Δεν μπορεί. Κάποιος μας επιτίθεται. Κάποιος έχει βάλει στόχο να μας καταστρέψει. Δεν είναι δυνατόν να καίγεται όλη η Ελλάδα, απ’ άκρη σ’ άκρη, και να φταίμε μόνο εμείς.
Η υποψία αυτή δεν εκφράστηκε μόνο από ιδιοτελείς πολιτικούς που θέλουν να καλύψουν τις ευθύνες τους ή να δημαγωγήσουν, αλλά και από πολλούς πολίτες. Μπροστά στο φοβερό μέγεθος της καταστροφής δεν είναι δύσκολο να πάει το μυαλό μας σε θεωρίες συνωμοσίας – άλλωστε έχουμε έφεση σ’ αυτές. Προς το παρόν, πάντως, κανένα από τα ποικίλα σενάρια για «οργανωμένο σχέδιο» δεν βρήκε στήριξη σε αποδεικτικά στοιχεία. Δεν φαίνεται να μας έχουν κηρύξει πόλεμο με ανορθόδοξα μέσα κάποιοι ύπουλοι εξωτερικοί ή εσωτερικοί εχθροί.
Κι όμως, η αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο επιμένει. Και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εχει ξεκινήσει ένας μεγάλος πόλεμος, μόνο που τα αντίπαλα στρατόπεδα δεν έχουν σαφές περίγραμμα. Οπως τον καιρό του ψυχρού πολέμου, η απειλή αφανισμού ρίχνει τη σκιά της στην ανθρωπότητα. Εκείνη όμως ήταν μια πολύ συγκεκριμένη απειλή που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Ο σημερινός πόλεμος είναι θερμός και ζούμε ήδη τις συνέπειές του. Οι εμπόλεμοι διαπλέκονται – θα έλεγε κανείς ότι μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της γης «πατάει» και στα δύο στρατόπεδα. Συμμετέχει στις «ανθρώπινες» δραστηριότητες» που αλλάζουν τόσο δραματικά το κλίμα της γης, δεν εναντιώνεται στο σύστημα που, ιεραρχώντας στην πρώτη θέση βραχυπρόθεσμα οικονομικά συμφέροντα, καταστρέφει τον ίδιο τον βιότοπο της ανθρωπότητας. Είμαστε ταυτόχρονα θύτες και θύματα, και αυτό ισχύει ακόμα και για εκείνους που πλουτίζουν από την πορεία αυτοκαταστροφής: η τύχη τους δεν συγκρίνεται με των «κοινών θνητών» που πνίγονται στις πλημμύρες και καίγονται στις φωτιές, όμως οι ίδιοι και τα παιδιά τους δεν πρόκειται να μείνουν στο απυρόβλητο αυτού του πολέμου.
Οι κλιματικές αλλαγές που έκαναν τα δάση μας εύφλεκτα σαν ποτισμένα με βενζίνη είναι οι ίδιες που αφάνισαν τη Νέα Ορλεάνη και αναγκάζουν κατοίκους νησιών του Ειρηνικού να εγκαταλείπουν για πάντα τον τόπο τους πριν βυθιστεί στον ωκεανό. Οι ίδιες που κάνουν τους πάγους της Αρκτικής να λιώνουν – δίνοντας την ευκαιρία στους αχόρταγους του πετρελαίου να μαλώνουν για το ποιος θα εκμεταλλευτεί πρώτος τα πλούσια κοιτάσματα.
Χωρίς αμφιβολία, οι σαρωτικές πυρκαγιές αυτού του καλοκαιριού έχουν σύμμαχο την απουσία μέτρων πρόληψης και την ανεπάρκεια των μηχανισμών κατάσβεσης. Ομως ας μην έχουμε αυταπάτες ότι μια καλύτερη τεχνοκρατική οργάνωση θα μπορούσε να σταματήσει το κακό. Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν είναι πολύ πιο ριζικές και ανατρεπτικές, σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και στο ιδιαίτερο κοινωνικό τοπίο της κάθε χώρας, στον μικρόκοσμο του καθενός μας. Η επείγουσα φύση τους απαιτεί ένα είδος πολεμικής κινητοποίησης εναντίον των δυνάμεων που, άπληστες και τυφλές, οδηγούν την ανθρωπότητα στον όλεθρο.