Είναι κατανοητή η απέχθεια, ειδικά των νέων, προς την πολιτική διαδικασία. Οταν ονειρεύεσαι έναν άριστο κόσμο, κάθε πολιτικός είναι λειψός. Ακόμη και το δημοκρατικό μας πολίτευμα μοιάζει λειψό. Ετσι κι αλλιώς η Δημοκρατία είναι ένας αέναος συμβιβασμός των «άριστων λύσεων», οπότε ο μέσος όρος όλων των «άριστων λύσεων» είναι πάντα κατώτερος των προσδοκιών όλων.
Και η «βουβή διαμαρτυρία» στο Σύνταγμα είναι κατανοητή. Μόνο όμως ως άρνηση του παρόντος και όχι ως θέση για τα μελλούμενα. Πιθανώς, όμως, η σιωπή να δείχνει περισσότερα από τη συναισθηματική προσέγγιση που καταγράφτηκε στον Τύπο. Δείχνει μια κοινωνία που η πρωτοπορία της δεν έχει πλέον τι να πει. Διότι δεν ήταν οι λαϊκές μάζες που συγκεντρώθηκαν στον Αγνωστο Στρατιώτη. Ηταν οι πιο ψαγμένοι: οι bloggers, οι έχοντες πρόσβαση στο Διαδίκτυο, οι πιο ενεργοί. Κι όταν αυτοί παραμένουν βουβοί, τι να κάνουν όλοι οι άλλοι; Οταν οι πρωτοπορίες δεν μπορούν να ιεραρχήσουν, πώς να τα καταφέρουν οι υπόλοιποι;
Μπορεί η πολιτική της σιωπής να σημαίνει περισσότερα. Μπορεί οι πρωτοπορίες να αντιλαμβάνονται ότι τα αδιέξοδα υπερβαίνουν πια την πολιτική διαδικασία. Οτι από το κακό μπορεί να υπάρξει και χειρότερο. Μπορεί να αντιλαμβάνονται ότι η κρίση είναι καθολική και κυρίως ιδεολογική. Οτι πρέπει να αλλάξει πρώτα ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, για να μπορέσει να αλλάξει και ο τόπος. Οτι το κυρίαρχο εν Ελλάδι «ιδεολογικό παράδειγμα» δεν προσφέρει διεξόδους. Γι’ αυτό και στέκονται αμήχανοι μπροστά στην κάλπη ενώ φλερτάρουν με την ιδέα της αποχής ως λύση.
Μόνο που κατά τον Στάνισλαβ Λεμ «στη ζωή δεν υπάρχουν λύσεις παρά μόνο επιλογές». Το ίδιο ισχύει και στη διαχείριση των κοινών, αυτό που ονομάζουμε πολιτική. Κι εκεί δεν υπάρχουν λύσεις, αλλά μόνο επιλογές. Το πρόβλημα όμως είναι ότι κάποιοι ψάχνοντας την άριστη λύση κάνουν τη χείριστη επιλογή. Απέχουν, επιτρέποντας σε εκείνους που δεν έχουν τόσο αγαθές προθέσεις, να διαμορφώσουν το δικό τους πολιτικό σκηνικό. Ισχύει, δηλαδή, διαχρονικά η ρήση του Τζορτζ Νέιθαν, που θέλει τους κακούς πολιτικούς να εκλέγονται από καλούς πολίτες που δεν πάνε να ψηφίσουν.
Και τα κόμματα ιεραρχούνται και οι πολιτικοί. Μπορεί να μην υπάρχουν άριστες επιλογές, μπορεί να μην υπάρχουν καν καλές. Από τις «κακές» όμως σίγουρα υπάρχουν και χειρότερες. Αυτές δεν πρέπει επ’ ουδενί να επιβραβευθούν με την αποχή.