LE ΜΟΝDΕ
Ο πανταχού παρών Σαρκοζί
Ο Νικολά Σαρκοζί είναι πεπεισμένος ότι μόνο σ’ αυτόν ανήκει η νίκη στις εκλογές του Μαΐου. Και δεν το κρύβει. Από την ημέρα της μετακίνησής του στα Ηλύσια Πεδία, ο Γάλλος πρόεδρος δείχνει ότι μπορεί να στηριχθεί αποκλειστικά και μόνον στον εαυτό του, προκειμένου να διευθύνει την επιχείρηση που λέγεται Γαλλία, της οποίας θέλει να ηγείται. Πρόεδρος, γενικός διευθυντής, βιομηχανικός διευθυντής και χρηματιστής, διευθυντής των ανθρώπινων πόρων, υπεύθυνος των τηλεπικοινωνιών, εκπρόσωπος Τύπου… Λίγο πριν φύγει για τις καλοκαιρινές διακοπές του είχε προειδοποιήσει τους υπουργούς του ότι τους περιμένουν πολλά στην επιστροφή. Πράγματι, μετά την επιστροφή του στις 20 Αυγούστου, ο πρόεδρος παραμένει στην κορυφή της επικαιρότητας με μια ενεργητικότητα και έναν ρυθμό εντυπωσιακό. Δεν περνάει ημέρα χωρίς να αναλαμβάνει νέα πρωτοβουλία, χωρίς να συστήνει κάποια επιτροπή. Μεγάλος κυνηγός των παιδεραστών την Τρίτη, μεγάλος διπλωμάτης την επομένη ενώπιον των Γάλλων πρεσβευτών, μεγάλος φίλος των βιομηχάνων στη συνέχεια, διαθέτει το Σαββατοκύριακο για να παντρέψει την κρατική Gaz de France με την ιδιωτική Suez, αναδεικνύοντας τες στο μεγαλύτερο όμιλο διεθνώς στη διαχείριση τερματικών σταθμών υγροποιημένου φυσικού αερίου. Και μεταξύ όλων των άλλων αναμένεται να απευθυνθεί προς τους εκπαιδευτικούς, εν όψει της έναρξης της σχολικής χρονιάς, για να τους υπενθυμίσει την ουσία της αποστολής τους και τις ευθύνες τους.
ΤΗΕ ΤΙΜΕS
Ο θαυμαστής της Θάτσερ
Ο Γκόρντον Μπράουν συνέκρινε τον εαυτό του με τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Προέβαλε το θαυμασμό του για ένα από τα πιο μισητά πρόσωπα στο κόμμα των Εργατικών, τη Θάτσερ των Τόρις, για την οποία ο σημερινός πρωθυπουργός της Βρετανίας είπε ότι υπήρξε πολιτικός με πειθώ και γρήγορα διαπίστωσε την ανάγκη για αλλαγές. Ο θαυμασμός του για την πάλαι ποτέ Σιδηρά Κυρία της Βρετανίας ήταν αποτέλεσμα της επίθεσης που ο Γκόρντον Μπράουν έκανε κατά του ηγέτη των Τόρις, Ντέιβιντ Κάμερον. «Ο κύριος Κάμερον», είπε ο Μπράουν, «είναι όμηρος των φατριών». Μιλώντας στη μηνιαία συνέντευξη Τύπου στην Ντάουνινγκ Στριτ, ο Γκόρντον Μπράουν δήλωσε: «Νομίζω ότι η λαίδη Θάτσερ είδε την ανάγκη για αλλαγή. Και πιστεύω ότι ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που μπορεί κάποιος να είχε μαζί της, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αντιλαμβανόταν αυτή την ανάγκη περισσότερο από πολλούς άλλους. Επίσης, θαυμάζω το γεγονός ότι υπήρξε πολιτικός με πειθώ κι εγώ είμαι ακριβώς το ίδιο».
