Ποιος θα φανταζόταν ότι η εισβολή της κάμερας σε κάθε πτυχή της ζωής -δημόσιας και ιδιωτικής- θα είχε ενίοτε τόσο θετικά αποτελέσματα. Εκεί που φοβόμασταν ότι απρόσωποι, κρυμμένοι πράκτορες της δημόσιας τάξης θα παρακολουθούσαν την κάθε μας κίνηση, σαν να ζούσαμε στο θρυλικό «1984» του Τζορτζ Οργουελ, γίναμε μάρτυρες του αντιθέτου: όργανα της τάξεως να αποκαλύπτονται και να γίνονται διεθνώς ρεζίλι την ώρα που κακοποιούν κρατουμένους. Το είδαμε στις φυλακές Αμπού Γκραΐμπ της Βαγδάτης, το είδαμε στο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας της Αθήνας. Το κοινό σημείο στις δύο πολύ διαφορετικές περιπτώσεις είναι η πορνολαγνική διάθεση των πρωταγωνιστών να απαθανατίσουν οι ίδιοι τα κατορθώματά τους, σα να μην πίστευαν ποτέ ότι αυτές οι «ανέμελες» στιγμές κακοποίησης θα γίνονταν παγκόσμιο κτήμα και τεράστιο πολιτικό θέμα. Ολα μπερδεύονται στον παγκόσμιο ιστό, σαν αυτό το ηλεκτρονικό δίκτυο να είναι το νέο κοσμικό Σύμπαν. Κάποτε, οι 12 θεοί του Ολύμπου και οι παρατρεχάμενοί τους παρακολουθούσαν τους ανθρώπους και επενέβαιναν όποτε τους ενδιέφερε να παίξουν με τους θνητούς. Μετά, ο Ενας Θεός έβλεπε τα πάντα που σκάρωναν τα δημιουργήματά του και περίμενε την ημέρα που θα τα τιμωρούσε ή θα τα αντάμειβε. Σήμερα, παρακολουθούμε ο ένας τον άλλον και οι παρεμβάσεις μάς έρχονται μέσω ηλεκτρονικών μέσων.
Η νέμεσις των αστυνομικών της Ομονοίας ήταν η ίδια η αλαζονεία τους – η βάναυση συμπεριφορά τους προς κρατούμενους και η αρρωστημένη διάθεση να καταγράψουν την κακοποίηση σαν να ήταν ηρωική πράξη που όφειλαν να μοιραστούν με συναδέλφους, συγγενείς και φίλους. Ετσι, όλοι μαζί μοιραστήκαμε τη μαγκιά.
Γι’ αυτό μπορούμε να ευγνωμονούμε την τεχνολογία που έχει βάλει μία ψηφιακή κάμερα σχεδόν σε κάθε τσέπη. Αυτό, τελικά, φαίνεται να βοηθάει στον έλεγχο των οργάνων της τάξης καλύτερα απ’ οποιοδήποτε τμήμα εσωτερικών υποθέσεων. Η θεία δίκη λειτουργεί μέσα από την παγίδα που ενεργοποιεί ο ίδιος ο κακοποιός. Μοιάζει με την ιστορία του Ιβυκου με τους γερανούς. Οπως γράφει ο Πλούταρχος, ο Ιβυκος, διάσημος λυρικός ποιητής του 6ου αιώνα π.Χ., περπατούσε προς την Κόρινθο όταν του επιτέθηκαν ληστές. Την ώρα που πέθαινε, ο ποιητής έδειξε ψηλά ένα σμήνος γερανών και φώναξε, «Αυτοί θα εκδικηθούν για μένα!» Γελώντας, οι ληστές τον αποτελείωσαν. Αργότερα, καθισμένοι στο θέατρο της Κορίνθου, οι ληστές είδαν τους γερανούς να περνούν από πάνω. «Να οι γερανοί του Ιβυκου», χλεύασε ένας. Οι γύρω τους, που γνώριζαν ότι ο ποιητής είχε δολοφονηθεί, φρόντισαν να μάθουν τι εννοούσε. Οι ληστές αναγκάστηκαν να ομολογήσουν και πλήρωσαν την αλαζονεία τους. Είναι σίγουρο, πάντως, ότι τέτοιες περιπτώσεις αυτοπαγίδευσης δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό της βαναυσότητας αστυνομικών, λιμενοφυλάκων, συνοριακών φρουρών, και άλλων οργάνων της τάξης. Η γενική και επίσημη ανοχή για τις συνθήκες υπό τις οποίες κρατούνται άνθρωποι σε αστυνομικά τμήματα, σε τμήματα μεταγωγών και σε φυλακές δεν είναι μόνο ντροπή, είναι έγκλημα διαρκείας. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το 1981, είναι η χώρα που επαίρεται ότι οι πρόγονοί της έδωσαν τα φώτα του δυτικού πολιτισμού, και όμως δεν κάνει σημαντική πρόοδο στο πώς συμπεριφέρεται σε κρατούμενους. Κινδυνεύει να στιγματιστεί όπως η Τουρκία με το «Εξπρές του Μεσονυκτίου». Γι’ αυτό, και για να μη βασιζόμαστε μόνο στους γερανούς του Ιβυκου και τις κάμερες στα κινητά των αστυνομικών, καλό θα ήταν να κατεβάσουμε τις κάμερες από τους δρόμους και να τις επανατοποθετήσουμε σε κάθε αστυνομικό τμήμα, σε κάθε λιμενικό σταθμό, σε κάθε φυλακή. Εως ότου σιγουρευτούμε ότι πρέπει να προστατεύουμε τον πολιτισμό μας από τους κακοποιούς και όχι από τους αστυνομικούς.