Μόνο χίλιες; Αναρίθμητες λέξεις αξίζει, μερικές φορές, μια φωτογραφία. Κυρίως, όταν δεν ξυπνάει απλώς αναμνήσεις από προσωπικές, ιδιωτικές στιγμές, αλλά φέρνει στον νου μεγάλες, ανεπανάληπτες δημιουργίες του παρελθόντος ή λόγια συνυφασμένα με τη νεότερη ανθρώπινη πορεία, που μένουν ανεξίτηλα στο διάβα του χρόνου και, αν βρουν ανταπόκριση, έστω και καθυστερημένα, μπορεί να δώσουν νέα πνοή σε όσα θεωρούνται σήμερα παρωχημένα… Οπως εκείνη που δημοσιεύτηκε στην «Κ» τις προάλλες, με τις κινηματογραφικές μηχανές του Τσάρλι Τσάπλιν που βγαίνουν σε δημοπρασία, σύμφωνα με τη λεζάντα. Ιδού μια ευκαιρία λοιπόν, να θυμηθούμε την προσφορά στην έβδομη τέχνη του κορυφαίου αυτού Αγγλου ηθοποιού και σκηνοθέτη που, τον περασμένο αιώνα, έγινε παγκοσμίως γνωστός με το παρωνύμιο Σαρλώ. Αλλά, και στην εποχή μας δεν προβάλλονται κωμωδίες του, στις οποίες εμφανιζόταν με το γραφικό μουστακάκι, το ημίψηλο καπέλο, τα τεράστια παπούτσια που έκαναν αστείο το βάδισμά του και το μπαστουνάκι; Ναι, αντηχούσαν κάποτε οι αίθουσες από τα παιδικά γέλια, μόλις παρουσιαζόταν στην οθόνη ο Σαρλώ. Και ας μην καταλάβαινε η τρυφερή ηλικία το βαθύτερο νόημα που έκρυβαν τα έργα του και τα μηνύματα με πολλούς αποδέκτες που έστελνε…
Σπουδαίες ταινίες, που έδωσαν τη δική τους ξεχωριστή διάσταση στην ιστορία του κινηματογράφου, περιλαμβάνονται στην κληρονομιά που άφησε. Ποτέ δεν έπαψε η γιαγιά, επί παραδείγματι, να κουβεντιάζει για τα «Φώτα της πόλεως» και τους «Μοντέρνους καιρούς» που είχε δει στα νιάτα της, διαφωνώντας με τον παππού, ως συνήθως, επειδή προτιμούσε τους «Χρυσοθήρες» και το «Τσίρκο»…
Κύλησαν τα χρόνια, άλλαξαν όλα, προσαρμόστηκαν οι συνήθειες στους ρυθμούς της ξέφρενης ετούτης εποχής και άρχισε να αργοσαλεύει μια περίεργη άποψη που δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν ενδιαφέρεται και τόσο για τις πνευματικές και ψυχικές αρετές του ανθρώπου, μήτε για τον τρόπο σκέψης και πράξης που προάγει την ανθρώπινη ζωή και δίνει σημασία στις αξίες που γαλούχησαν τις περασμένες γενιές. Λίγες «ενδείξεις» βγαίνουν κάθε τόσο στην επιφάνεια και προβληματίζουν την κοινωνία;
Ισως γι’ αυτό πρέπει να θυμηθούμε τον ανθρωπισμό που χαρακτήριζε τα έργα του Τσάρλι Τσάπλιν και να σταθούμε σε κάποιες σκόρπιες κουβέντες από την έκκληση που είχε απευθύνει, πριν από αρκετές δεκαετίες και σε δύσκολους καιρούς, μονολογώντας σε μια ταινία του. «Θέλουμε να ζούμε, ως πολιτισμένοι, με την αμοιβαία ευτυχία μας, όχι με την αμοιβαία δυστυχία μας…», έλεγε μεταξύ άλλων. «Στον κόσμο τούτο υπάρχει τόπος για τον καθένα και η καλή γη είναι πλούσια και μπορεί να εξασφαλίσει την ύπαρξη του καθενός… Βελτιώσαμε την ταχύτητα, αλλά είμαστε σκλάβοι της.
Η μηχανοποίηση που φέρνει την αφθονία μάς άφησε με την επιθυμία… Η εξυπνάδα μάς έκανε σκληρούς και βάναυσους… Ανθρωπιστικό πνεύμα, προσήνεια και ευγένεια χρειαζόμαστε περισσότερο. Χωρίς αυτές τις αρετές, η ζωή θα είναι βίαιη και όλα θα χαθούν… Ας αγωνιστούμε για έναν καινούργιο κόσμο, καθαρό, που θα δίνει σε κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα να εργάζεται, ένα μέλλον στη νεολαία και θα κρατάει τα γεράματα μακριά από τη στέρηση…».