Φαίνεται ότι η επέκταση του μετρό και των αστικών δικτύων στην Αθήνα φέρνει τις αναγκαίες εκείνες αλλαγές που δεν κατάφεραν να προκαλέσουν, τουλάχιστον με τέτοια ταχύτητα, κοινωνικές ζυμώσεις δεκαετιών. Η επέκταση της γραμμής 3 προς το Αιγάλεω με προοπτική να φθάσει μελλοντικά στο Χαϊδάρι μοιάζει να είναι μία από τις πιο σημαντικές -από πολιτική και κοινωνική άποψη- επιδράσεις στην αθηναϊκή γεωγραφία. Οχι μόνο γιατί συντομεύει εντυπωσιακά την απόσταση από τη Δυτική Αθήνα στο κέντρο και τα ανατολικά προάστια, αλλά γιατί, κυρίως, καταργεί όρια -φυσικά και ψυχολογικά- ανάμεσα σε σφαίρες της αθηναϊκής ζωής. Βεβαίως, τα εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας σήμερα δεν είναι αυτά που είχαμε πριν από 10-15 χρόνια. Το Αιγάλεω του σήμερα δεν είναι το Αιγάλεω του 1990 και με την ίδια λογική στέκεται κανείς απέναντι στις αλλαγές που έχουν αλλάξει τον ρυθμό και τον ρόλο περιοχών όπως το Γκάζι, τα Πατήσια, τα Μεσόγεια.
Και είναι ίσως αυτή η ανατροπή της αθηναϊκής ιεραρχίας η πιο μεγάλη αλλαγή που έχει αποτυπωθεί στο σώμα της πρωτεύουσας τα τελευταία χρόνια. Η οικονομική δραστηριότητα διαχέεται πλέον σε συνοικίες που στο πρόσφατο παρελθόν βασίζονταν στο μικρής κλίμακας τοπικό λιανεμπόριο και το real estate επιταχύνει τη σύγκλιση ανάμεσα στα νέα διαμερίσματα των μικρο-μεσοαστικών περιοχών (ανεξαρτήτως άλλων κριτηρίων). Ενα νέο σπίτι στο Περιστέρι λίγο απέχει σε αξία ανά τ.μ. από ένα νέο σπίτι στα μεσοαστικά ανατολικά προάστια. Η ζήτηση για νέα κατοικία, κάποιων προδιαγραφών, σε κάθε περιοχή της πρωτεύουσας ανατρέπει πλέον παγιωμένες αντιλήψεις με επίδραση στην κινητικότητα πληθυσμού και κεφαλαίων. Ο κεντρικός δρόμος της Νέας Ιωνίας θυμίζει σε δυναμισμό μία High Street μιας μικρής βρετανικής πόλης (αν εξαιρέσει κανείς την αρχιτεκτονική) και οι νέες πολυκατοικίες στο Χαϊδάρι θυμίζουν Χολαργό και Αγία Παρασκευή. Η σύγκλιση κοινωνικών προτύπων μοιάζει να αποτυπώνεται στην αγορά κατοικίας. Και κατ’ επέκταση στην επιθυμία να είναι κανείς μέτοχος της νέας κατάστασης, της νέας ζωής, της νέας ευημερίας.
Δεν είναι βέβαια τόσο ομαλή η μετάβαση ή η μετακίνηση των ορίων. Στο Λονδίνο, π.χ. το «αρχαίο» μετρό ποτέ δεν ανέλκυσε το υποβαθμισμένο ανατολικό τμήμα της πόλης. Αλλά η Αθήνα, δεν είναι Λονδίνο. Οι κοινωνικές της δομές είναι διαφορετικές και η κινητικότητα ανάμεσα στις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις μεγάλη. Η όψη του Περιστερίου, π.χ., αντανακλά κατά τόπους και με διαβαθμίσεις την όποια πρόοδο ή υστέρηση που βλέπει κανείς λίγο – πολύ σε κάθε περιοχή της Αττικής, καθώς ολόκληρο το Λεκανοπέδιο οδηγείται σε ταχύτατο εξαστισμό. Και όσο διαστέλλονται τα όρια της ευρύτερης Αθήνας, τόσο ανακατανέμονται οι ρόλοι στις παλιές, κεντρικές και ιστορικές συνοικίες της, αυτές που αναμεταδίδουν τη διάθεση και την τάση της βαθύτερης πόλης. Οσο διευκολύνεται η πρόσβαση σε αυτόν τον βαθύ πυρήνα της Αθήνας (από το Αιγάλεω ή τη Δουκίσσης Πλακεντίας) τόσο πιο έντονα θα βλέπουμε τον περιφερειακό ανταγωνισμό.