Εχει καταντήσει βαρετά μονότονο να σχολιάζει κανείς και να απαντά στα φοβικά κι εν πολλοίς αστήρικτα κείμενα των μόνιμων επικριτών της παγκοσμιοποίησης και του «απειλητικού» νεοφιλελευθερισμού. Σαν τους πρωτόγονους εξορκιστές των μεσαιωνικών κοινωνιών, που ό,τι δεν καταλάβαιναν το βάφτιζαν έργο του Σατανά, έτσι και οι σύγχρονοι, και μάλλον ξεπερασμένοι, ευαγγελιστές του κρατισμού και της φιλεύσπλαχνης -υποτίθεται- κρατικής παρέμβασης πασχίζουν να φορτώσουν στην παγκοσμιοποίηση και το νεοφιλελευθερισμό κάθε αποτυχία των δικών τους ουσιαστικά ιδεολογικών μοντέλων.
Ετσι και με το τελευταίο αφιέρωμα της Καθημερινής στον Φιλελευθερισμό που υποτίθεται πως «αμφισβητείται διεθνώς». Με έκδηλες τις Μαρξιστικές καταβολές του George Monbiot, το σχετικό κείμενο πλημμυρίζει από ξεκάρφωτους ισχυρισμούς δίχως επιχειρηματολογία και αποδείξεις. Δεν αμφιβάλλω πως πριν από μια δεκαετία ο Monbiot θα έγραφε ακριβώς τα ίδια. Οπως βέβαια, αν τον κρατήσει ο Θεός υγιή, και δέκα χρόνια μετά θα επαναλαμβάνει τους ίδιους ισχυρισμούς.
Πλούσιοι και φτωχοί
Σύμφωνα με μια σειρά από πρόσφατες έρευνες τα αληθινά επιστημονικά στοιχεία δείχνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ετσι, όχι μόνο η πορεία σε ολόκληρο τον κόσμο για οικονομικά καθεστώτα όλο και περισσότερης ελευθερίας και ανοιχτών αγορών αυξάνεται (άρα μεγαλώνουν οι νεοφιλελεύθερες τάσεις και διευρύνεται η παγκοσμιοποίηση) αλλά, και σαν αποτέλεσμα των τάσεων αυτών, ενισχύονται διογκούμενα τα εισοδήματα των φτωχών όλου του κόσμου. Η διαφορά ανάμεσα στο κατά κεφαλήν εισόδημα των φτωχών της γης αυτής και του ανάλογου των κατοίκων των πλουσιότερων χωρών μικραίνει.
Δεν γίνεται ο κόσμος ολόκληρος απλά πλουσιότερος, αλλά και η διαφορά ανάμεσα στο κατά κεφαλήν εισόδημα των φτωχών της γης και του ανάλογου των κατοίκων των πλουσιότερων χωρών μικραίνει. Ο βασικός λόγος της μείωσης των ανισοτήτων είναι πως τα εισοδήματα των πολυπληθέστερων αλλά και συνάμα φτωχότερων κρατών της γης (ιδιαίτερα της Κίνας και της Ινδίας, αλλά και άλλων κρατών της Ασίας) συνέκλιναν τα τελευταία χρόνια θεαματικά προς τις οικονομίες των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ.
Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ η Ινδία και η Κίνα βρίσκονται ακόμη αρκετά μακριά από την εγκατάσταση συστημάτων πλήρους ελευθερίας, εν τούτοις τα θεαματικά βήματα οικονομικής προόδου που πέτυχαν ξεκίνησαν μόλις εγκατέλειψαν τον αδιέξοδο μαρξισμό (Κίνα) και τα πειράματα ενός δύσκαμπτου κρατισμού (Ινδία, επί Νέχρου και Ιντίρας Γκάντι). Χαρακτηριστικό μάλιστα στοιχείο όλων των μελετών αυτών είναι πως η μείωση των ανισοτήτων θα ήταν ακόμη περισσότερο εντυπωσιακή αν δεν υπήρχε η καταστρεπτική οικονομική πορεία πολλών χωρών της Αφρικής.
