Ευτυχώς η φωτιά πέρασε τόσο γρήγορα από κοντά τους, που δεν πρόλαβε να πυρακτώσει τα μνημεία στην Αρχαία Ολυμπία. Διαφορετικά ποιος ξέρει τι θα σκαρφιζόταν το υπουργείο Πολιτισμού για να καλύψει τις αδυναμίες του. Γιατί στα έργα αποκατάστασης που ανακοίνωσε, έβαλε και αναστηλώσεις που μάλλον δεν μπορούν να γίνουν ακόμη. Ομως, στη γενική αναστάτωση μετρούν οι εντυπώσεις. Ισως, γι’ αυτό ανακοίνωσε την αναστήλωση του ναού του Ολυμπίου Διός. Ενός σημαντικού μνημείου που η τύχη του δεν μπορεί να αποφασίζεται με την ταχύτητα που δόθηκαν οι αποζημιώσεις του τριχίλιαρου.
Το ΥΠΠΟ ανακοινώνει και τα ίδια του τα στελέχη κουνούν το κεφάλι οικτίροντας για την ευκολία των αποφάσεων. Ξέρουν άλλωστε από τους προηγούμενους την τακτική του «θα» για όσα δεν πρόκειται σύντομα να υλοποιηθούν και για άλλα που με τον καιρό θα αλλάξουν.
Τέτοιο μνημείο θέλει οργάνωση. Απαιτεί συζητήσεις, τη γνώμη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, ακόμη καλύτερα ενός συνεδρίου στο οποίο θα ακουστούν όλες οι απόψεις.
Το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο είναι αλήθεια ότι δοκιμάστηκε στην αναστήλωση του μοναδικού όρθιου κίονα, αλλά αρκεί αυτό για τη συνέχεια; Εκδήλωσε πράγματι την επιθυμία του να επαναλάβει την προσπάθεια, όμως η επιθυμία έγινε γρήγορα εξαγγελία για τις προεκλογικές ανάγκες. Καμιά μελέτη δεν έχει κατατεθεί, λένε επικεφαλής των σχετικών υπηρεσιών. Ποιος ξέρει τι άλλο θα ακούσουμε μέχρι τις 16 του μηνός.
Αυτή η βιασύνη χαρακτήρισε και το 2004. Τότε που μουσεία και χώροι φτιάχθηκαν στο παρά πέντε, άλλα καλά κι άλλα με μπαλώματα που ένα ένα σήμερα αποκαλύπτονται. Η νέα πίεση είναι ο Μάρτιος. Πρέπει να καλύψουμε πάση θυσία τα καμένα κι ας μας κυνηγάει τα επόμενα χρόνια η αλήθεια.
Ο κίνδυνος του χειμώνα είναι οι πλημμύρες. Θα τα φροντίσουν όλα με τη γνωστή ελληνική αισιοδοξία. Ομως, ας μη γελιόμαστε: το ΥΠΠΟ μετά την καταστροφή στην Ολυμπία, πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά για το μέλλον. Μαζί και τα κόμματα που τώρα μαλλιοτραβιούνται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Να σκεφτούν για τις κλιματικές αλλαγές που είναι η νέα απειλή. Για τους σκουπιδότοπους που γέμισαν τη χώρα. Τις διαδρομές σε αρχαιολογικούς χώρους, τις γεμάτες από πλαστικά μπουκάλια για τα οποία χρόνια διαμαρτύρονται -αλλά ποιος τους ακούει- οι ξεναγοί. Για τις χάρτινες βρωμιές στις κολόνες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κινδύνεψε η Ολυμπία. Κάποιοι καρδιοχτύπησαν και το 1974. Οπως πριν από λίγα χρόνια για την Ακρόπολη. Ενώ ο Επικούριος Απόλλωνας είναι υποψήφιο θύμα χρόνια τώρα τυλιγμένος στην τέντα του. Αλλά ποιος νοιάζεται εκτός από τους αρχαιολόγους;
Τα σύγχρονα μέτρα πυρασφάλειας δεν επαρκούν όταν φτάνει ο μεγάλος κίνδυνος – το είδαμε. Σχέδια χρειάζονται και θωράκιση για το απίθανο. Την τελευταία δεκαετία κάποια μνημεία αλλά και μουσεία δοκιμάστηκαν από σεισμούς, πυρκαγιές και πλημμύρες. Μήπως οι επιστήμονες πρέπει να προβληματιστούν και οι πολιτικοί να ευαισθητοποιηθούν; Στη φούρια η βιτρίνα θα φτιαχθεί, όμως μετά;