Ερωτήματα σε οπαδό νηφάλιο και ανιδιοτελή της «Νέας Δημοκρατίας»:
Μπορεί να εντοπίσει ο οπαδός έστω και μια περίπτωση, από το 1981 ώς σήμερα, που η Ν.Δ. διαφώνησε και αντιτάχθηκε στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ για την παιδεία και τον πολιτισμό;
Παρουσίασε ποτέ η Ν.Δ. θέση, άποψη ή πρόταση διαφορετική από του ΠΑΣΟΚ για τη διδασκαλία της γλώσσας στα σχολεία; Εξέθεσε ποτέ τον παραμικρό προβληματισμό για πιθανή υποβάθμιση της γλώσσας στη σχολική εκπαίδευση, για τα γραμματικά, συντακτικά, νοηματικά λάθη, τη λεξιπενία, την αναπηρία της σκέψης, της κρίσης, της έκφρασης στον δημόσιο βίο;
Εξήγησε ποτέ η Ν.Δ. γιατί συμπλέει με το ΠΑΣΟΚ στη στανική επιβολή του μονοτονικού συστήματος γραφής; Γιατί απέρριψε η νεοδημοκρατική κυβέρνηση την πρόταση βουλευτή της να επιτραπεί η ελεύθερη επιλογή και χρήση τόσο του μονοτονικού όσο και του πολυτονικού συστήματος στις δημόσιες υπηρεσίες;
Εμφάνισε ποτέ η Ν.Δ. θέση ή πρόταση διαφορετική από του ΠΑΣΟΚ για την αξιολόγηση των μαθητών (το εξεστατικό σύστημα) στη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση; Πειθάρχησε ή όχι η Ν.Δ. στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ να προάγονται οι πάντες στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο άσχετα με τις επιδόσεις τους;
Αντιστάθηκε ποτέ η Ν.Δ. στην κατάργηση από το ΠΑΣΟΚ κάθε αξιοκρατικής ιεράρχησης ευθυνών στην εκπαίδευση; Παρουσίασε ποτέ πρόταση συστήματος αξιολόγησης των εκπαιδευτικών; Εξέφρασε ποτέ αντίρρηση για την ασυδοσία της αμφίεσης και της εμφάνισης των μαθητών στα σχολεία, ζήτησε ποτέ τη μαρτυρία της εμπειρίας δασκάλων και καθηγητών (όχι του συνδικαλιστικού παρακράτους) γι’ αυτό το θέμα;
Ο νηφάλιος και ανιδιοτελής οπαδός της Ν.Δ. δέχεται συνειδητά να ξαναψηφίσει το κόμμα που πρόσφερε πλήρη κάλυψη στην κ. Γιαννάκου για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού; Θα ξαναψηφίσει το κόμμα που συνέπαιξε στην απόπειρα να παρακαμφθεί και απαξιωθεί ο συνταγματικός καθορισμός των στόχων της εκπαίδευσης, να χλευαστεί η πιστότητα στην ιστορική μνήμη και η λαϊκή αίσθηση πατρίδας, έσχατα ερείσματα αυτοσεβασμού του σημερινού Ελληνα;
Εκτός από τις διαφορές (πραγματικές ή φανταστικές) στην πρακτική διαχείρισης της εξουσίας, μπορεί ο οπαδός να εντοπίσει έστω και μία (μόνο μία) διαφορά της Ν.Δ. από το ΠΑΣΟΚ στο επίπεδο των πολιτικών πεποιθήσεων, των κοινωνικών στόχων, του «νοήματος» των σχέσεων κοινωνίας; Μπορεί να ξεχωρίσει ο οπαδός αν το κόμμα της Ν.Δ. θεμελιώνει την πολιτική του σε κάτι διαφορετικό από τον «εκσυγχρονιστικό» μηδενισμό και τον εργαλειακό αμοραλισμό του ΠΑΣΟΚ;
Υπάρχει η παραμικρή διαφορά στην εξωτερική πολιτική που άσκησε τα τελευταία χρόνια η Ν.Δ. από αυτήν που άσκησε το σημιτικό ΠΑΣΟΚ; Μιλάμε (κυρίως) για διαφοροποίηση σθένους, παρρησιασμένης αξιοπρέπειας, υπεράσπισης των προϋποθέσεων ιστορικής συνέχειας του ελληνικού ονόματος.
