Ηλθε λοιπόν η ώρα να αποφασίσουμε. Ο μέσος Ελληνας πολίτης έμοιαζε τους τελευταίους μήνες με θεατή ο οποίος είναι εγκλωβισμένος σε σινεμά, παρακολουθώντας μία μάλλον μέτρια ταινία. Στριφογύριζε στο κάθισμά του, δυσανασχετούσε με την πλοκή του έργου και την ποιότητα των πρωταγωνιστών και έμπαινε στο δίλημμα «να φύγω τώρα στο διάλειμμα ή να περιμένω μήπως και η ταινία γίνεται πιο ενδιαφέρουσα αργότερα;». Μέσα του σκεπτόταν «δεν μπορεί βρε παιδί μου, σίγουρα θα είναι καλύτερη η συνέχεια», καθώς έβλεπε μια κυβέρνηση χωρίς στόχους μετά την κρίση της Παιδείας και μια αντιπολίτευση που είχε αναδειχθεί σε ιδιωτικό ντέτεκτιβ ψάχνοντας ομόλογα και «παρέες του Λονδίνου».
Ηλθε μετά η μεγάλη κρίση των πυρκαγιών για να μας υπενθυμίσει πως ούτε τα ομόλογα ούτε και οι δειλές μεταρρυθμίσεις είναι το κυρίαρχο ζήτημα στην ελληνική κοινωνία. Και εκεί άρχισαν να μπλέκονται μια σειρά από συναισθήματα, λογικές σκέψεις, ανασφάλειες που έχουν μπει στο μεγάλο μπλέντερ και θα βγάλουν στο τέλος την ψήφο μας. Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας που θέλει να τιμωρήσει τον κ. Καραμανλή: για τον Πολύδωρα, γιατί δεν πήγε πιο γρήγορα σε μεταρρυθμίσεις, γιατί επέλεξε να διαχειρισθεί ένα σάπιο κράτος αντί να το αλλάξει, γιατί είναι πολύ μαλακός με τα στελέχη του. Υπάρχει πάλι ένα τμήμα του εαυτού μας που έχει απηυδήσει με τον κ. Παπανδρέου: γιατί έκανε πίσω στην Παιδεία, γιατί μας «ζάλισε» με τις ακροβασίες από τον Βούγια στον Αθανασάκη και την Καραχασάν στον Λαλιώτη, από το μεταμοντέρνο στο προπατορικό ΠΑΣΟΚ, γιατί άφησε το πιο παλιό από το παλιό ΠΑΣΟΚ να τον καταπιεί, γιατί δεν θυμίζει σε τίποτα απ’ αυτό που συγκινούσε όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών. Υπάρχει ακόμη και ένα κομμάτι του εαυτού μας που θέλει να τιμωρήσει όλους και όλα, να ψηφίσει οικολόγους, λευκό, άκυρο, οτιδήποτε θα δυναμιτίσει τα μεγάλα κόμματα μήπως και τα αφυπνίσει.
Στεκόμαστε τώρα στη στεριά και κοιτάμε την αντιπέρα όχθη. Στην περίπτωση του κ. Καραμανλή έχουμε αμφιβολίες για πολλά στελέχη του πληρώματος, ανησυχούμε γιατί ο τιμονιέρης «ξεχνιέται» ώρες ώρες, φοβόμαστε πως δεν θα μας πάει και παρά πολύ μακριά. Στην περίπτωση του κ. Παπανδρέου βλέπουμε τα καλύτερα στελέχη του πληρώματος στο αμπάρι και πολλούς άσχετους να εναλλάσσονται στη γέφυρα συνεχώς, ψάχνουμε και δεν βρίσκουμε την πυξίδα του και μας προκαλούν ανασφάλεια τα συνεχή ζιγκ ζαγκ. Ο ένας πιστεύεις ότι μπορεί να μη σε πάει μακριά αλλά, με απώλειες και ζημιές, θα σε βγάλει απέναντι. Ο άλλος μπορεί και να χαθεί, ανάλογα με το ποιος ανέβηκε στη γέφυρα τελευταίος και τι του είπε.
Ξέρουμε, από τα πρόσφατα γεγονότα, πως αποκλείεται στο τετραετές ταξίδι που θα ακολουθήσει να μη συναντήσουμε ακραία καιρικά φαινόμενα και θύελλες. Δεν νιώθουμε πολύ ασφαλείς με τις επιλογές που έχουμε μπροστά μας αλλά αυτές είναι. Τα άλλα, τα σχήματα των μεγάλων συνεργασιών, των κυβερνήσεων προσωπικοτήτων ανήκουν στον χώρο της φαντασίας. Και κάπως έτσι, με δισταγμούς, με μεγάλη δόση ανασφάλειας πάμε στις κάλπες. Πολλοί από εμάς πάμε με θυμό, με απογόητευση για το πολιτικό μας προσωπικό και γι’ αυτό ας μην εκπλαγούμε αν πέρα από τα αναμενόμενα η κάλπη βγάλει και εκπλήξεις. Είπαμε όλοι περιμένουμε η ταινία -που λέγεται πολιτική ζωή του τόπου- να γίνει ενδιαφέρουσα.