Δεν χωράει αμφιβολία πως η «ρουκέτα» που εξαπέλυσε λίγα 24ωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για χορήγηση σύνταξης στις ανασφάλιστες νοικοκυρές και με προσδιορισμό μάλιστα του ύψους της στα 550 ευρώ, είχε προεκλογική-ψηφοθηρική στόχευση. Ετσι και αλλιώς, το «σχέδιο» που ανακοινώθηκε είναι αρκετά… πολύπλοκο και μπερδεμένο, αναφέρεται από τη μια από κοινού στους ανασφάλιστους, πάει να «εξειδικευθεί» καθ’ υπολογισμό ότι αφορά κατά 80% νοικοκυρές, γίνονται συνδυασμοί με κατ’ άτομο και κατά ζεύγος ανασφάλιστων αποδοχές – γενικά, άκρη δεν βγάζεις. Μένει «μόνο» η εντύπωση που (ελπίζουν ότι…) δημιουργείται σε μια μεγάλη ομάδα πολιτών-ψηφοφόρων και μια γεύση κοινωνικής ευαισθησίας, στην κατεύθυνση της «δίκαιης κοινωνίας» που ευαγγελίζεται το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση…
Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει αν και κατά πόσο θα «πιάσει», θα ‘χει απήχηση η προεκλογική αυτή εξαγγελία – τόσο στο κοινό (μεγάλο σίγουρα), που στοχεύει όσο και γενικότερα στην κοινωνία. Οχι μόνο επειδή ακριβώς είναι… προεκλογική (και από δαύτες ο κόσμος έχει μπουχτίσει – και από τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία), αλλά κυρίως διότι τέτοιες μεγάλες και ουσιαστικές τομές, προϋποθέτουν μακρά και προσεκτική προεργασία, μελέτη όλων των παραμέτρων, πληρέστατη και λεπτομερή κοστολόγηση. Και όλα αυτά, δεν φαίνεται να… προηγήθηκαν της «δέσμευσης» του κ. Παπανδρέου…
Και ακόμη, δεν είναι καν… πρωτότυπη: πάνω από δύο φορές, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε κάνει την ίδια εξαγγελία και μάλιστα… πολύ πιο προχωρημένη. Μιλούσε για «κοινωνικό μισθό» στις μητέρες και νοικοκυρές που δεν εργάζονται, ως ελάχιστο αντιστάθμισμα στο πραγματικά μεγάλο, σπουδαίο έργο που επιτελούν για την οικογένεια, την κοινωνία. Το όραμα δεν έγινε ποτέ πράξη, η «δέσμευση» δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Κι αν το δει κανείς ψύχραιμα το θέμα, κακώς δεν επιχειρήθηκε μια τέτοια γενναία αλλά συνάμα και απολύτως παραγωγική, από εθνικής σκοπιάς, προσέγγιση του μεγάλου ζητήματος της μητρότητας και της οικιακής απασχόλησης στην Ελλάδα…
Και από αυτήν την άποψη, αξιολογούμε ως πολύ πρόχειρη, μικροκομματική και… προεκλογικής λογικής την αντίδραση του κυβερνώντος κόμματος (όπως τουλάχιστον ακούσαμε να την εκφράζουν -αν υποτεθεί ότι την εκφράζουν- κάποια «πρωτοκλασάτα» στελέχη του σε ραδιόφωνα…), εστιασμένη αποκλειστικά στην εκτίμηση ότι «αυτά είναι λαϊκισμοί!» και «καλά, και πού θα βρείτε τα… 10 δισ. ευρώ που απαιτούνται για μια τέτοια κίνηση;». Οσο πρόχειρη ήταν η «ρουκέτα» του ΠΑΣΟΚ άλλο τόσο πρόχειρη ήταν και η… «αντιρουκέτα» της Ν.Δ. – πότε στην ευχή κάθισαν και υπολόγισαν το πλήθος στο οποίο αφορά η συγκεκριμένη εξαγγελία, το… ξεμπέρδεμα μεταξύ ανασφάλιστης γυναίκας και ανασφάλιστου ζευγαριού, επιμέρισαν τα ποσά και κατέληξαν στο συνολικό κόστος των 10 δισ. ευρώ;
