Εχουμε μάθει να κατηγορούμε το κράτος, τις ξένες δυνάμεις, τους μασόνους και κάθε άλλη σκοτεινή δύναμη για όσα κακά έχουμε σε αυτόν τον τόπο. Αφήνουμε πάντοτε έξω από το παιχνίδι της απόδοσης ευθυνών… τους εαυτούς μας.
Χθες το μεσημέρι αντίκρισα ένα πραγματικά ανατριχιαστικό θέαμα. Στη Λεωφόρο Συγγρού ένας οδηγός αστικού λεωφορείου με φυσούνα είχε στα χέρια του την ευθύνη για τις ζωές κάμποσων επιβατών, αλλά και περαστικών. Στο ένα χέρι κρατούσε ένα αναμένο τσιγάρο και στο άλλο το κινητό στο οποίο μιλούσε. Χρησιμοποιούσε το χέρι με το τσιγάρο για να κατευθύνει, με πολύ χαλαρό τρόπο, το τιμόνι του λεωφορείου ενώ συνέχιζε να μιλάει αμέριμνος με κάποιον. Υποθέτω πως τόσο το τσιγάρο όσο και το κινητό απαγορεύονται.
Σκεπτόμουν τι θα συνέβαινε στην περίπτωση που ο ασυνείδητος οδηγός έχανε τον έλεγχο και σκότωνε μερικούς περαστικούς και έναν – δύο επιβάτες. Την επόμενη ημέρα στα κανάλια θα ωρύονταν οι τηλε-ανακριτές για τις πελώριες ευθύνες του υπουργείου Μεταφορών, την ανυπαρξία του κράτους και άλλα πολλά. Ειδικοί θα μιλούσαν για την έλλειψη εκπαίδευσης, οι συνδικαλιστές θα επιχειρούσαν να μας πείσουν ότι πρόκειται για εξαιρετικό επαγγελματία και κάποιοι ειδήμονες θα έριχναν την ευθύνη στο πεπαλαιωμένο λεωφορείο.
Ολα αυτά θα είναι όμως, όπως θα έλεγε και ο απλός λαός, μπούρδες. Στην καρδιά του προβλήματος βρίσκεται ένας κλασικός Ελληνας ημι-δημόσιος υπάλληλος ο οποίος δεν διακρίνεται από ίχνος επαγγελματισμού. Γράφει στα παλιά του τα παπούτσια κάθε κανονισμό και λειτουργεί με την απόλυτη βεβαιότητα πως η συμπεριφορά του δεν πρόκειται ποτέ να επιφέρει κάποια σοβαρή ποινή. Αυτό είναι το στυλ του, να καπνίσει, να μιλήσει στο κινητό και αν του πεις τίποτα, να σου απαντήσει «έλα μωρέ, τι θες και εσύ, κάθε μέρα το κάνω και ποτέ κανείς δεν έπαθε τίποτα». Οταν πάλι θα συμβεί η στραβή θα σηκώσει τα χέρια ψηλά και θα αρχίσει να φωνάζει πως «ήταν η κακιά η στιγμή, δεν ξέρω τι συνέβη».
Εχει βέβαια και τη σιγουριά πως οι συνδικαλιστές εκπρόσωποί του θα τον καλύψουν, γιατί έχουν την άρρωστη λογική που λέει ότι «καλύπτω τους δικούς μου, ακόμη και τους χείριστους, γιατί προστατεύω το επάγγελμα».
Το κακό είναι ότι έχουμε συνηθίσει σε αυτό το θέαμα. Δεν μας εξοργίζει να βλέπουμε συμπολίτες μας να μην κάνουν τη δουλειά τους και να προκαλούν με τη συμπεριφορά τους. Και αυτό γιατί σκέπτονται πως και οι ίδιοι δεν διαφέρουν πολύ, πως θα μπορούσαν άνετα να είναι στη θέση του οδηγού.
Πάσχουμε από μια απροκάλυπτη έλλειψη επαγγελματισμού, αλλά και μια μανία συγκάλυψής της. Η απόλυτη ισοπέδωση της πειθαρχίας και της ιεραρχίας σε όλο τον δημόσιο τομέα έχει εκθρέψει πλέον τα πιο επικίνδυνα φαινόμενα. Ο οδηγός λεωφορείου που παίζει με τις ζωές μας δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας του Νεοέλληνα, ο οποίος μεγάλωσε με την αντίληψη πως «παραβιάζω κάθε κανόνα, αγνοώ κάθε κώδικα συμπεριφοράς και λογαριασμό δεν δίνω».