Η πιο έγκυος κάλπη από το 1974 συμπίπτει με την καινοφανή, βαθιά και διαρκή, δυσφορία του εκλογικού σώματος προς τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς που ζητούν την ψήφο του. Η δυσφορία αυτή έχει ριζώματα στην κοινωνία: εκφράζει την αναντιστοιχία μεταξύ του συλλογικού σώματος και της πολιτικής διαχείρισης. Οι ανάγκες και οι προσδοκίες των πολιτών δεν εισακούονται, δεν γίνονται καν αντιληπτές από τους πολιτικούς. Η δυσφορία πηγάζει επίσης από το ασυνάρτητο περιβάλλον της ίδιας της κοινωνίας: τη διαρκή ρευστότητα, την αυξανόμενη διακινδύνευση, το κυνήγι του ευδαιμονισμού με κάθε τίμημα, τις διάχυτες απειλές στο περιβάλλον και στην καθημερινότητα, την αποδόμηση της «παραδοσιακής» ηθικής. Σε όλα τούτα δεν δίνει απαντήσεις κανένα μεγάλο κόμμα.
Πίσω από την ασθμαίνουσα αριθμητική των ψήφων αυτοδυναμίας ή διαμαρτυρίας ή καταγραφής υπάρχει η άλγεβρα της όντως πολιτικής: ο παλμός της κοινωνίας. Τα σημάδια δεν ήταν λίγα, μετά την εθνική ευωχία του 2004. Και μόνο η διαρκής αναταραχή στο εκπαιδευτικό σύστημα και τη νεολαία, το 2006 – 7, έδωσε αρκετά σημάδια για το πόσο συμπιεσμένοι νιώθουν οι νέοι, χαϊδεμένοι ή μη, στα «χαμηλά» της κοινωνικής και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Αυτοί οι νέοι βλαστάνουν από τη βαθιά μεσαία Ελλάδα, δεν είναι λούμπεν· δείχνουν άρα τα αδιέξοδα της κοινωνίας καταγωγής και δείχνουν τις προσδοκίες ή τις χίμαιρες της διευρυμένης και μεταμορφωμένης μεσαίας τάξης. Τολμώ να πω, είναι τα δυνάμει νέα υποκείμενα που θα πιέσουν για την αναδόμηση του πολιτικού σκηνικού – υπό αδρές αναλογίες, ό,τι ήταν οι νεφελώδεις μα δυναμικοί και άκρως αποτελεσματικοί μικρομεσαίοι που ονόμασε ο Α. Παπανδρέου το 1981 καλώντας τους στο προσκήνιο.
Αυτά τα νέα υποκείμενα δεν είναι ασφαλώς ταραξίες που σπάνε βιτρίνες και πυρπολούν σκουπιδοτενεκέδες.
Είναι και οι ωριμότεροι ηλικιακά διαδηλωτές με τα μαύρα Prada, του φετινού καλοκαιριού των πυρκαγιών, είναι το άτυπο, ογκούμενο πολιτικό σώμα των SMS και των μπλογκ, είναι όσοι διεκδικούν την έκφραση και τη συμμετοχή, χωρίς να αρνούνται τον ευδαιμονισμό ή τη βολή, αρνούμενοι ωστόσο την τυφλή συμμόρφωση στο τρέχον σύστημα διαχείρισης, δυσπιστώντας ακόμη και προς τους ποικιλώνυμους μη κυβερνητικούς οργανισμούς που σπεύδουν να καλύψουν το κενό εξουσίας χωρίς ρίζα και νομιμοποίηση.
Μορφωμένοι, επικοινωνούντες, με καλό γούστο και απαιτήσεις, νεόπτωχοι, διαψευσμένοι και ελπίζοντες, αντιφατικοί, χωρίς συνείδηση ίσως, χωρίς πλατφόρμα, αυτοί οι πολίτες – ψηφοφόροι είναι οι γνωστοί – άγνωστοι στη φετινή κάλπη.