Εχουν υπολογίσει, και τα δύο κόμματα εξουσίας, το πόσες είναι (κατ’ εκτίμηση, έστω) στην πραγματικότητα ΣΗΜΕΡΑ οι ανασφάλιστες, μη εργαζόμενες μητέρες και νοικοκυρές «αποκλειστικής οικιακής απασχόλησης» -και εννοούμε ουσιαστικότατα και με σεβασμό τον όρο που χρησιμοποιούμε!- ώστε στη συνέχεια να κάτσουν και να κοστολογήσουν ενδεχόμενη απόφαση, πέρα και άσχετα με το ποιο κόμμα θα την πάρει, «μισθοδοσίας» και στη συνέχεια «συνταξιοδότησης» αυτών των καθημερινών ηρωίδων; Το μέτρο, έτσι όπως… εκτοξεύθηκε, δείχνει να απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στις… σημερινές γιαγιάδες! Που έκατσαν σπίτι (άλλες εποχές…) παραιτήθηκαν πιθανότατα προσωπικών φιλοδοξιών για επαγγελματική δραστηριότητα, έβαλαν τις «ποδιές» και άρχισαν να φροντίζουν νοικοκυριά και να μεγαλώνουν παιδιά και εγγόνια…
Ενα ουσιαστικά «κοινωνικά ευαίσθητο» κράτος, οφείλει να νοιάζεται και να μεριμνά γι’ αυτήν την κατηγορία «εργαζομένων» (και μάλιστα σκληρότατα) του πληθυσμού – και υπάρχουν αρκετά τέτοια κοινωνικά ευαίσθητα κράτη στην Ευρώπη… Και δεν αναφερόμαστε μόνο στη λύση του «κοινωνικού μισθού» όσο στη δημιουργία τέτοιων υποδομών σε όλο το εύρος της παραγωγικής δραστηριότητος του κράτους και της κοινωνικής προστασίας, ώστε να διευκολύνεται με κάθε δυνατό τρόπο η μητρότητα, να «επιδοτείται» η αποχή από την καθ’ αυτό οικονομική – εργασιακή απασχόληση των γυναικών, χωρίς να χάνονται ασφαλιστικά δικαιώματα κ.λπ., να έχει εκδηλωθεί η κρατική κοινωνική μέριμνα στον τομέα της επάρκειας (και υποδειγματικής λειτουργίας!) βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών, νηπιαγωγείων «ολοήμερων σχολείων» (εδώ… τα κοροϊδεύαμε ως «πάρκινγκ παιδιών»!), ώστε η μάνα, ύστερα από ένα πρώτο διάστημα που υποχρεωτικά θα μείνει στο σπίτι, να μπορέσει να επιστρέψει στην εργασία της (ώστε να μην… προκύψει σε κάποια χρόνια «ανασφάλιστη»!) κατά το δυνατόν σίγουρη και αμέριμνη για το ή τα παιδιά που αφήνει για κάποιες ώρες σπίτι…
Τέτοια μέριμνα, στην Ελλάδα (που το υπ’ αριθμόν ένα εθνικό – αλλά και… ασφαλιστικό – της πρόβλημα, είναι η υπογεννητικότητα!) θα ‘πρεπε να αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα της πολιτείας, πέρα και άσχετα με το κόμμα που τη «διαφεντεύει» – και όλοι γνωρίζουμε… από πρώτο χέρι πως οι εθνικές επιδόσεις μας είναι «υπό το μηδέν»! Σήμερα πια οι οικονομικές δυνατότητες των ζευγαριών, αλλά και οι κοινωνικές συνθήκες, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για «μητέρες – νοικοκυρές πλήρους απασχόλησης» στο σπίτι. Ας κοιτάξουν, τουλάχιστον, να κάνουν τη ζωή της εργαζόμενης μάνας, κάπως λιγότερο κουραστική και αγχωμένη…