Αχνά συννεφάκια σε γαλανό ουρανό, στο βάθος η Πάρνηθα, με παρήγορο πράσινο στη λιακάδα και με το σκούρο μπάλωμα – τύψη της καμένης της πλαγιάς και του ελατοδάσους της. Τα βιβλιοπωλεία γεμάτα παιδομάνι που διάλεγε σάκες και γυλιούς, αγόραζε βιβλία, τετράδια (τα περισσότερα από τη UNICEF, για να μπορούν να εμβολιαστούν τα παιδιά της Αφρικής), μολύβια, ξύστρες, γόμες, στυλό, κασετίνες. Τα συνόδευαν μαμάδες και γιαγιάδες, όλες με το ίδιο περήφανο χαμόγελο και την ευχή «Καλή Χρονιά», «Και του χρόνου». Αρχίζει από την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου η νέα σχολική χρονιά και τα μαθητούδια, ύστερα από τις διακοπές, χαίρονται που θα ξανανοίξουν τα σχολεία – για να κλείσουν για τις εκλογές. Θα ξαναβρούν τη δασκάλα τους, τους συμμαθητές και συμμαθήτριες, τη νέα τους τάξη. Με τη χαρά και περιέργεια του καινούργιου παιχνιδιού άπλωσαν τα σχολικά είδη στο δωμάτιό τους και τα κοίταζαν ένα ένα, ολοκαίνουργα, άγραφο χαρτί, νέες σελίδες, όπως η ζωή που ανοίγεται μπροστά τους. Εμείς οι μεγάλοι γνωρίζουμε ότι αυτά είναι τα όπλα της γνώσης και της προόδου, που είναι απαραίτητα, όσο και η ειρήνη και η δημοκρατία. Μόνο που χωρίς ειρήνη και δημοκρατία τίποτα δεν λειτουργεί. Εικόνα της επομένης του DEBATE που, αφού διέγραψε την τροχιά του, έσκασε κάτω σαν μετεωρίτης.
Πάει και αυτό, μένει μπροστά μας η τελευταία εβδομάδα, που θα μας οδηγήσει στην κάλπη. Είδαμε και ακούσαμε τους πολιτικούς αρχηγούς, ζυγίσαμε τα υπέρ και τα κατά και κρατήσαμε κατά νουν πως τις δικές τους θέσεις, ιδέες, το πρόγραμμά τους, το υλοποιούν και το υπηρετούν και νέα πρόσωπα, μαζί με τα γνωστά, τα οποία, λόγω πείρας και κύρους, κατέχουν τις κυβερνητικές καρέκλες. Αυτό περιμέναμε να μας το πουν οι πολιτικοί αρχηγοί. Οτι ήρθε η ώρα των νέων, αντί να βγαίνουν στη βιτρίνα πρόσωπα που είχαν λάμψει διά της απουσίας τους από το προσκήνιο και από το κόμμα τους. Τώρα, επιστρέφουν και μας λένε τα ίδια, τοιχοκολλούν αφίσες με το Κοριτσάκι, μόνον οι «Καλύτερες Μέρες» «δεν έσκασαν ακόμη μύτη».
Από το 1981 της πολλά υποσχόμενης «Αλλαγής» και το «Βαστάμε Γερά» του 1985, με μια εικοσαετία να έχει μεσολαβήσει, επιστρέφουμε στη «νέα Αλλαγή». 1981-2007, χρόνια 26. Ενα βρέφος μεγάλωσε, πήγε φαντάρος, σπούδασε, ζητεί εργασία, βρίσκει ή δεν βρίσκει. Το τοπίο γνώσης γι’ αυτόν είναι το Διαδίκτυο, όχι οι γιγαντοαφίσες. Αλήθεια, πόσο μετρούν για τους νέους τα όσα προτείνουν με τα προγράμματά τους οι πολιτικοί αρχηγοί; Εχουν να ζήσουν τη ζωή τους, να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, να δουν νέα πρόσωπα στην κυβέρνηση που θα πάρει την εντολή του λαού. Πρόσωπα που να ‘χουν δουλέψει, να γνωρίζουν από ευθύνες. Να ‘χουν υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα. Εχουμε ήδη στη Βουλή νέα πρόσωπα με αυτά τα προσόντα. Να τους κρατήσουμε εκεί. Από τους νέους υποψήφιους βουλευτές ο δρόμος για την πολιτική θέλει πολλή δουλειά και επαφή με τον κόσμο και με τα προβλήματά του. Με τη σειρά μας, πρέπει να σκεφθούμε το ίδιο υπεύθυνα, σε ποιον αξίζει ο σταυρός της προτίμησης. Οχι στους λαμπερούς και επικοινωνιακούς, αλλά σε εκείνους που έχουν έργο και προϋπηρεσία στον τομέα που θέλουν να διακριθούν – οικονομία, υγεία, παιδεία, κοινωνία, πολιτισμός. Ονόματα δεν γράφει τέτοιες μέρες η στήλη, δεν το επιτρέπει η πολυφωνία.