ΤΗΕ NEW YORK ΤΙΜΕS
Το νερό στ’ αυλάκι
Εχετε προσέξει την αλλαγή στη συζήτηση για το Ιράκ; Οι περισσότεροι Αμερικανοί ειδικοί, αλλά και όσοι σχεδιάζουν την πολιτική στρατηγική έλεγαν όλα αυτά τα χρόνια ότι η αλλαγή στο Ιράκ θα ερχόταν από το κέντρο και θα εξαπλωνόταν στην περιφέρεια. Και πέρασαν πολύ καιρό διαπληκτιζόμενοι για το πώς θα μπορούσαν να πειστούν οι πολιτικοί της Βαγδάτης να συμβιβαστούν. Διαπληκτίζονταν και επιχειρηματολογούσαν για το αν ο ένας ή ο άλλος πολιτικός ήταν κατάλληλος για το αξίωμα του πρωθυπουργού. Μη ρεαλιστικά είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ειρήνη θα αναδεικνυόταν μέσα από τη συμφιλίωση σουνιτών και σιιτών. Σήμερα, οι εξυπνότεροι αναλυτές αρχίζουν να σκέφτονται ως κοινωνιολόγοι. Παραδέχονται τελικά ότι οι Ιρακινές προσωπικότητες-κλειδιά δεν βρίσκονται στο κέντρο, αλλά στην περιφέρεια και στις φυλές. Η ειρήνη θα έρθει, λένε τώρα προς το κέντρο, αφού πρώτα περάσει από την περιφέρεια. Η σταθερότητα δεν θα προκύψει μέσα από τον μεγάλο συνασπισμό, αλλά μέσω της επίτευξης της τάξης.
FRΑΝΚFURΤΕR RUΝDSCΗΑU
Ενδιαφέρουσα συνάντηση
Για πρώτη φορά μετά 13 μήνες είχαμε χθες τη συνάντηση του Ελληνοκύπριου προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Ελάχιστοι πιστεύουν ότι έπειτα από τριάμισι χρόνια στον πάγο θα έβγαινε κάτι από τη συνάντηση αυτή. Η συνάντηση με τον Ταλάτ μετά 13 μήνες υπαγορεύεται πρωτίστως από λόγους εσωτερικής πολιτικής. Τον Φεβρουάριο διεξάγονται προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Και ο Τάσσος Παπαδόπουλος θέλει να αποδυναμώσει την επίκριση των αντιπάλων του ότι μπλοκάρει νέες διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό…» Στις δημοσκοπήσεις το 45% των Ελληνοκυπρίων δηλώνει ότι θέλει να συμβιώσει με την τουρκο-κυπριακή κοινότητα, αλλά το 48% τάσσεται κατά. Στις ηλικίες μάλιστα μεταξύ 18 και 24 ετών, το ποσοστό που λέει όχι φτάνει το 63%. Πολλοί νέοι Κύπριοι δεν μπορούν καν να φανταστούν την επανένωση, έχοντας ως βίωμα μόνο μια διηρημένη χώρα.