Και μια ακόμα ερώτηση στον Νεοδημοκράτη:
Αν και η δική του προσωπική εμπειρία βεβαιώνει τον πανθομολογούμενο εκπασοκισμό της Ν.Δ., πού θα μπορούσε ως ψηφοφόρος να επενδύσει περισσότερες ελπίδες: στο πρωτότυπο ή στην απομίμηση; Ευελιξία αναθεωρήσεων και προσαρμογών έχει περισσότερη ο πρώτος διδάξας ή ο μεταπράτης και μίμος;
Ερωτήματα τώρα στον νηφάλιο και ανιδιοτελή οπαδό του ΠΑΣΟΚ:
Από την πείρα και τη μνήμη του ο οπαδός ή από τη μελέτη και την έρευνά του συνάγει ότι η προσωνυμία «σοσιαλιστικό» είναι για το κόμμα του τίμιος και συνεπής προσδιορισμός ή θελημένη απόπειρα εξαπάτησης των πολιτών;
Με ποιο ΠΑΣΟΚ συντάσσεται ο σημερινός οπαδός; Του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη ή του «Γιωργάκη»; Το ίδιο ΠΑΣΟΚ εκπροσωπούν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και ο Ακης Τσοχατζόπουλος; Ο χαρακτηρισμός του κόμματος ως «πολυσυλλεκτικού» συμβιβάζεται με τις σοσιαλιστικές στοχεύσεις; Το ΠΑΣΟΚ συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτιά του ακραίων αντιθέσεων ιδεολογικούς αντιπάλους – από τον Μάρκο Βαφειάδη ώς τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Λειτουργεί σήμερα και ως χωματερή αποβλήτων της Αριστεράς. Ο οπαδός συνεχίζει να το εμπιστεύεται ως «κίνημα» με εντιμότητα και συνέπεια στόχων ή δέχεται συνειδητά να το ψηφίζει ως ευκαιριακό συνονθύλευμα συμβιβασμένων καιροσκόπων;
Ανεξάρτητα από τη σύγκριση ικανοτήτων του σημερινού αρχηγού και της ευφυΐας κάποιων κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, πώς δικαιολογεί ο απροκατάληπτος και ανιδιοτελής οπαδός τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε στο κόμμα αυτό η μεταβίβαση της αρχηγίας; Θυμάται ότι αγνοήθηκαν οι θεσμικές κομματικές λειτουργίες, ότι η εκλογή ανατέθηκε «απευθείας στον λαό», ότι δεν υπήρχε συνυποψήφιος;
Πώς κρίνει ο οπαδός τους χαρακτηρισμούς και τις καταγγελίες του αμείλικτης ευθυκρισίας Θεόδωρου Πάγκαλου για τον σημερινό αρχηγό του όταν τον είχε υφιστάμενο στο υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και μετά που τον είδε «από μηχανής» κεχρισμένο διάδοχό του; Μήπως θυμάται ο οπαδός τον ενθουσιασμό της κυρίας Ολμπράιτ για αυτή τη διαδοχή ή τους πανηγυρισμούς του τουρκικού Τύπου («bravo Giorgos»!); Συνδυάζονται για τον οπαδό αυτές οι μνήμες με την παραδοξότητα να αρχηγεύει σήμερα σε στελέχη φανερής υπεροχής προσόντων ο αποκαλούμενος από τον λαό (ως ολίγιστος) «Γιωργάκης»;
Και μια τελευταία ερώτηση στον ανιδιοτελή Πασόκο: Ποιο ΠΑΣΟΚ αυτός φαντάζεται ότι επιλέγει όταν ψηφίζει; Το «πατριωτικό», που μεθοδικά ξεκληρίστηκε, αλλά διέσωζε κάποια προσχήματα (λεκτικά) φιλοπατρίας και κοινωνικών προτεραιοτήτων; Ή το «εκσυγχρονιστικό» που επίσης έδωσε αρχικά ελπίδες σοβαρότητας αλλά σύντομα βυθίστηκε στη «διαπλοκή» και στη διαφθορά αφήνοντας «ουρά» του τον ολίγιστο; Τι επιλέγει ο οπαδός: τον αμοραλισμό της ανδρεϊκής ή τον μηδενισμό της σημιτικής οκταετίας;
Αυτές οι ερωτήσεις δεν θα φθάσουν ποτέ να γίνουν δημόσια πρόκληση διαλόγου με νηφάλιους και ανδιοτελείς ψηφοφόρους. Πιθανότατα θα εκληφθούν ως «σιγοντάρισμα» των αποφύσεων: Της παλαιοημερολογίτικης του Περισσού, της συνασπισμένης καπηλευτικής, της γελοιώδους συναγερμικής, της προγραμμένης αναγεννητικής. Οι δημοσιογράφοι στις τηλεοράσεις, καλολαδωμένα γρανάζια στους μηχανισμούς της κομματοκρατίας, θα συνεχίσουν να λειτουργούν ως πασαδόροι για να ρητορεύουν δίχως αιδώ οι επαγγελματίες της εξουσίας.
Μια χώρα που εγκληματεί επί δεκαετίες στην παιδεία, στη γλώσσα, στη διπλωματία, είναι χωρίς αντιστάσεις αυτοσυντήρησης. Μπορεί να την κάψει οποιοσδήποτε.