Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποχαιρέτησε τον κ. Τόνι Μπλερ, τον απερχόμενο πρωθυπουργό της Βρετανίας, που εντυπωσίασε με ευφάνταστες πρωτοβουλίες του τη διεθνή κοινή γνώμη, εξασφάλισε τη συμπάθεια και υποστήριξη της επιχειρηματικής κοινότητας σε διευρωπαϊκό επίπεδο, ενέπνευσε, για κάποιο διάστημα, τη νέα ευρωπαϊκή κεντροαριστερά, αλλά σταδιακώς απώλεσε την υποστήριξη των πολιτών που τον ανέδειξαν κατ’ επανάληψιν στην εξουσία.
Ο κ. Μπλερ δεν διέθετε τον πολιτικό ριζοσπαστισμό της πρώην Βρετανίδας πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ· στην ουσία προσάρμοσε το Εργατικό Κόμμα στα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί μετά τη σαρωτική διέλευση των Συντηρητικών από την εξουσία. Το επίτευγμά του δεν ήταν αμελητέο, αν και η πρωτοπορία του μετασχηματισμού του Εργατικού Κόμματος ανήκε στον Ρόι Τζένκινς και την εκσυγχρονιστική ομάδα του, που έχοντας εκδηλωθεί προώρως κατέληξε σε αποτυχία.
Εν αντιθέσει προς την κ. Μάργκαρετ Θάτσερ, οι σχέσεις της οποίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση υπήρξαν συγκρουσιακές, ο κ. Τόνι Μπλερ προσπάθησε να αποκτήσει επιρροή και εκτόπισμα στην ευρωπαϊκή σκηνή και το επέτυχε για κάποιο διάστημα. Ο προσανατολισμός της Βρετανίας, όμως, παρέμεινε σταθερά στραμμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες, με κάποιες ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των δύο ηγετών:
Β Το προσωπικό επίτευγμα της κ. Θάτσερ ήταν ότι προσέδωσε νέο ιδεολογικό περιεχόμενο στους Ρεπουμπλικανούς των ΗΠΑ και αποτέλεσε πηγή εμπνεύσεως για τους νεοσυντηρητικούς των διοικήσεων του Ρόλαντ Ρέιγκαν. Η κ. Θάτσερ υπήρξε για τους Αμερικανούς σημείο αναφοράς.
Β Ο κ. Μπλερ συνέπηξε μέτωπο ιδεολογικό με τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον και τον Γερμανό καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ, προπαγανδίζοντας τον Τρίτο Δρόμο, μια μείξη ιδιόμορφη νεοφιλελευθερισμού και κοινωνικής ευαισθησίας. Αλλά «η κίνηση των τριών» σύντομα απώλεσε τη ζωτική της ορμή, και όταν ο κ. Μπλερ ταυτίσθηκε με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους στο θέμα του πολέμου εναντίον του Ιράκ, τον Μάρτιο του 2003, άρχισε να αντιμετωπίζεται απαξιωτικά στη διεθνή σκηνή και στο εσωτερικό της χώρας του, και σταδιακώς αποξενώθηκε από τη Γερμανία του κ. Σρέντερ και τη Γαλλία του προέδρου Ζακ Σιράκ.
Ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Βρετανίας δεν διέθετε ούτε την αυθεντικότητα ούτε τον ριζοσπαστισμό της κ. Θάτσερ· υπήρξε ένας διαχειριστής μιας ανατρεπτικής πολιτικής, που ενεπνεύσθη και εφάρμοσε η προκάτοχός του· ο κ. Μπλερ απλώς προήγαγε συχνά με κάποια επιτυχία τη νέα Βρετανία -διάφορη, μικροαστική και αποδομημένη εν σχέσει με το παρελθόν- που είχε δημιουργήσει η κ. Θάτσερ.
Στον μικρόκοσμο των ελληνοβρετανικών σχέσεων, ο κ. Μπλερ χειρίσθηκε με επιτυχία τις σχέσεις του με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκο Κληρίδη, που απέληξαν στο σχέδιο Ανάν. Συνεργάσθηκε αρμονικά και με την κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή, στα ευρωκυπριακά και ευρωτουρκικά ζητήματα, αλλά η αντιπαράθεσή του με τον πρόεδρο κ. Τάσσο Παπαδόπουλο οδήγησε την Κυπριακή Δημοκρατία πλησιέστερα προς τη Γαλλία.
Ο κ. Μπλερ είχε κλείσει από καιρό τον κύκλο της επιρροής του στην ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή· η έξοδός του δεν δημιουργεί κενό, διότι είχε εξαντλήσει ο ίδιος πλέον τη δυναμική του. Από μιαν άποψη η μοίρα του ήταν κοινή με της κ. Θάτσερ, αλλά η επιρροή του στο εσωτερικό και διεθνώς σαφώς πιο περιορισμένη.