Κάποιοι βέβαια θα μπορούσαν να ισχυρισθούν πως τα αποτελέσματα θα ήσαν χειρότερα αν κάποιος δεν υπολόγιζε την Κίνα που από μόνη της, με τα 300 περίπου εκατομμύρια ανθρώπων που οδήγησε στη μεγαλύτερη οικονομική ευημερία (η φτώχεια στην Κίνα έπεσε από 32%, που ήταν το 1970, σε 3,1% το 2000!!), τα στατιστικά στοιχεία θα ήσαν διαφορετικά. Μπορεί να είναι κι έτσι. Εξ ίσου όμως διαφορετικά θα ήσαν τα στοιχεία αν δεν υπολόγιζε κάποιος και τις ΗΠΑ (που με τα μεγάλα της εισοδήματα διευρύνει το άνοιγμα των ανισοτήτων) ή και την Αφρική (που διογκώνει εκρηκτικά τη φτώχεια). Η ουσία είναι πως δεν μπορείς να εξαιρέσεις κανέναν. Και τα στοιχεία ομιλούν από μόνα τους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, «οι ανάλγητοι Θατσεριστές της Βρετανίας και της Ιρλανδίας (έφτασαν) τον μέσο μηνιαίο μισθό στα 3.018 και 2.559 ευρώ αντίστοιχα όταν στη φτωχή πλην κρατικοπαρεμβατική Ελλάδα ο μέσος μισθός μόλις ξεπερνά τα 1.260 ευρώ». Παρά τον έκδηλο κοινωνισμό των ελληνικών κομμάτων εξουσίας και τις έντονες παροτρύνσεις για ακόμη περισσότερο κράτος από τα κόμματα της Αριστεράς και ορισμένους νοσταλγούς ένδοξων παρελθόντων του ΠΑΣΟΚ, η φτώχεια μας κατατρέχει, η ανεργία μας βασανίζει και η άθλια κοινωνική προστασία είναι ο καθημερινός εφιάλτης του λαού μας. Αντίθετα, οι Θατσερικοί Βρετανοί και Ιρλανδοί απολαμβάνουν μεγάλης ευημερίας, έχουν μεγάλους μισθούς, καλό κοινωνικό κράτος και μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον.
Η Ιρλανδία μάλιστα ξεκίνησε πριν από λίγα μόλις χρόνια πολύ χαμηλότερα από εμάς σε όλους σχεδόν τους οικονομικούς δείκτες. Και μας ξεπέρασε αποτελώντας τώρα πια μια από τις πιο πετυχημένες περιπτώσεις αναπτυσσόμενης οικονομίας στην Ε.Ε.
Αλλά και στη Σουηδία λ.χ. τα γεγονότα τρέχουν για μεγαλύτερες και ουσιαστικότερες μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση των ελεύθερων αγορών και του μικρότερου κρατικού παρεμβατισμού. Με σύνθημα τη μείωση των κανονιστικών δημόσιων ελέγχων στις αγορές μεγάλα τμήματα της κοινής γνώμης, think tanks, οργανώσεις επιχειρηματιών, τα κεντρώα και κεντροδεξιά κόμματα, έχουν επισημάνει πως η σχετικά πρόσφατη θεαματική οικονομική επιτυχία της Σουηδίας οφείλεται στα μεταρρυθμιστικά μέτρα της προ-τελευταίας συντηρητικής κυβέρνησης. Και πως η στασιμότητα σιγά-σιγά επανήλθε. Με την πρόσφατη σοσιαλδημοκρατική κυριαρχία.
Εν τούτοις οι σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές αρχές της Σουηδίας και τα συνδικάτα επέμεναν να μην αλλάξει τίποτα. Η κοινωνία όμως είχε αρχίσει να αντιδρά. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι. Οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν πανηγυρικά τις εκλογές.
Κατά τα άλλα, «ο Φιλελευθερισμός διεθνώς αμφισβητείται»!!