Πριν από αρκετά χρόνια, ένας πολιτικός που ήταν και «ημιεπαγγελματίας» διευθυντής ορχήστρας, ο Βίλι Κλάες, έγινε κάποια στιγμή γενικός γραμματέας του NATO. Ομως, ως άλλος Στοκχάουζεν, ανακατεύτηκε με… ελικόπτερα. Οχι, δεν έγραψε, όπως ο μεγάλος Γερμανός συνθέτης έργο «Για τέσσερα ελικόπτερα», αλλά έκανε πολύ μεγάλα «φάλτσα», όταν ανακατεύτηκε με κάτι άλλα ελικόπτερα. Αποτέλεσμα; Σύντομα, από το αρχηγείο του NATO βρέθηκε στη φυλακή.
Πριν από λίγες ημέρες, ο αρμόδιος ειδικός εισαγγελέας στην Ουάσιγκτον ζήτησε την άμεση φυλάκιση του Λιούις Λίμπι, του πρώην προσωπάρχη του (πανίσχυρου) Αμερικανού αντιπροέδρου Ντικ Τσένι. Γιατί; Επειδή παρακώλυσε τη Δικαιοσύνη, κατέθεσε ψέματα και, κυρίως, επειδή αποκάλυψε το όνομα της εν ενεργεία πράκτορος της CIA Βάλερι Πλέιν.
Φυσικά, αυτές δεν είναι οι μόνες περιπτώσεις πανίσχυρων ανθρώπων σε πανίσχυρες χώρες ή διεθνείς οργανισμούς που επειδή διεφθάρησαν είτε από το χρήμα είτε από την εξουσία είτε και από τα δύο μαζί, καταπάτησαν το νόμο και οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη και στις φυλακές. Τα παραδείγματα αφθονούν.
Αυτή είναι ακριβώς και η διαφορά που «παίρνει» την Ελλάδα από τη Δύση και την κατατάσσει χαμηλά στον Τρίτο Κόσμο με τις θλιβερές «επιδόσεις» της στη διαφάνεια και τη διαφθορά. Απατεώνες υπάρχουν παντού. Και επιχειρούν διαρκώς να κάνουν κατάχρηση της δημόσιας εξουσίας για κάθε είδους προσωπικό όφελος. Απλώς, στις σοβαρές χώρες, δεν υπάρχουν μόνον οι απατεώνες, ούτε καν κυρίως αυτοί. Πάνω απ’ όλα υπάρχουν θεσμοί που λειτουργούν και άνθρωποι που τους υπηρετούν χωρίς να βραχυκυκλώνονται όταν επιτελούν το έργο τους. Δηλαδή, επί της ουσίας, οι επίορκοι πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί δεν τυγχάνουν μιας ιδιότυπης «ασυλίας» από το σύστημα. Και ακριβώς γι’ αυτό είναι που η διαφθορά, ενώ υπάρχει παντού, τελικά δεν μολύνει τα πάντα και δεν δηλητηριάζει το δημόσιο βίο και σε άλλες δυτικές χώρες όπως δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα.
Εχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε που η Νέα Δημοκρατία έγινε κυβέρνηση, με σημαία της την πάταξη της διαφθοράς στον δημόσιο βίο. Σε όλα αυτά τα χρόνια, ούτε ένας άνθρωπος δεν πέρασε το κατώφλι της φυλακής. Οχι βέβαια για εκδίκηση, αλλά επειδή κάποια υπόθεση προχώρησε, όπως θα συνέβαινε αν όλα αυτά είχαν κάποια ουσία – έτσι, η κοινή γνώμη γνωρίζει πλέον πολύ καλά ότι δεν είχαν. E, αυτό ακριβώς είναι το χειρότερο, το επόμενο στάδιο της διαφθοράς. Είναι ο απόλυτος θρίαμβος και η πλήρης νομιμοποίησή της. Κι αυτό, το να παίζει δηλαδή κανείς ανεύθυνα με αυτές τις έννοιες και τελικά να αδρανεί απέναντί τους, είναι τελικά πολύ χειρότερο για τον δημόσιο βίο από οποιοδήποτε από τα σκάνδαλα, τωρινά ή παλιότερα. Κρίμα.