠΑΣΟΚ, όπου η κομματική ταυτότητα ήταν το βασικό, αν όχι και το μοναδικό, κριτήριο πάσης αξίας για όλες τις θέσεις του Δημοσίου. Απόδειξη η στρατιά των συμβασιούχων, έργου και χρόνου, που άφησε πίσω του. Οταν, λοιπόν, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. Παπανδρέου εξαπολύει από τη Βουλή την κατηγορία ότι επί Ν.Δ. «αλώθηκε το κράτος» χωρίς ίχνος αυτοκριτικής μοιάζει σαν να ήρθε από άλλον πλανήτη ή, το χειρότερο, σαν να θέλει να μας εξαπατήσει. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση υποσκάπτει τη σοβαρότητά του ως πολιτικός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επειδή όλοι ξέρουμε τι συνέβαινε τότε.
Το βέβαιο δυστυχώς είναι ότι οι κομματικοί διορισμοί, ανεξάρτητα από την έκτασή τους, παραμένουν το κύριο μέσο με το οποίο ασκείται και αναπαράγεται η πελατειακή εξουσία. Είναι αμφίβολο αν πλέον αποδίδει κομματικά. Η ζήτηση θέσεων του δημοσίου ή του ημιδημοσίου είναι τόσο μεγάλη που υπερβαίνει κατά πολλές φορές ακόμη και τις παράτολμες κομματικές δυνατότητες. Αν μια κυβέρνηση διορίσει δέκα κομματικούς φίλους, θα δυσαρεστήσει άλλους εκατό, φίλους και αντιπάλους. Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι βουλευτές των δύο κομμάτων «εξουσίας» που εναλλάξ μεταβάλλουν αυτή την εξουσία, από όργανο εθνικής συσπείρωσης και κοινής προσπάθειας σε… κράχτη πελατείας! Ο πολιτικός ανταγωνισμός και η εμπλοκή των ατομικών συμφερόντων με τα κοινά τούς αναγκάζει να χρησιμοποιούν ως «πολιτική» το μέσο της πελατειακής εξουσίας.
Αυτό το φαινόμενο με τις τεράστιες διαστάσεις που πήρε επί ΠΑΣΟΚ περιμέναμε να καταδικάσει ο κ. Γ. Παπανδρέου, αν ειλικρινά επιθυμεί να πάρει αποστάσεις από «πολιτικές πρακτικές του παρελθόντος», όπως κάποτε ο ίδιος είπε και μετά το ξέχασε. Με μία μόνο φράση, με ένα «συγγνώμην» θα μπορούσε να αλλάξει το σημερινό πολιτικό κλίμα της στείρας και μάλλον παιδαριώδους μετωπικής αντιπαράθεσης με το κυβερνών κόμμα.
Αυτό που δεν τόλμησε να ξεστομίσει ο κ. Γ. Παπανδρέου το είπε στη Βουλή ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Σταύρος Μπένος, ίσως επειδή δεν αισθάνεται την ανάγκη και την πίεση της επανεκλογής του. Μεταφέρω τα λόγια του γιατί αξίζουν:
«Θέλω να ζητήσω ταπεινά συγγνώμην από τη νεολαία της πατρίδας μας, έναντι της οποίας κυρίως οι δύο παρατάξεις εξουσίας έχουν κάνει, δυστυχώς, ανομολόγητα πράγματα».
Αυτά είπε και σας αφορούν άμεσα, κύριε Γ. Παπανδρέου.