Ξέσκεπο το φέρετρο, καταστόλιστο με λουλούδια, στην αγκαλιά της ελληνικής σημαίας, η Φιλιώ Χαϊδεμένου οδεύει την Μακαρία Οδό, στην Παναγίτσα, τον Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην ενορία της, στη Νέα Φιλαδέλφεια – δύο βήματα από το σπίτι της και το Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού «Φιλιώ Χαϊδεμένου», την δική της καταξίωση σ’ αυτήν τη ζωή των 107 χρόνων που τέλειωσε πια. Κι ολόγυρα στη σορό της, διαπαραταξιακά, υπεροκομματικά, οι πολιτικοί – κυβέρνηση και αντιπολίτευση και Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ηρθαν να χαιρετίσουν τη «γιαγιά Φιλιώ», την Κυρά της Μικρασιατικής Μνήμης, και είναι προς τιμήν τους αυτό. Ο υπουργός Επικρατείας Θεόδωρος Ρουσόπουλος, ο υπουργός Πολιτισμού Γιώργος Βουλγαράκης, ο διευθυντής Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή Γιάννης Ανδριανός, ο γραμματέας της Ν. Δημοκρατίας κ. Λευτέρης Ζαγορίτης, οι πρώην υπουργοί Κώστας Λαλιώτης, Τηλέμαχος Χυτήρης, ο Σμυρνιός Γιάννης Καψής, οι βουλευτές, ο νυν δήμαρχος Νέας Φιλαδελφείας κ. Κόντος, η πρώην δήμαρχος από το νομαρχιακό συμβούλιο Φωτεινή Πιπιλή, Σμυρνιά και αυτή.
Γαλήνιο το πρόσωπό της, πεισματωμένα όμως τα χείλη που μόνο ο θάνατος μπόρεσε να την απομακρύνει από τον αγώνα της. Εβδομήντα έξι χρόνων βγήκε στη σύνταξη, δεν μπόρεσε ούτε μια μέρα να μείνει σπίτι, όπως λέει στο βιβλίο της «Τρεις αιώνες, μια ζωή». Πήρε την τσάντα της και βγήκε να διαφεντέψει τη μνήμη της Μικρασιατικής Καταστροφής που την έζησε στα Βουρλά όπου γεννήθηκε εκείνη από πατέρα Ναξιώτη και μητέρα από τον Μωριά. Στα Βουρλά ρίζωσε και εκεί έμεινε η Φιλιώ κι ας έφυγε με τη μάνα της μόνο με το καράβι της προσφυγιάς. Η οικογένεια έμεινε πίσω και ξεκληρίστηκε. Τον πατέρα της τον σκότωσαν, τον αδελφό της τον κρέμασαν. Η Φιλιώ άρχισε από την αρχή, από το προαύλιο του Αγίου Νικολάου στον Πειραιά να υφαίνει στον προσωπικό αργαλειό της το «δεν ξεχνώ».
Γύρω της, η δική της οικογένεια. Λυπημένη, αλλά περήφανη. Η κόρη της Χριστίνα, τα εγγόνια της, οι δισεγγονές της, όλη η Νέα Φιλαδέλφεια, η Ενωση Σμυρναίων και ο σύλλογος Νέας Φιλαδελφείας «Αδούλωτες Πατρίδες». Και δεσπότης ο Μητροπολίτης Κωνσταντίνος που χοροστάτησε στην ακολουθία με διπλή σειρά ιερέων και έδωσε τον τελευταίο ασπασμό στην Παναγίτσα τη Βουρλιώτισσα.
Συνωστισμός προσφύγων, ελάχιστοι πρώτης γενιάς, πολλοί δεύτερης, τρίτης και τέταρτης. Στα σκαλοπάτια της Παναγίτσας, όπως τότε, στην προκυμαία της Σμύρνης, για τον αποχαιρετισμό στη Φιλιώ Χαϊδεμένου που αφήνει πίσω της το Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού και τη δεμένη οικογένειά της, το θεμέλιο κάθε Μικρασιάτη. Χειροκροτήματα και δάκρυα για το αντίο και υπόσχεση μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί από τις μικρασιατικές ενώσεις με το δικό της πείσμα και τη δική της επιμονή.
Η κηδεία έγινε δημοσία δαπάνη. Τυλιγμένη με τη γαλανόλευκη η σορός έφυγε για το νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου. Και το ελληνικό όνειρο δεν λέει να σβήσει…