Στην αρχή μας βομβάρδιζαν με αναλύσεις σύμφωνα με τις οποίες η Νέα Δημοκρατία δεν θα έχει αυτοδυναμία. Τώρα, 36 ώρες πριν κλείσει η κάλπη και καθώς οι κρυφές δημοσκοπήσεις είναι απογοητευτικές για το ΠΑΣΟΚ, η δεύτερη γραμμή άμυνας είναι ότι η Νέα Δημοκρατία θα έχει μεν αυτοδυναμία, αλλά η πλειοψηφία της σε έδρες θα είναι τόσο ισχνή ώστε ο Κώστας Καραμανλής δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Γιατί, λένε, πώς να αγγίξει και πολύ περισσότερο να λύσει καυτά προβλήματα σαν π.χ. το ασφαλιστικό, όταν ένας ή δύο δυσαρεστημένοι βουλευτές του να μην ψηφίσουν τα μέτρα του, τον ανατρέπουν αμέσως;
Οι μύθοι αυτοί της μιντιοκρατίας πρώτον, είναι αστήρικτοι και δεύτερον, διαψεύδονται από την πρόσφατη εμπειρία της πολιτικής ιστορίας της χώρας μας. Τι διδάσκει αυτή η ιστορία; Οτι το έργο που επιτελεί μια κυβέρνηση στη διάρκεια της θητείας της είναι συνάρτηση της ασυμβίβαστης αποφασιστικότητας του ηγέτη και των επιτελών της να πολεμήσουν για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του τόπου επί τη βάσει βέβαια ενός αποτελεσματικού σχεδίου που έχουν μελετήσει.
Στη μεταπολεμική μας Ιστορία έχουμε παραδείγματα κυβερνήσεων με μεγάλη πλειοψηφία εδρών (π.χ. του Ντίνου Τσαλδάρη το 1946, του Αλεξ. Παπάγου το 1952, του Ανδρέα Παπανδρέου το 1985), που δεν άφησαν πίσω τους σοβαρό έργο, που δεν έλυσαν τα οξυμένα προβλήματα. Ο αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος μάλιστα, για να δικαιολογήσει την απραξία του, έλεγε «τα προβλήματα λύνονται με το… σάπισμά τους»! Στην περίπτωση Παπάγου η υπερδραστήρια κυβέρνηση των πρώτων μηνών μετά την παραίτηση Μαρκεζίνη αποτελματώθηκε.
Και από την άλλη πλευρά έχουμε κυβερνήσεις με ισχνή πλειοψηφία σε έδρες που, όμως, άφησαν εποχή με το έργο τους ή τουλάχιστον έδωσαν γενναία μάχη για να λυθούν χρονίζοντα προβλήματα. Θα αναφέρω δύο παραδείγματα. Πρώτον, την κυβέρνηση του Νικόλαου Πλαστήρα του 1951, η οποία με κλονισμένη πλειοψηφία 2 εδρών (γιατί ήταν κυβέρνηση συνασπισμού) εξυγίανε την οικονομία εφαρμόζοντας μια σκληρή αντιπληθωριστική πολιτική, που ξεσήκωσε εναντίον της εργάτες, εμπόρους, αγρότες, βιομήχανους κ.λπ. Την πολιτική αυτή σχεδίασε και εφάρμοσε ένας προικισμένος πολιτικός, ο Γεώργιος Καρτάλης, ο οποίος αποκαθιστώντας τη δημοσιονομική σταθερότητα προετοίμασε το έδαφος για να πραγματοποιήσει τον Απρίλιο του 1953 ο Σπύρος Μαρκεζίνης την επιτυχή υποτίμηση της δραχμής, που έβαλε την οικονομία μας σε έναν δρόμο.
Δεύτερον, την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1990, η οποία με αυτοδυναμία μιας ψήφου (δανεική και αυτή από τη ΔΗΑΝΑ) μόνο, έκανε την πρώτη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό (νόμος Σουφλιά και νόμος Σιούφα), που όπως ομολόγησαν αργότερα με παρρησία Σημίτης και Παπαντωνίου, έδωσε φιλί ζωής στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για 15 χρόνια τουλάχιστον. Η μεταρρύθμιση έγινε με 1,5 εκατ. απεργούς στον δρόμο. Και δεν ήταν η μόνη! Πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη ιδιωτικοποίηση με την κινητή τηλεφωνία και ξεκίνησε του ΟΤΕ, την οποία τελικά την ολοκλήρωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ τότε άρχισαν και όλα τα μεγάλα έργα (αεροδρόμιο, μετρό κ.λπ.).
Το επιμύθιο, λοιπόν, είναι ότι το έργο της νέας κυβέρνησης δεν θα το προσδιορίσει ο αριθμός των εδρών που θα έχει, αλλά η αποφασιστικότητα του Κώστα Καραμανλή να κάνει πράξη τη δέσμευσή του για συνέχιση και διεύρυνση των μεταρρυθμίσεων.