Οταν το πεντελικό δάσος καίγεται κάθε χρόνο και κατόπιν οικοπεδοποιείται. Οταν οι ελεύθεροι χώροι και τα αστικά πάρκα στην Αθήνα σπανίζουν. Οταν τα μητροπολιτικά πάρκα, όπως του Ελληνικού, θάλλουν μόνο σε μακέτες. Οταν στην υποτροπική πλέον Αθήνα εξακολουθούν να οικοδομούνται ενεργοβόρα κτίρια χωρίς επαρκή μόνωση, χωρίς βιοκλιματική μέριμνα. Οταν δεν θεσπίζεται η Πράσινη Κάρτα για τις ενεργειακές απαιτήσεις κάθε κτιρίου. Οταν περιφρονούμε τις προειδοποιήσεις για τους μόνιμους καύσωνες και τις καταγραμμένες αλλαγές του μικροκλίματος στην Αττική. Οταν ως κοινωνία δεν φροντίζουμε για το μικροκλίμα της πολυκατοικίας και της γειτονιάς, με ειδικά επιχρίσματα, με διπλούς υαλοπίνακες, με γλάστρες στα μπαλκόνια, με δενδροστοιχίες, με οποιοδήποτε πρόσφορο μέτρο. Οταν θεωρούμε ότι η μόνη λύση είναι το ενεργοβόρο μηχάνημα, το κλιματιστικό στο φουλ. Οταν το αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΔΕΗ έχει από χρόνια εγκαταλειφθεί.
Τότε, θα καταγράφουμε αλλεπάλληλα ρεκόρ στην κατανάλωση ενέργειας, θα ζούμε διαρκώς με την απειλή του μπλακ-άουτ, σαν τριτοκοσμική μητρόπολη, σαν γνήσια υπανάπτυκτη χώρα.