Αν και το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών παραμένει για τις επόμενες ώρες άγνωστο, υπάρχει κάτι που είναι ήδη σίγουρο: ότι, για πρώτη φορά σε προεκλογική περίοδο η Αθήνα έμοιαζε λιγότερο με πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής και περισσότερο της Ευρώπης.
Αυτή η πρόοδος, όση σημειώθηκε, δεν είναι ούτε μικρή, ούτε απλώς αισθητική, ούτε, κυρίως, κενή πολιτικής ουσίας. Το αντίθετο μάλιστα. Αντανακλά όχι μια απολιτικοποίηση, όπως πολλοί θα ήθελαν να πιστεύουν, αλλά μια «κοινωνικοποίηση» -όσο αδόκιμος κι αν είναι ο όρος- υπό την έννοια πάντως ότι η επιθετικότητα της (δια)κομματικής βαρβαρότητας εις βάρος της κοινωνίας μοιάζει κάπως να υποχωρεί.
Ποια μπορεί να είναι η πολιτική ουσία αυτής της εξέλιξης; Τι μπορεί να κρύβει ο μερικός αισθητικός αποβαρβαρισμός του εκλογικού τοπίου; Ισως ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα φεύγει σιγά σιγά από την εποχή Νεάτερνταλ, στην οποία ο ένας (κόμμα ή υποψήφιος) πρέπει να πατήσει τον άλλον και να περάσει από πάνω του ή να βγάλει τα διπλάσια ντεσιμπέλ για να ακουστεί, και βαδίζει σε μια νέα εποχή όπου κάποιος θα ασχοληθεί και με την ουσία, με την αντιμετώπιση των προβλημάτων και την πρόοδο της χώρας. Κι εδώ βρίσκεται η μεγάλη ελπίδα, αν οι κάλπες σήμερα το βράδυ οδηγήσουν τη χώρα σε μια νέα εποχή «αναγκάζοντας» τα δύο μεγάλα κόμματα να συνεργαστούν έστω και προσωρινά επί ειδικής στοχευμένης ατζέντας.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι πλέον από καιρό εντελώς ανεπαρκές και τα πιο σκεπτόμενα και υπεύθυνα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων όχι μόνον το βλέπουν αλλά αντιλαμβάνονται και την άμεση ανάγκη να κάνουν κάτι για αυτό. Βλέπουν ξεκάθαρα ότι το πολιτικό σύστημα οφείλει να περάσει σε μια μεταβατική λειτουργία με κατεύθυνση μια νέα εποχή. Το κράτος, που έχει στηθεί στην πραγματικότητα στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από τον Καραμανλή της πρώτης οκταετίας για να «φρεσκαριστεί» με την «Αλλαγή» του ’81, δεν αντέχει πια. O Καραμανλής έστησε τον ΟΓΑ για να πάρουν σύνταξη οι αγρότες, όπως έφτιαξε και τόσα άλλα γρανάζια της ανύπαρκτης τότε κρατικής μηχανής τα οποία ήρθε αργότερα ο Ανδρέας να «λιπάνει» και οι πολιτικοί του επίγονοι τα έβαψαν λίγο από πάνω, για να δείχνουν καινούργια.
Από τότε όμως πέρασαν πενήντα χρόνια και ο κόσμος άλλαξε εντελώς. Οι τρομερές καταστροφές στην Πελοπόννησο και την Εύβοια απέδειξαν τραγικά ότι αυτό που μοιάζει νέο αλλά δεν είναι, τελικά, όχι μόνον δεν δίνει λύσεις, αλλά γίνεται κι εξαιρετικά επικίνδυνο. H Ελλάδα χρειάζεται έναν εντελώς νέο κρατικό μηχανισμό για να προχωρήσει οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά. Κι αυτόν, μόνον η ευρύτερη δυνατή συνεργασία των κομμάτων μπορεί, αν μπορεί, να τον εξασφαλίσει. Κι αυτό ακριβώς οφείλει να δώσει η νέα Βουλή στον ελληνικό λαό, που άλλωστε έντονα και διαρκώς το ζητάει. Αλλιώς, θα το πληρώσουμε όλοι και με πολλούς τρόπους.