«Ευλογημένος είναι εκείνος που είναι βέβαιος ότι το ζώο μέσα του πεθαίνει μέρα με την ημέρα, ενώ παράλληλα εδραιώνεται το θεϊκό ον. Ισως να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μην έχει λόγο να ντρέπεται εξαιτίας της κατώτερης και κτηνώδους φύσης με την οποία είναι άρρηκτα δεμένος». Θυμήθηκα το απόσπασμα αυτό από το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα και νατουραλιστή φιλοσόφου Χέρι Ντέιβιντ Θορό «Walden, Η ζωή στο δάσος», βλέποντας το πολυθρύλητο βίντεο του αλληλοδαρμού των δύο νεαρών αλλοδαπών στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας.
Οι παλιοί, όσοι έχουν βιώσει βασανισμούς και έχουν συμβιώσει με βασανιστές, λένε ότι οι περισσότεροι από αυτούς, για να μπουν στο «πετσί» του ρόλου τους και να τον διεκπεραιώσουν με επιτυχία, χρησιμοποιούσαν διάφορες τεχνικές: Φώναζαν, έβριζαν, έφερναν στον νου σκέψεις και γεγονότα που τους προκαλούσαν θυμό και γενικά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να φτάσουν σ’ εκείνη την ψυχολογική κατάσταση που απαιτούσε η περίσταση.
Στο περιστατικό της Ομόνοιας δεν προηγήθηκε καμία ανάλογη εσωτερική ή εξωτερικευμένη διαδικασία. Οι φρουροί του νόμου απλώς τον παραβίασαν -όπως και οι συλληφθέντες- και αξιοποίησαν τη δύναμη της εξουσίας που νόμιζαν ότι διέθεταν για να «κάνουν πλάκα»(!), όπως αφοπλιστικά ομολόγησαν στη συνέχεια. Ενας εξ αυτών, θέλοντας προφανώς να βελτιώσει τη θέση του, μίλησε πολύ αργότερα -και πάντως αφού δημοσιοποιήθηκε η ιστορία- για «θυμό» λόγω της άδικης επίθεσης που υπέστη μια γυναίκα από τους δύο νεαρούς. Μα, αυτό είναι πιο ανατριχιαστικό ακόμη κι από την «πλάκα». Διότι, αν ο φρουρός του νόμου δεν μπορεί να διαχειριστεί τον θυμό του, τότε πού, άραγε, μπορεί να φτάσει ο κάθε ανεκπαίδευτος πολίτης, ο οποίος, υποτίθεται ότι υπόκειται σε νόμους και κοινωνικούς κανόνες, ακριβώς για να προστατεύεται από την υποχθόνια ανθρώπινη τάση της υπέρβασης όλων των ορίων υπό συνθήκες πίεσης;
Και για ποιο λόγο ακριβώς θύμωσε άραγε ο εν λόγω αστυνομικός; Γιατί ένας πολίτης αυτής της χώρας δέχθηκε επίθεση; Προφανώς όχι, διότι αν ήταν γι’ αυτό θα έπρεπε να είναι μόνιμα θυμωμένος ο αστυνομικός με τις καθημερινές επιθέσεις που δέχονται δεκάδες ανυπεράσπιστοι πολίτες σε αντίστοιχα σημεία της πόλης. Και θα ήταν θυμωμένος με τον εαυτό του και με τους συναδέλφους του που αδυνατούν να προσφέρουν αποτελεσματική προστασία στους συμπολίτες τους. Μήπως θύμωσε γιατί οι δύο συλληφθέντες είναι αλλοδαποί και, άρα, θα μπορούσε να αυθαιρετήσει ανεξέλεγκτος και να ξεσπάσει ανενόχλητος για ό,τι ο ίδιος αισθάνεται ότι εισπράττει από την κοινωνία για τη δουλειά που επέλεξε να κάνει; Η μήπως, απλώς, διαδραμάτιζε έναν ρόλο που δεν είναι συγκυριακός, που δεν έχει προβαριστεί και δεν χρειάζεται «επανάληψη» για να διαδραματιστεί, γιατί απλώς απορρέει από το μοντέλο που η πολιτεία, η πολιτική και οι πολιτικοί του έχουν εμφυσήσει; Μάλλον το τελευταίο. Γι’ αυτό και οι μόνοι που δεν δικαιούνται να απαγγέλλουν κατηγορίες και να εκφράζουν αποτροπιασμό είναι οι δημιουργοί του μοντέλου…