Πριν από σαράντα χρόνια, το Ισραήλ κατήγαγε ιστορικό θρίαμβο εναντίον των συνασπισμένων αραβικών κρατών στον πόλεμο των έξι ημερών. Η νίκη του στηρίχθηκε στον άριστο εξοπλισμό και στην αμέριστη αμερικανική βοήθεια, αλλά δεν ήταν μονοδιάστατα στρατιωτική. Βασιζόταν και στην ακτινοβολία μιας εθνικής μυθολογίας με έντονα ηθικά και ιδεολογικά στοιχεία: Οι επιβιώσαντες του Ολοκαυτώματος και τα παιδιά τους, με το πνεύμα των πιονιέρων των κιμπούτζ, κληρονόμοι του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και σοσιαλισμού, υπερασπίζονται το δικαίωμα να χτίσουν τη δική τους πατρίδα με βάση την πολιτική ελευθερία και την κοινωνική αλληλεγγύη, σε ένα απολύτως εχθρικό περιβάλλον.
Τίποτα δεν θυμίζει σήμερα εκείνη την εποχή. Η κατοχή των παλαιστινιακών, συριακών και λιβανέζικων εδαφών μετέτρεψε τον Δαβίδ σε Γολιάθ. Ο διπλός πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα και στον Λίβανο το περυσινό καλοκαίρι, με την ισοπέδωση ολόκληρων πόλεων και τη συλλογική τιμωρία των αθώων, δεν ξεσήκωσε μόνο παγκόσμια ηθική κατακραυγή εναντίον του Ισραήλ. Σηματοδότησε και την κατάρρευση της εθνικής του μυθολογίας. Η στρατιωτική υπεροπλία, τόσο πειστική απέναντι στους συντεταγμένους στρατούς των Αράβων, εμφανίστηκε ατελέσφορη απέναντι στον ασύμμετρο, αντάρτικο πόλεμο της Χεζμπολάχ και των Παλαιστινίων. Το εθνικό σοκ ανάγκασε τους Ισραηλινούς να κοιτάξουν με άλλη ματιά το κράτος τους, και αυτό που είδαν δεν τους άρεσε: Ανίκανες ηγεσίες, πρόεδροι και πρωθυπουργοί βυθισμένοι στα σκάνδαλα, αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, εισβολή ρατσιστικών και φανατικά θρησκόληπτων κομμάτων στο προσκήνιο. Αντί να «ισραηλοποιηθεί» η Μέση Ανατολή, μπαίνει σε τριτοκοσμική τροχιά το ίδιο το Ισραήλ. Η κατοχή εκδικείται τους κατακτητές.
Σοβαρό μερίδιο ευθύνης ανήκει στην κυβέρνηση Μπους. Και οι προηγούμενοι Αμερικανοί πρόεδροι στήριζαν το Ισραήλ. Ολοι τους, όμως, φρόντιζαν να κρατούν, σε κρίσιμες στιγμές, τις ισορροπίες με τα αραβικά συμφέροντα: Ο Αϊζενχάουερ στην κρίση του Σουέζ εναντίον των Αγγλογάλλων, ο Νίξον στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, ο Κάρτερ στο Καμπ Ντέιβιντ, ο πατήρ Μπους και ο Μπιλ Κλίντον μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Η κυβέρνηση Μπους ήταν η πρώτη που ταυτίστηκε 100% με το Ισραήλ και μάλιστα με την πιο σκληροπυρηνική Δεξιά των Σαρόν – Νετανιάχου (των οποίων ήταν έμμισθοι σύμβουλοι ορισμένοι επιφανείς Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί). Απορροφημένοι από το ιρακινό ναρκοπέδιο που οι ίδιοι δημιούργησαν, άφησαν στην άκρη τη «μητέρα όλων των προβλημάτων» της Μέσης Ανατολής, το παλαιστινιακό. Οσο για τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, που φέρουν και τις βαρύτερες ιστορικές ευθύνες για τα δεινά Εβραίων και Αράβων, για τον αντισημιτισμό και την ισλαμοφοβία, όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων: Η ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου – μάλιστα, αυτό είναι επείγον! Οι Παλαιστίνιοι, όπως περίμεναν σαράντα χρόνια, μπορούν να υπομένουν για κάμποσα ακόμη τις δολοφονίες, την προσφυγιά, το τείχος, τους εποικισμούς και το εμπάργκο. Ας πρόσεχαν να μη διαλέξουν λάθος ηγέτες και λάθος συμμάχους.