Μνήμη Λουτσιάνο Παβαρότι

Ηταν μια αξέχαστη αθηναϊκή νύχτα, το καλοκαίρι του 1991, για τους τυχερούς που είχαν γεμίσει, ώς τα αστέρια, το Ηρώδειο. Προνόμιο να είσαι εκεί, στα αρχαία μάρμαρα, με τα περιστέρια να κουρνιάζουν στις καμάρες του Ρωμαϊκού Ωδείου και να ακούς, να βλέπεις τον μέγα τενόρο Λουτσιάνο Παβαρότι να τραγουδάει, να γεμίζει με το αψεγάδιαστο μέταλλο της φωνής του το Ηρώδειο, ώς ψηλά στον Παρθενώνα. Πανύψηλος, πληθωρικός, σίγουρος για τη φωνή και την ερμηνεία του έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, ακμαίος, χωρίς μικρόφωνα, με την τεράστια άσπρη μαντίλα στο χέρι, για τη ζέστη. Μόνο ένα μικρό κουβούκλιο με παραβάν στην άκρη της σκηνής υπαινισσόταν ότι ο Λουτσιάνο ίσως χρειαζόταν να ξεκουράζεται, να πάρει τις αναπνοές του. Κυρίαρχος στη σκηνή, έβγαλε το δίωρο πρόγραμμά του από το ρεπερτόριο της ιταλικής όπερας, για να καταλήξει στις κοσμαγάπητες καντσονέτες της πατρίδας του. Η Ελλη Σολομωνίδη και ο Τήλεφος ήταν εκεί και κρατούν ζωηρή την ανάμνηση της βραδιάς, τον καταιγισμό των χειροκροτημάτων, καθώς ο Λουτσιάνο υποκλινόταν βαθιά στο αθηναϊκό κοινό. Δύο πλέον έμειναν «οι τρεις τενόροι» που έφεραν τους νέους στο λυρικό θέατρο, να αγαπήσουν την όπερα και την ερμηνεία των: Λουτσιάνο Παβαρότι, Χοσέ Καρέρας και Πλάσιντο Ντομίνγκο. Μένουν οι δίσκοι, τα cd, τα dvd, οι αναμνήσεις. Αγαπήθηκε πολύ ο Λουτσιάνο Παβαρότι και άνοιξε δρόμους στην όπερα και για το μεγάλο κοινό. Θα τον θυμόμαστε, όπως και εκείνη την καλοκαιρινή αθηναϊκή νύχτα του ’91.