Ακούω πολλούς να μιλάνε για μια ακαθόριστη ροπή ψηφοφόρων προς τα μικρά κόμματα. Την ερμηνεύουν με διαφορετικούς τρόπους. Οι πάγιοι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων της Αριστεράς εκφράζουν την ιδεολογική τους προσήλωση. Για τους άλλους ερμηνεύουν ότι επιλέγοντας ένα μικρό κόμμα, απορρίπτουν τα δύο μεγάλα και με τον τρόπο αυτό απορρίπτουν τον δικομματισμό. Αλλοι, τέλος, εκφράζουν τη δυσαρέσκεια, την αγανάκτηση, την οργή ή απλώς την πλήξη από τη διακυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Πράγματι, σπάνια γνωρίσαμε στιγμές ανάτασης και προσήλωσης σε ένα γενικό σκοπό. Η πολιτική μας ζωή κυλάει ανάμεσα από σκάνδαλα, διαπλοκές, κυβερνητικές αστοχίες, συντεχνιακών διεκδικήσεων, αλλά και συντεχνιακών παροχών. Αυτής της ποιότητας η πολιτική πράγματι δεν προσελκύει και δεν εμπνέει και το δικομματικό σύστημα εγγυάται ασφαλέστερα από κάθε άλλο την αναπαραγωγή της. Αν η λευκή ψήφος προσμετρούνταν στο αποτέλεσμα των εκλογών και θεωρούνταν έγκυρη ψήφος (όπως είναι το σωστό και το δημοκρατικό) θα είχε συγκεντρώσει μεγάλο μέρος της διαμαρτυρίας και θα μπορούσε έμπρακτα να αμφισβητήσει τον δικομματισμό.
Διερωτώμαι όμως κατά πόσο είναι πολιτικά αποτελεσματική αυτή η αρνητική ψήφος. Της άρνησης, της δυσαρέσκειας και της απόρριψης. Θα ήταν πολιτικά αποτελεσματική αν την άρνηση, τη δυσαρέσκεια και την απόρριψη την εισέπραττε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, π.χ. η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν το διαπιστώσαμε ούτε μια στιγμή μέχρι τώρα ούτε στα χρόνια που ασκούσε αντιπολίτευση ούτε τώρα στην προεκλογική περίοδο. Γι’ αυτό άλλωστε, ένα μέρος της διαμαρτυρίας και της δυσαρέσκειας στρέφεται στα μικρά κόμματα και ιδιαίτερα στα δύο κόμματα της Αριστεράς, οπότε κατ’ ανάγκη ενισχύεται ο άλλος πόλος του δικομματισμού, δεν καταδικάζεται ο δικομματισμός. Η μόνη περίπτωση που αυτή η ψήφος προς τα μικρά κόμματα θα μπορούσε να έχει άμεσο πολιτικό αποτέλεσμα, είναι να στερήσει από τα δύο μεγάλα κόμματα την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Θα ήταν και η έμπρακη άρνηση του δικομματισμού. Οταν, όμως, τα δύο κόμματα της Αριστεράς αρνούνται κάθε συμμαχία με οποιοδήποτε άλλο κόμμα, αρνούνται αυτό που είναι το ζητούμενο κάθε εκλογικής αναμέτρησης, τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Φοβάμαι ότι τα δύο κόμματα της Αριστεράς και κυρίως το ΚΚΕ έχουν θέσει τον εαυτό τους… εκτός πολιτικής. Ακριβέστερα, ασκούν πολιτική με μέλλουσα και αόριστη αίρεση που όσο περνάει ο καιρός γίνεται και… «πιο μέλλουσα» και πιο αόριστη. Είναι ακριβώς αυτό που δεσμεύει την Αριστερά και δεν της επιτρέπει να συγκροτήσει ουσιώδη και ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση, που οπωσδήποτε μας λείπει.
Η πολιτική ασκείται σε ορισμένο πεδίο και με ορισμένους όρους. Ας πούμε: Ασκείται σε πεδίο που ορίζεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, από την «παγκοσμιοποίηση», από τις ΗΠΑ ως κυρίαρχη δύναμη και πιο πολύ από το καθεστώς της ανοιχτής κοινωνίας και της αστικής κοινωνίας. Μπορεί να μην μας αρέσει (και υπάρχουν πολλοί λόγοι που να μην μας αρέσει). Οταν, όμως, ένα κόμμα αρνείται αυτό το πεδίο της πολιτικής, απλώς αρνείται κάθε πολιτική. Δεν υπάρχουν δύο πολιτικές, όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ. Υπάρχει στην ουσία μία πολιτική, την οποία αμαχητί παρεχώρησαν στα άλλα κόμματα.
Δεν αναφέρω τον κ. Καρατζαφέρη γιατί δεν θέλω να αποδεχθώ ότι είναι μέρος των πολιτικών μας δυνάμεων. Η Αριστερά όμως αποτελεί ουσιώδες μέρος…