«Εμείς, την άκρα Δεξιά πληρώναμε πάντα, αυτή μας κατέστρεφε», έλεγε περίπου ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Γεώργιος Ράλλης, μιλώντας για τα όσα προηγήθηκαν από/και όσα ακολούθησαν την «υπόθεση Λαμπράκη». Δεν μπορώ να ξεχάσω την ένταση των αισθημάτων, την απελπισία πραγματικά που εβγαινε από τη φωνή και την έκφρασή του μιλώντας για την Ακροδεξιά. Και δεν μπορώ να μην τον θυμάμαι όταν η πιθανότατη πλέον είσοδος στη Βουλή ενός ακροδεξιού λαϊκιστικού κόμματος, αυτού του κ. Καρατζαφέρη, για πρώτη φορά ύστερα από δεκαετίες απουσίας, θα είναι, αν συμβεί, η σημαντικότερη και ενδεχομένως πιο μακροχρόνιας πνοής μεταβολή του πολιτικού χάρτη από τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής.
Πράττοντας σοφά, ο κ. Καρατζαφέρης, τον οποίο δεν θα έπρεπε να έχει υποτιμήσει τόσο ανεξήγητα και επιπόλαια η Ν.Δ., τονίζει διαρκώς τις τελευταίες μέρες ότι η αυτοδυναμία της είναι βέβαιη. Επίσης, εμφανίζεται στο προχθεσινό ντιμπέιτ με την πιο εξευγενισμένη εκδοχή του λόγου του και αυτό είναι φυσικό. Αυτή τη στιγμή, πάνω απ’ όλα τον ενδιαφέρει να μην αισθανθεί το πιο συντηρητικό κομμάτι των οπαδών της ότι ψηφίζοντας το ΛΑΟΣ θέτει σε κίνδυνο την παράταξη. Ομως, στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς κάνει. Και το κάνει σε βάθος χρόνου.
Η ενδεχόμενη είσοδος του ΛΑΟΣ στη Βουλή και, κυρίως, η δυνατότητά του να εγκατασταθεί μέσα από αυτή τη Βουλή για μακρό χρόνο στο πολιτικό σύστημα, θα αποτελέσει ίσως την «αχίλλειο πτέρνα» της ελληνικής «δεξιάς», που ακρωτηριασμένη από ένα κομμάτι του ποσοστού της θα έχει ακόμα ένα διαρκή πρόσθετο βαθμό δυσκολίας στη διεκδίκηση της εξουσίας.
Το χειρότερο όμως είναι ότι θα προκαλέσει μια πλειοδοσία λαϊκισμού σε μια σειρά από θέματα, που με τη γοητεία του δεν θα είναι δύσκολο να παρασύρει κάποτε και τον κεντρικό κορμό της «παράταξης». Η εξωτερική πολιτική και η διεθνής θέση της χώρας είναι ένα από τα πεδία, στο οποίο ο κ. Καρατζαφέρης προχθές στο ντιμπέιτ σήκωσε προχθές ξανά το λάβαρο της ελληνικής αντιαμερικανικής / αντιδυτικής επανάστασης χέρι χέρι με την κ. Παπαρήγα…
Η επιστροφή στο προσκήνιο του μοντέλου «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» σε μια στιγμή που όχι τόσο οι ιδεολογικές θέσεις όσο οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις μπορούν εύκολα να στείλουν κόσμο σε αυτές τις τάξεις, μπορεί να προκαλέσει μια ευρύτερη πολιτική αλλοίωση. Φυσικά, σε αυτό βοηθάει πολύ αποφασιστικά το γεγονός ότι η χώρα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια σειρά από ζητήματα τόσο της εξωτερικής όσο και της εσωτερικής πολιτικής, τα οποία στα χέρια του λαϊκισμού γίνονται εργαλεία πολύ χρήσιμα γι’ αυτόν, αλλά πολύ επικίνδυνα για τη χώρα.
Πάντως, η επιστροφή της άκρας Δεξιάς των «αυτοδημιούργητων που έγιναν με δάκρυα, ιδρώτα και αίμα» και της επίμονα φοβικής επίκλησης των πάσης φύσεως σκοτεινών σχεδίων, σήμερα είναι κυρίως καιροσκοπική υπόθεση, παρά οτιδήποτε άλλο. Αλλά, μάλλον, πάντα έτσι ήταν.