DΕR SΡΙΕGΕL
Το σχέδιο αναζωογόνησης
Η Νεκρή Θάλασσα συρρικνούται και οι ακτές της διαβρώνονται. Σήμερα το Ισραήλ και η Ιορδανία σχεδιάζουν να κτίσουν ένα τεράστιο κανάλι για την εκτροπή υδάτων από την Ερυθρά Θάλασσα προκειμένου να ξαναδώσουν ζωή στην πρώτη. Ο Σιμόν Τσόκρον δεν το ‘βαλε στα πόδια πριν από εννέα χρόνια όταν ένα πρωινό του Απριλίου η γη άνοιξε κάτω από τα πόδια του και στην κυριολεξία κατάπιε μια νέα γυναίκα στον καταυλισμό Εϊν Γκέντι. Ολοι έφυγαν κατατρομαγμένοι μακριά από το κιμπούτς. Πριν από 40 χρόνια που ο Ισραηλινός εγκαταστάθηκε στο Εϊν Γκέντι στη Νεκρά Θάλασσα όλα πήγαιναν καλά. Αλλά οι ανθρώπινες δραστηριότητες, το κτίσιμο εργοστασίων για την εξαγωγή ορυκτών από το νερό της θάλασσας, η αλόγιστη χρήση των υδάτων αλλάξαν το τοπίο. Το τοπίο όμως εκδικείται. Πολιτικοί, επιστήμονες και περιβαλλοντολόγοι στο Ισραήλ διαφωνούν ως προς τον τρόπο σωτηρίας της λίμνης, γνωστής για την υψηλή περιεκτικότητά της σε αλάτι. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η μόνη λύση είναι να φτιαχτεί ένα κανάλι που θα εκτρέπει νερό από την Ερυθρά στη Νεκρά Θάλασσα. Το σχέδιο για τη σωτηρία της Νεκράς Θάλασσας δεν είναι καινούργιο. Η κατασκευή του καναλιού αποτελεί τμήμα της ειρηνευτικής συμφωνίας Ιορδανίας και Ισραήλ στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αλλά η αναταραχή στην περιοχή υπήρξε η αφορμή για την αναστολή εφαρμογής του σχεδίου μέχρι τις μέρες μας. Σήμερα οι κυβερνήσεις των γειτονικών χωρών επανέρχονται. Και μάλιστα αρωγός στο μεγαλόπνοο σχέδιο θα είναι η Παγκόσμια Τράπεζα.
ΑRΑΒ ΝΕWS
Η ήττα της Φατάχ αλ Ισλάμ
Η ήττα των ενόπλων παραστρατιωτικών ομάδων στον καταυλισμό του Ναρ αλ Μπάρεντ στο βόρειο Λίβανο λειτούργησε προς όφελος του στρατού του Λιβάνου και της κυβέρνησης. Με την πολιτική ενότητα της χώρας να τίθεται εν κινδύνω και τον εμφύλιο πόλεμο να καραδοκεί, ο Λίβανος δεν μπορεί να αντέξει τυχόν νίκη και επικράτηση των εξτρεμιστών της Φατάχ αλ Ισλάμ, οι οποίοι έφτασαν πολύ κοντά στο να φτιάξουν κράτος εν κράτει στον Λίβανο. Η επικράτηση των κυβερνητικών δυνάμεων δεν σημαίνει ότι τελείωσε η παράλυση της χώρας. Βρισκόμαστε πολύ μακριά από αυτό. Οι εχθροί της κυβέρνησης στο εσωτερικό και το εξωτερικό δεν θα σταματήσουν να επεξεργάζονται νέες «υπόγειες» διαδρομές και να οραματίζονται την κατάρρευσή της. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες από την άλλη πλευρά αναγκάζονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Πάνω από 40.000 έπρεπε να εγκαταλείψουν τους καταυλισμούς Ναρ αλ Μπαρεντ που στο κάτω κάτω ήταν το σπίτι τους. Η ζωή γενικά είναι δύσκολη για τους 415.000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες στον Λίβανο, καθώς μεταξύ άλλων βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα στους ισλαμιστές μαχητές και στον κυβερνητικό στρατό. Η ισλαμική οργάνωση Φατάχ αλ Ισλάμ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τους Παλαιστινίους πρόσφυγες, ούτε για τον εθνικό αγώνα τους, ούτε φυσικά νοιάστηκε να προστατεύσει την ταυτότητα των Παλαιστινίων. Ούτε όμως, ανεξάρτητα από το όνομά της, από τα ισλαμικά συνθήματα, η όλη παρουσία και φιλοσοφία της έχει να κάνει με το Ισλάμ. Η ατζέντα της είναι πολύ πιο ευρεία. Πρόκειται για πολιτικό παιγνίδι.